...της Άννας Ζάχου
Απολαμβάνω την μαγεία του κινηματογράφου από μικρή…από πολύ μικρή αφού η πρώτη ταινία που θυμάμαι είναι ”Η Αρκούδα” του Ζαν Ζακ Ανό (1988). Έχω δει πάμπολλες ταινίες, άλλες τις λάτρεψα, άλλες τις μίσησα, άλλες μου είναι απλά αδιάφορες.
Κάθομαι μερικές φορές κι αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να τις κατατάξω ανάλογα με το πόσο με επηρέασαν ή πόσο με άγγιξαν ή πόσο κοντά ήταν στη δική μου ιδιοσυγκρασία… Και κάθε φορά η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι μία η οποία αν και την παρακολούθησα σε ηλικία που δεν μπορούσα να την καταλάβω, χαράχτηκε στην μνήμη μου λόγω των ποικίλλων έντονων συναισθημάτων που μου δημιούργησε…αναφέρομαι στο ”The Piano” της Jane Campion(1993)
Η πρωταγωνίστρια Holy Hunter κέρδισε το Oscar πρώτου γυναικείου ρόλου χωρίς να αρθρώσει ούτε μία λέξη… όλη η ιστορία της απαγγελλόταν από το πιάνο της… κάθε νότα και συναίσθημα,κάθε ήχος και σκέψη, κάθε μουσική κι ένα σκίρτημα….. χωρίς καμία λέξη….
Λατρεύω τη μαγεία που κρύβει η γλώσσα… αναγνωρίζω την δυνατότητα συνεννόησης που μπορεί να προσφέρει… αλλά θεωρώ οτι υστερεί στον τομέα των συναισθημάτων… οι αισθήσεις δεν μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις… χάνουν την έντασή τους, χάνουν το πάθος τους… οι λέξεις είναι όπλα που σκοτώνουν τις ψυχικές εμπειρίες… τις αλλοτριώνουν….
Πώς μπορεί μια ομάδα γραμμάτων να ανταγωνιστεί ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά; Όταν χαίρομαι χοροπηδάω, χτυπάω παλαμάκια, όταν πονάω κλείνω τα μάτια, όταν νευριάζω κλαίω…. όταν κάποιος δικός μου πονάει το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον αγκαλιάσω, να τον αγγίξω… νιώθω ανήμπορη να εκφραστώ…. όλες οι λέξεις του κόσμου δεν μπορούν να με βοηθήσουν…
Κι όμως η δύναμή τους είναι τεράστια… μπορεί να πληγώσουν ανεπανόρθωτα… να εισχωρήσουν στο μυαλό μας και να μετατραπούν σε εμμονές… να γίνουν αυτές η πηγή συναισθημάτων όπως πόνος, μίσος, έχθρα… όταν θέλω να πληγώσω κάποιον μιλάω χωρίς να σκέφτομαι… χτυπάω με τα λόγια μου… χωρίς καν να τα εννοώ… απλά τα χρησιμοποιώ….
Τι γίνεται όταν οι λέξεις αποκτούν οντότητα και γίνονται ιδέες… ιδανικά;;;; Πώς η ”Ελευθερία” υφίσταται αφού καθορίζεται από άλλους; Πώς ερμηνεύεται η ”Θρησκεία” αντικειμενικά; Πώς η ”Δημοκρατία”…. Γράμματα στη σειρά που ορίζουν ζωές….
Όσο πλούσια κι αν είναι η γλώσσα μας δε μου φτάνει… δεν καλύπτει αυτά που σκέφτομαι, που θέλω να εκφράσω… γι αυτό μου αρέσει η ζωγραφική, γι αυτό μου αρέσει η μουσική… γι αυτό χορεύω καθημερινά…. και θεωρώ απόλυτη ευτυχία το να μπορείς να μοιράζεσαι με κάποιον τη σιωπή…..
Απολαμβάνω την μαγεία του κινηματογράφου από μικρή…από πολύ μικρή αφού η πρώτη ταινία που θυμάμαι είναι ”Η Αρκούδα” του Ζαν Ζακ Ανό (1988). Έχω δει πάμπολλες ταινίες, άλλες τις λάτρεψα, άλλες τις μίσησα, άλλες μου είναι απλά αδιάφορες.
Κάθομαι μερικές φορές κι αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να τις κατατάξω ανάλογα με το πόσο με επηρέασαν ή πόσο με άγγιξαν ή πόσο κοντά ήταν στη δική μου ιδιοσυγκρασία… Και κάθε φορά η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι μία η οποία αν και την παρακολούθησα σε ηλικία που δεν μπορούσα να την καταλάβω, χαράχτηκε στην μνήμη μου λόγω των ποικίλλων έντονων συναισθημάτων που μου δημιούργησε…αναφέρομαι στο ”The Piano” της Jane Campion(1993)
Η πρωταγωνίστρια Holy Hunter κέρδισε το Oscar πρώτου γυναικείου ρόλου χωρίς να αρθρώσει ούτε μία λέξη… όλη η ιστορία της απαγγελλόταν από το πιάνο της… κάθε νότα και συναίσθημα,κάθε ήχος και σκέψη, κάθε μουσική κι ένα σκίρτημα….. χωρίς καμία λέξη….
Λατρεύω τη μαγεία που κρύβει η γλώσσα… αναγνωρίζω την δυνατότητα συνεννόησης που μπορεί να προσφέρει… αλλά θεωρώ οτι υστερεί στον τομέα των συναισθημάτων… οι αισθήσεις δεν μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις… χάνουν την έντασή τους, χάνουν το πάθος τους… οι λέξεις είναι όπλα που σκοτώνουν τις ψυχικές εμπειρίες… τις αλλοτριώνουν….
Πώς μπορεί μια ομάδα γραμμάτων να ανταγωνιστεί ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά; Όταν χαίρομαι χοροπηδάω, χτυπάω παλαμάκια, όταν πονάω κλείνω τα μάτια, όταν νευριάζω κλαίω…. όταν κάποιος δικός μου πονάει το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον αγκαλιάσω, να τον αγγίξω… νιώθω ανήμπορη να εκφραστώ…. όλες οι λέξεις του κόσμου δεν μπορούν να με βοηθήσουν…
Κι όμως η δύναμή τους είναι τεράστια… μπορεί να πληγώσουν ανεπανόρθωτα… να εισχωρήσουν στο μυαλό μας και να μετατραπούν σε εμμονές… να γίνουν αυτές η πηγή συναισθημάτων όπως πόνος, μίσος, έχθρα… όταν θέλω να πληγώσω κάποιον μιλάω χωρίς να σκέφτομαι… χτυπάω με τα λόγια μου… χωρίς καν να τα εννοώ… απλά τα χρησιμοποιώ….
Τι γίνεται όταν οι λέξεις αποκτούν οντότητα και γίνονται ιδέες… ιδανικά;;;; Πώς η ”Ελευθερία” υφίσταται αφού καθορίζεται από άλλους; Πώς ερμηνεύεται η ”Θρησκεία” αντικειμενικά; Πώς η ”Δημοκρατία”…. Γράμματα στη σειρά που ορίζουν ζωές….
Όσο πλούσια κι αν είναι η γλώσσα μας δε μου φτάνει… δεν καλύπτει αυτά που σκέφτομαι, που θέλω να εκφράσω… γι αυτό μου αρέσει η ζωγραφική, γι αυτό μου αρέσει η μουσική… γι αυτό χορεύω καθημερινά…. και θεωρώ απόλυτη ευτυχία το να μπορείς να μοιράζεσαι με κάποιον τη σιωπή…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου