Οι εύκολες λύσεις και οι επίδοξοι ήρωες

.....του Νώντα Λειβαδίτη

                Αν παρατηρήσει κανείς προσεχτικά την ιστορία των Ελλήνων από αρχαιοτάτων χρόνων, τότε θα διαπιστώσει πως στο DNA αυτού του λαού είναι να εφευρίσκει ήρωες, να τους πιστεύει και να τους οδηγεί στο θρίαμβο (ή στην πανωλεθρία). Από τον Λεωνίδα και τον Μιλτιάδη, ως τον Μέγα Αλέξανδρο και από τον Κολοκοτρώνη, ως τον «πατέρα» της Δημοκρατίας (εδώ γελάμε) Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον «ανανεωτή» Ανδρέα Παπανδρέου. Τα αποτελέσματα για τα παραπάνω πρόσωπα είναι λίγο- πολύ γνωστά, το ζήτημα όμως είναι από εδώ και πέρα τι κάνουμε, που τα πράγματα σοβάρεψαν.

                Όπως έχω ξαναπεί, ένα από τα λίγα δικαιώματα που μας έχουν απομείνει είναι αυτό της ψήφου. Το πώς το διαχειριστήκαμε τα τελευταία 35 χρόνια, αποδεικνύει ότι ο Έλληνας θέλει πάντα κάποιος άλλος να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα ψάχναμε να βρούμε ανθρώπους με λέγειν και πειθώ οι οποίοι, ως από μηχανής θεοί, θα έλυναν τα προβλήματά, χωρίς να μας αφορά ποιο θα ήταν το κόστος, αφού λεφτά υπήρχαν. Όταν όμως σιγά- σιγά άρχιζε να σφίγγει η ζώνη, έπρεπε να δοκιμάσουμε νέες λύσεις κι έτσι στραφήκαμε προς το αντίπαλο δέος και τουμπαλίν. Έτσι, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εναλλάσσονταν στην εξουσία και το μπαλάκι των ευθυνών πήγαινε από τον ένα στον άλλον (όπως και τα λεφτά που προαναφέρθηκαν). Το αποτέλεσμα όλων αυτών των επιλογών μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε τώρα, επομένως ο λαός κλήθηκε να «μαυρίσει» τους ήρωες που με τόση ευκολία είχε «στέψει» τα προηγούμενα χρόνια. Οι διπλές εκλογές (μέχρι στιγμής) του 2012, ίσως μείνουν στην ιστορία ως οι πιο κρίσιμες της μεταπολίτευσης. Το ερώτημα όμως είναι, άλλαξε αυτή η νοοτροπία του Έλληνα περί ηρώων και εύκολων λύσεων. Σίγουρα το αποτέλεσμα είναι πολύ μπερδεμένο, γιατί ξαφνικά απέκτησαν δύναμη, αποκλίνουσες μεταξύ τους, πολιτικές δυνάμεις. Σίγουρα υπήρξαν απογοητευμένοι ψηφοφόροι απ’ τα δύο μεγάλα κόμματα που είδαν τον ήρωα στο πρόσωπο του Τσίπρα, όπως επίσης θυμωμένοι πολίτες που με την ψήφο τους επέλεξαν να «ξεβρομίσει ο τόπος», μέσα και έξω απ’ τη Βουλή. 

                Όλα τα παραπάνω ενισχύουν την άποψή μου περί ανευθυνότητας και ανωριμότητας των Ελλήνων πολιτών. Είναι μάλλον βέβαιο πως οι παλιοί και απογοητευμένοι ΠΑΣΟΚοι είδαν στον Τσίπρα το νέο Ανδρέα Παπανδρέου που με τόσα όνειρα και ελπίδες τους είχε γεμίσει στο παρελθόν (μαζί βέβαια με διορισμούς γιατί αυτά πάνε πακέτο). Επομένως, μοιάζει παραμύθι η δήθεν στροφή του κόσμου προς την Αριστερά, καθώς τα περισσότερα κόμματα που απαρτίζουν την τωρινή Βουλή  μόνο αριστερά δεν είναι. Επίσης, ένα κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού που τόσο «σθεναρά» αντιστάθηκε στο μνημόνιο, μόλις τέθηκε ο εκβιασμός «ευρώ ή καταστροφή», έπραξε μια τεράστια κωλοτούμπα, σαν αυτές του Ιωάννη Μελισσανίδη (μιας και είμαστε στο πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων) και εμπιστεύτηκε Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη να επαναδιαπραγματευθούν  το χρέος (κι εδώ γελάμε). Άρα, οι ήρωες που όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε εναποθέσει ελπίδες, μάλλον δεν υπάρχουν πια στην εποχή μας. Είναι πολύ εύκολο να προσπαθήσει κάποιος άλλος αντί για εμάς και να του φορτώσουμε τις ευθύνες σε περίπτωση αποτυχίας. Το δυσκολότερο απ’ όλα είναι εμείς οι ίδιοι να βρούμε τη δύναμη, ώστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αναζητήσουμε τους ήρωες μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό. Αν δεν γίνει αυτό απλά θα εθελοτυφλούμε και θα διαιωνίζουμε αυτή την κατάσταση, χωρίς ποτέ να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας.