Η γάτα και το Ποντίκι

....της Άννας Ζάχου

Έχετε δει ποτέ γάτα να παίζει με ποντίκι;Μοναδικό θέαμα…σαδιστικό…το πιάνει από την ουρά,το αφήνει για λίγο,το ξαναστριμώχνει…κι όλα αυτά όχι γιατί πεινάει…αλλά απλά γιατί μπορεί.Μπορεί να επιβεβαιώσει την υπεροχή της πάνω σε έναν πιο αδύναμο οργανισμό…

Ύπουλα ζώα οι γάτες…εγωιστικά…δεν έχουν την ανιδιοτέλεια των σκύλων

Το ποντίκι από την άλλη,προκαλεί μια αηδία.Είναι βρώμικο,φορέας ασθενειών,μέρος της κατώτερης τάξης μιας τροφικής αλυσίδας.Του αξίζει λοιπόν το μαρτύριο που υφίσταται;Ή μήπως οι παλμοί που ανεβάζει,ως υποχείριο του αιλουροειδούς,μετρούν διαφορετικά;

Πόση διαφορά έχουμε εμείς οι άνθρωποι από τις γάτες και τα ποντίκια;Στην δική μας,οργανωμένη,πολιτισμένη κοινωνία,μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά εκπρόσωποι και των δύο;

Γεννιέται λοιπόν η απορία:Είναι οι σωματικά και πνευματικά αδύνατοι άξιοι εκμετάλλευσης από τους ανώτερούς τους;Κι αν ναι,εως ποιον βαθμό;Ποιά είναι η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την υστερόβουλη συμπεριφορά από την αντικειμενική ανωτερότητα;;;

Στον ”Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο”(ένα λογοτεχνικό κι αφυπνιστικό κατα τη γνώμη μου δημιούργημα)οι άνθρωποι χωρίζονται σε διαβαθμίσεις ανάλογα με την πνευματικότητά τους.Οι άνθρωποι που επιβιώνουν στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας,πρέπει να επισημάνω,οι οποίοι διαχωρίζονται από εκείνους που επιλέγουν να ζήσουν χωριστά και που χαρακτηρίζονται ως άγριοι(!).Σ’αυτή την κοινωνία οι τύπου Α έχουν ανάγκη τους τύπους Δ και το γνωρίζουν.Είναι λοιπόν προτέρημα του δυνατού να μην χάνεται στο νεφέλωμα της υπεροψίας του και να αναγνωρίζει τη σπουδαιότητα του αδυνάτου.Τι θα έκανε η γάτα αν δεν υπήρχαν ποντίκια; Πώς θα επιβεβαίωνε τη δύναμή της;πώς θα αυτομπολιζόταν με υπερηφάνεια αν δεν είχε την ικανότητα να καθορίζει τη ζωή του ποντικιού;

Δεν είναι όμως μόνο η αυτογνωσία των Α,αλλά και η δεκτικότητα των Δ που ορίζει αυτή την αμφίδρομη σχέση.Ο Δ είναι ικανοποιημένος από τα όσα του προσφέρονται.Ξέρει τα όρια του,ευγνωμονεί για την ελευθερία που του επιτρέπεται….

Τα προβλήματα αρχίζουν όταν οι δυο πλευρές αποκλίνουν από τους ρόλους τους…όταν το τρωκτικό βλέποντας τη σκιά του νομίζει πως είναι λιοντάρι… και προκαλεί τη γάτα…και προαναγγέλλει ουσιαστικά το τέλος του.Τότε οι δυνατοί εισπράττουν την αχαριστία και την μετατρέπουν σε οργή.Δε θέλουν πια να παίξουν,αλλά να εδραιώσουν την υπεροχή τους μέσω της τιμωρίας…Και η ισορροπία διαταράσσεται….

Η αρμονική συμβίωση λοιπόν στηρίζεται στην μεγαλοπρέπεια και την ευσπλαχνία των ισχυρών;Αυτών που ξέρουν οτι μπορούν να ”λιώσουν” τον ασθενέστερο,αλλά του επιτρέπουν να επιβιώνει αρκεί να μην ξεπερνά τα όρια του μικρόκοσμού του….

”Όμορφος κόσμος-Αγγελικά πλασμένος”….όμορφος κόσμος-ταξικά διαχωρισμένος θα τονιζα….