Ένα παγωμένο καλοκαίρι...

....του Oppressed

Πάνε χρόνια τώρα που συγκατοικώ με την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια,έχοντας για μόνη συντροφιά τέσσερις τοίχους,τέσσερις καλοβαμμένους άσπρους τοίχους που μέσα τους βλέπω τα άδεια χρόνια της ζωής μου που περνούν και δεν αφήνουν τίποτα παρά μόνο σημάδια,σημάδια ανεξίτηλα στο κορμί μου από το πέρασμά τους.

Κάτι όμως εκείνο το βράδυ ούρλιαζε μέσα μου και με έσπρωχνε να βγω εξω να γνωρίσω τον έρωτα.Η αλήθεια είναι ότι για ώρα πλανιόταν η μυρωδιά του στο άδειο σπίτι.

Σε αντάμωσα εκείνη τη ζεστή νύχτα του καλοκαιριού που τίποτε δεν θύμιζε ιδανικό ούτε όμως εφήμερο.Πάλεψα με τη λογική και τα συναισθήματά μου για να φύγω μακρυά σου ή έστω να σε δω σαν κάτι περαστικό που ήρθε στη ζωή μου,ξαφνικά,ξαπλώνοντας αναπαυτικά στο στρωμένο από ρόδα κρεβάτι της καρδιάς μου και μετά με ένα γρήγορα φτερούγισμα σαν εκείνα τα ταξιδιάρικα πουλία που πετούν από τόπο σε τόπο αναζητώντας ένα ιδανικό γι 'αυτά κλίμα να φύγεις κι εσύ γυρεύοντας νέες πολιτείες.

Όμως δεν υπολόγισα καλά.Ξέρεις,εκείνα τα μάτια,αχ,εκείνα τα πράσινα μάτια τα μεγάλα,τα τόσο ερωτεύσιμα,όποτε με κοιτούσαν έκλεβαν μια-μια κάθε ανάσα ζωής που έπαιρνα,μούδιαζαν το κορμί μου και με ταξίδευαν σε μέρη μαγικά,μέρη αδιάβατα και ονειρεμένα,πρωτόγνωρα για μένα αλλά παράλληλα τοσο παραδεισένια που ήθελα για πάντα να χαθώ μέσα σ' αυτά τα μάτια με μοναδικό σκοπό να κερδίσω εκείνο το πολύτιμο εισητήριο χωρίς επιστροφή.

Κι έτσι έγινε.Δεν κοίταξα στιγμή πίσω.

Πολλές φορές από τότε αναρωτήθηκα:Αυτός είναι ο έρωτας;;;;

Μπα,όχι,ψέλλιζα κάθε φορά καταλαβαίνοντας ότι ο εγωισμός υπερίσχυε των συναισθημάτων.

Χωρίς να το περιμένω πέρασαν νύχτες που ονειρευόμουν εκείνα τα μάτια.

Πόσο πολύ θα 'θελα να ονειρευόσουν κι εσύ κάτι δικό μου.Κάτι απλό που μόνο εσύ θα μπορούσες να το μεταμορφώσεις σε τέλειο με την αγάπη σου.

Σώμα,ψυχή,πνεύμα πλέον παραδομένα σε σένα.Σε σένα μοναδική αγάπη που χωρίς να καταβάλλεις προσπάθεια κατάφερες να τα κλέψεις,αφήνοντας εμένα να ισσοροπώ σε ένα λεπτό τεντωμένο σκοινί παλεύοντας με την μοναξιά.

Κι αυτή ίσως να ' ναι ο δυνατότερος αντίπαλος που έχω αντιμετωπίσει εως τώρα. Ανίκητος θα έλεγα.

Τελικά δε δυσκολεύτηκε να με λυγίσει,όσο κι αν προσπάθησα.

Το σκοινί κοπηκε.Εγώ έπεσα.

Οι πληγές χρόνια μετά παραμένουν ανοιχτές* και το χειρότερο,ξέρω πως δε θα κλείσουν.

Ακόμη πονάω.Αβάσταχτος ο πόνος της απουσίας.

ΗΡΘΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΡΧΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΚΙ ΕΦΕΡΕΣ ΧΕΙΜΩΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ.