....της Αναστασίας Λαδoπούλου
Πόσες φορές δεν έχουμε δεί κάποιο αδέσποτο ζωάκι στο δρόμο, είτε σκύλο είτε γάτα και δεν έχουμε σταθεί να το χαϊδέψουμε, να του δώσουμε κάτι από αυτό που τρώμε για να ξεγελάσει την πείνα του και να παρατηρήσουμε τον τρόπο που κοιτάζει γύρω του τον κόσμο.
Λένε πως τα ζώα και ειδικά οι σκύλοι είναι ο καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου και πως ο πολιτισμός ενός λαού φανερώνεται μέσα από τον τρόπο που φέρεται σε αυτά. Αν κάτι τέτοιο πράγματι ισχύει, τότε στην Ελλάδα είμαστε απελπιστικά απολίτιστοι. Κάθε μέρα σημειώνεται όλο και μεγαλύτερος αριθμός αδέσποτων στους δρόμους και αυτό γιατί πολλοί είναι εκείνοι που αφού αγοράσουν κάποιο ζωάκι, μόλις αυτό μεγαλώσει λίγο το βαριούνται -λές δεν μιλάμε για μια ψυχή, αλλά για ένα παιχνίδι- και στη συνέχεια το εγκαταλείπουν αβοήθητο και μόνο στα σοκάκια.
Χαρακτηριστικό των εγκαταλελειμμένων ζώων είναι το βλέμμα τους όταν αντικρίζουν εσένα που θα πλησιάσεις να τα χαϊδέψεις, να τους μιλήσεις ( γιατί το έχουμε δεί και αυτό ). Είναι ένα βλέμμα ικεσίας, "πάρε με μαζί σου" σου φωνάζει αυτό το βλέμμα.. "μη με εγκαταλείπεις κι εσύ". Δεν συζητάμε καν την περίπτωση που η καλή πολιτεία θα αποφασίσει να δείξει το όμορφο πρόσωπό της και κατανόηση στους πολίτες και θα βγάλει τον μπόγια στις γειτονιές με σκοπό να περιμαζέψει τα " βρώμικα και άρρωστα ζώα που χαλάνε την εικόνα της γειτονιάς " για να τα πάει κάπου όπου δεν θα λεκιάζουν την υποκριτική και βουτηγμένη στην ανόητη κοσμικότητα κοινωνία που αρνείται να αποδεχτεί και να αναλάβει τις ευθύνες της.
Όταν ήμουν μικρή, κάθε φορά που συναντούσα στο δρόμο μου κάποιο αδέσποτο σκυλί η σκέψη μου ήταν πάντα η ίδια " θα μεγαλώσω, θα βγάλω πολλά λεφτά και θα έχω ένα χώρο για όλα τα ζώα που έχουν πεταχτεί στο δρόμο". Μεγάλωσα, λεφτά δεν έβγαλα ακόμη, αλλά το παιδικό όνειρο δεν έχει χάσει στο ελάχιστο την επιθυμία του να γίνει πράξη. Δεν ξέρω αν η σκέψη μου έχει επηρεαστεί και από το γεγονός οτι έχω κι εγώ ένα σκυλί στο σπίτι και στα μάτια του βλέπω τα μάτια όλων των σκυλιών του κόσμου ή απλά με θυμώνει η αδιαφορία.
Η κοινωνία και η πολιτεία έχουν πια να ασχοληθούν με άλλα θέματα, πιο σοβαρά, οικονομικά και πολιτικά, όμως εκτός από αυτά, υπάρχει πάντα και η άλλη μεριά. Τα ζώα είναι κι αυτά ψυχές που κατοικούν στον ίδιο κόσμο, έχουν την ίδια ανάγκη για αγάπη και φροντίδα όπως όλα τα άλλα πλάσματα και δεν υστερούν σε τίποτα από πλευράς συναισθημάτων προς τους ανθρώπους. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός οτι δεν υπάρχει κίνδυνος να φερθούν αχάριστα.
Γι'αυτό την επόμενη φορά που θα ακούσετε από κάποιον οτι θέλει να ρίξει δηλητηριασμένη τροφή ( φόλα ) σε αδέσποτο.. ταϊστε τον λίγη, μπορεί και να του αρέσει!
Λένε πως τα ζώα και ειδικά οι σκύλοι είναι ο καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου και πως ο πολιτισμός ενός λαού φανερώνεται μέσα από τον τρόπο που φέρεται σε αυτά. Αν κάτι τέτοιο πράγματι ισχύει, τότε στην Ελλάδα είμαστε απελπιστικά απολίτιστοι. Κάθε μέρα σημειώνεται όλο και μεγαλύτερος αριθμός αδέσποτων στους δρόμους και αυτό γιατί πολλοί είναι εκείνοι που αφού αγοράσουν κάποιο ζωάκι, μόλις αυτό μεγαλώσει λίγο το βαριούνται -λές δεν μιλάμε για μια ψυχή, αλλά για ένα παιχνίδι- και στη συνέχεια το εγκαταλείπουν αβοήθητο και μόνο στα σοκάκια.
Χαρακτηριστικό των εγκαταλελειμμένων ζώων είναι το βλέμμα τους όταν αντικρίζουν εσένα που θα πλησιάσεις να τα χαϊδέψεις, να τους μιλήσεις ( γιατί το έχουμε δεί και αυτό ). Είναι ένα βλέμμα ικεσίας, "πάρε με μαζί σου" σου φωνάζει αυτό το βλέμμα.. "μη με εγκαταλείπεις κι εσύ". Δεν συζητάμε καν την περίπτωση που η καλή πολιτεία θα αποφασίσει να δείξει το όμορφο πρόσωπό της και κατανόηση στους πολίτες και θα βγάλει τον μπόγια στις γειτονιές με σκοπό να περιμαζέψει τα " βρώμικα και άρρωστα ζώα που χαλάνε την εικόνα της γειτονιάς " για να τα πάει κάπου όπου δεν θα λεκιάζουν την υποκριτική και βουτηγμένη στην ανόητη κοσμικότητα κοινωνία που αρνείται να αποδεχτεί και να αναλάβει τις ευθύνες της.
Όταν ήμουν μικρή, κάθε φορά που συναντούσα στο δρόμο μου κάποιο αδέσποτο σκυλί η σκέψη μου ήταν πάντα η ίδια " θα μεγαλώσω, θα βγάλω πολλά λεφτά και θα έχω ένα χώρο για όλα τα ζώα που έχουν πεταχτεί στο δρόμο". Μεγάλωσα, λεφτά δεν έβγαλα ακόμη, αλλά το παιδικό όνειρο δεν έχει χάσει στο ελάχιστο την επιθυμία του να γίνει πράξη. Δεν ξέρω αν η σκέψη μου έχει επηρεαστεί και από το γεγονός οτι έχω κι εγώ ένα σκυλί στο σπίτι και στα μάτια του βλέπω τα μάτια όλων των σκυλιών του κόσμου ή απλά με θυμώνει η αδιαφορία.
Η κοινωνία και η πολιτεία έχουν πια να ασχοληθούν με άλλα θέματα, πιο σοβαρά, οικονομικά και πολιτικά, όμως εκτός από αυτά, υπάρχει πάντα και η άλλη μεριά. Τα ζώα είναι κι αυτά ψυχές που κατοικούν στον ίδιο κόσμο, έχουν την ίδια ανάγκη για αγάπη και φροντίδα όπως όλα τα άλλα πλάσματα και δεν υστερούν σε τίποτα από πλευράς συναισθημάτων προς τους ανθρώπους. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός οτι δεν υπάρχει κίνδυνος να φερθούν αχάριστα.
Γι'αυτό την επόμενη φορά που θα ακούσετε από κάποιον οτι θέλει να ρίξει δηλητηριασμένη τροφή ( φόλα ) σε αδέσποτο.. ταϊστε τον λίγη, μπορεί και να του αρέσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου