Τίς πταίει;

...της Αναστασίας Λαδοπούλου

Το θέμα έχει γραφτεί κατά κόρον, έχει συζητηθεί στις φοιτητοπαρέες, στους ακαδημαϊκούς κύκλους, στους ακαδημαϊκούς συλλήβδην, οι οποίοι αδυνατούν να διδάξουν μέσα σε τόση βρομιά ( λές και οι φοιτητές δεν έχουν καλύτερο από ένα τρίωρο μέσα στις μύγες).

Ο κόμπος όμως έχει φτάσει στο χτένι πια. Η κατάσταση άγγιξε το όριο. Μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας, αλλά ιδιαίτερα στον προαύλιο χώρο του πανεπιστημίου η εικόνα είναι θλιβερή. Αποτσίγαρα, περιτυλίγματα φαγητού, ποτήρια και σκισμένες αφίσες συνθέτουν μια εικόνα καταστροφής, εγκατάλειψης. Με δεδομένες τις τελευταίες εξελίξεις, οτι δηλαδή δεν θα ανανεωθούν οι συμβάσεις των εργολαβικών υπαλλήλων στο Α.Π.Θ, ήρθε η ώρα να σκεφτούμε το " από δώ και πέρα ".

Το αξιοπερίεργο είναι πως κανείς δεν κάνει κάτι για να διορθώσει κάπως τα πράγματα. Ακόμα όμως κι αν μπεί στη διαδικασία να κάνει, παρεμποδίζεται άγρια με την αιτιολογία οτι " δεν συμπαραστέκεται στο δίκαιο αγώνα των εργαζομένων ". Συμφωνώ πως πραγματικά ο αγώνας τους είναι δίκαιος, είναι άνθρωποι πιθανότατα με οικογένειες και μένουν απλήρωτοι τόσο καιρό. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να εμποδίζεται η εθελοντική προσφορά των φοιτητών να καθαρίσουν ( όπως μπορούν τουλάχιστον ) το χώρο οπου περνάνε τόσες ώρες καθημερινά, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Ωστόσο, υπάρχει πάντα και η άλλη πλευρά του νομίσματος, γιατί μη ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στην Ελλάδα.

Από τη μία βλέπει κανείς παιδιά πρόθυμα να βοηθήσουν, όχι μόνο καθαρίζοντας -αυτό είναι σχεδόν αδύνατο πια- αλλά κυρίως προσπαθώντας να διατηρήσουν έστω την κατάσταση ως έχει χωρίς να λερώνουν ακόμα περισσότερο τους χώρους. Από την άλλη υπάρχουν οι κλασσικοί έλληνες που πετάνε τα χαρτιά και τα αποτσίγαρά τους κάτω με το γνωστό ύφος " έλα μωρέ, αφού είναι ήδη χάλια, πόσο πιο άσχημα θα γίνουν τα πράγματα με ένα χαρτί παραπάνω". Και όμως. Θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα αγαπητέ, κι όχι επειδή εσύ σκέφτεσαι έτσι, αλλά επειδή δυστυχώς η πλειοψηφία των συναδέλφων σου σκέφτεσαι έτσι.

Πέρα από το πρακτικό γεγονός της απίστευτης βρομιάς και δυσωδίας αυτό που προκαλεί τελικά θλίψη είναι η εικόνα αποσύνθεσης και εγκατάλειψης στα κτίρια της νομικής, των πολιτικών επιστημών, της φιλοσοφικής σχολής, γενικά στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου. Ένα από τα βράδια που φεύγω μετά τις οκτώ από τη σχολή όταν έχει πια νυχτώσει, περιπλανήθηκα για λίγο στον προαύλιο χώρο και αισθάνθηκα τόσο άσχημα και στενόχωρα μαζί. Ο χώρος θυμίζει σπίτι που έχουν παρατήσει στην τύχη του οι ιδιοκτήτες του εδώ και χρόνια.

Αυτό που προσπαθώ να πώ τελικά είναι πως ο χώρος αυτός ανήκει σε όλους όσους ζούνε μέσα του. Aς ξεκινήσουμε να πράττουμε συλλογικά προτού αρχίσουμε να αρρωσταίνουμε. Το γεγονός πως οι διαδικασίες καθαρισμού έχουν σταματήσει εδώ και καιρό θα έπρεπε να υποψιάσει κάποιον οτι κάτι περίεργο φαίνεται να συμβαίνει. Τα συμφέροντα, τα οποία είναι πολλά είναι μάλλον και αντικρουόμενα.Τί είναι αυτό που αποτελεί τη βασική αιτία της διαμορφωμένης κατάστασης; η αδιαφορία; η έλλειψη γενικότερου ενδιαφέροντος; δεν γνωρίζω.

Αυτό που ξέρω είναι οτι το πανεπιστήμιο είναι το δεύτερο σπίτι μας. Αν δεν ενδιαφερθούμε άμεσα γι'αυτό, δεν θα το κάνει κανένας για εμάς.