Περπατώντας στη Θεσσαλονίκη...

....της Γιώτας Καρανάτσιου

                                                                    Θεσσαλονίκη 9/11/12

Παρασκευή απόγευμα, οι δρόμοι τις πλατείας Αριστοτέλους γεμάτοι κόσμο. Ξεκινώντας τη βόλτα μου από την παραλία, κοίταζα τις πανάκριβες καφετέριες τριγύρω, οι οποίες ήταν γεμάτες! Από περιέργεια άνοιξα έναν κατάλογο, σκέφτηκα να μην πάω κατευθείαν στα αλκοολούχα ποτά. Πράσινο τσάι à 4,50€ !! Κι όμως ήταν γεμάτες…

Συνεχίζω τη βόλτα μου ανηφορίζοντας την πλατεία, μια παρέα κοριτσιών, χάζευε τις βιτρίνες ενός επίσης πανάκριβου μαγαζιού με υποδήματα. Μάλωναν για το ποια θα αγοράσει, ένα συγκεκριμένο ζευγάρι παπούτσια. Από περιέργεια, τις ρώτησα για ποια ακριβώς μιλούσαν. Μου δείχνει μια κοπέλα και παραλίγο να καταπιώ τη γλώσσα μου. Ζευγάρι μπαλαρίνες à 225€ !! Δεν ήξερα πως εκτός από το να τις βλέπεις, μπορείς και να τις αγοράσεις…

Στρίβω στη Μητροπόλεως, μια οδός με επίσης ακριβά μαγαζιά και καφετέριες. Εκεί που χάζευα τις βιτρίνες με τις εξωπραγματικές τιμές βλέπω μια πωλήτρια να κάθεται στην είσοδο του μαγαζιού. Από περιέργεια, πλησιάζω και τη ρωτάω τί ιδιαίτερο έχουν τα ρούχα που πουλάει. Με κοίταξε παράξενα, επειδή προφανώς δεν κατάλαβε την ερώτηση μου, οπότε κι εγώ της επανέλαβα με πιο απλά λόγια, γιατί είναι τόσο ακριβά τα ρούχα. «Στη Μητροπόλεως είσαι κοπέλα μου, πόσο ήθελες να κοστίζουν; 5 και 10 €;» Μου είπε και μου γύρισε την πλάτη.

Επιστρέφω στην πλατεία Αριστοτέλους. Περνάω κάτω από το αστυνομικό τμήμα. Μια γυναίκα με παλιά ρούχα, αρκετά ταλαιπωρημένη, έκλαιγε έξω από την είσοδο του τμήματος. Φώναζε έξαλλη κάποιον. Σηκώνω το κεφάλι μου και αντικρίζω έναν άντρα επίσης ταλαιπωρημένο, να στέκεται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής με το βλέμμα χαμένο στο κενό… Από περιέργεια ήθελαν να μάθω τι είχε γίνει αλλά δίστασα να ρωτήσω, δεν ξέρω γιατί.. Ίσως δεν ήθελα να ενοχλήσω μέσα στον πόνο και την οργή που ένιωθαν.. Πλησιάζω κάποιους αστυνομικούς, οι οποίοι χασκογελούσαν πίνοντας τον καφέ τους, λίγο παραπέρα. « Ναρκωτικά, ναρκωτικά και ναρκωτικά ήταν οι λόγοι που οδήγησαν αυτόν τον άντρα στο κελί. Η τράπεζα τους πήρε το σπίτι και έψαχνε τρόπο να ξεχρεώσει τα δάνεια». Αυτά ήταν τα λόγια τους.

Διασχίζοντας τελικά την Εγνατία και κατευθυνόμενη προς την Αγίου Δημητρίου, πέρασα από το άνω μέρος της Πλατείας Αριστοτέλους. Περιστέρια παντού, σκυλιά να γαβγίζουν εδώ κι εκεί και σε μια μεριά μια γυναίκα ξαπλώνει μόνη σε ένα παγκάκι. Έχει γύρει το κεφάλι της μπροστά, το πρόσωπο της δε φαίνεται. Τα πόδια της είναι χτυπημένα και πληγωμένα. Παραπέρα κι άλλοι. Πολλοί, ξάπλωναν στα παγκάκια με μοναδική συντροφιά μια κουβέρτα και οι τυχεροί είχαν και ένα σακίδιο στο πλάι. Πλέον δεν ήμουν περίεργη να μάθω το γιατί. Ίσως επειδή κατά βάθος ήξερα..

Τελικά τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε; Δόσεις πολυτέλειας για να «ξεφύγουμε» από την τραγική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε; Γιατί όλοι τείνουν στον υποτιθέμενο νεοπλουτισμό, εθελοτυφλώντας στα αληθινά προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία; Γιατί είμαστε τόσο βλάκες;