Εξιλέωσις

....της Κατερίνας Μάρα

Δεν ήταν δύο οι δρόμοι, ούτε τρεις.
Ήτανε χίλιοι κι όλο και πλήθαιναν.
Κυνηγούσαν σκιές ανθρώπων ξεχασμένων,
παρατημένων ψυχών, μοναχικών,
κατεστραμένων τη δόξα όπλων.
Αλαφιασμένες έτρεχαν εμπρός κουνώντας το κεφάλι,
γυναίκες που στο έρεβος εκδίδονται.
Μες στα πυρπολημένα πεζοδρόμια φλέρταραν με το θάνατο,
απογυμνωμένες ως το κόκαλο με τη ψυχή τους άδεια.

Μετρούσαν τ' αμάξια, θαρρώ, κυνηγημένες,
στον πανικό της νύχτας να εξιλεώσουν τη ζωή,
το στίγμα τους ν' αφήσουν στο σκοτάδι, πάλι,
στον ξιπασμένο ουρανό να εκτεθούν.
Κάποιο φαλλό να προσκυνήσουν στα κρυφά,
μ' όλη την ιερότητα του πόθου,
την πιο ηδονική να του προσδώσουν συντροφιά,
μέχρι το λάβαρο της ανθρωπιάς τους θρύψαλα να γίνει,
μέχρι να σπάσει η υπερηφάνεια της ψυχής.
Ώσπου τούτη η μοναξιά η ξένη,
μα συνάμα η τόσο κοινωνική τους μοναξιά,
να πάρει υπόσταση άλλη.
Και με μια φωνή αλγεινή όσο ο έρωτας,
να πει η μια στην άλλη:
"Πες πως μ' αγαπάς, ακόμη κι αν λυπάσαι,
θα 'ρθει καιρός που ο πόνος μας θα γίνει ασθενικός.
Μα μέχρι τότε υπόμενε τη θλίψη μας, θα πάψει."