Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Οι κούνια δεν έσπασε είναι ακόμα εκεί

.....του Κωνσταντίνου Δουραλή


     Έψαχνα ένα θέμα για να γράψω το σημερινό μου άρθρο αλλά τελευταία ομολογώ ότι έχω παραγκωνίσει τον γραπτό μου λόγο και εξασκώ πιο πολύ τον προφορικο.Αυτοι που με ξέρουν καταλαβαίνουν σε τι αναφέρομαι..Ωστόσο διάβασα το άρθρο του φίλου μ του Νίκου του Βραντση σχετικά με τις ιδεολογιες.Θα προσπαθήσω λοιπόν να μπω στο ‘’παραμυθάκι’’ της κούνιας και να πω και εγώ την δική μου άποψη.

Στο λόγο του ο Νίκος αναφέρει πολύ σωστά πάνω κάτω την ΓΡΑΜΜΙΚΗ εξέλιξη των ιδεολογιών και των κρατικών δομών που ακολούθησαν μια από τις 2 κυρίαρχες ιδεολογίες τον τελευταίο αιωνα.Παρα τα όσα σωστά αναφέρει για την σοσιαλδημοκρατία το σημείο τριβής μεταξύ μας είναι η άποψη του σχετικά με το αν τελικά η ‘’κούνια’’ του νεοφιλελευθερισμού ‘’έσπασε’’…

Παρά τα στραβά και τα μύρια όσα που έχει ο φιλελευθερισμός είναι το σύστημα πάνω στο οποίο αναπτύχτηκε ο σύγχρονος ανθρώπινος πολιτισμος.Ειναι δηλαδή ένας μηχανισμός αρκετά εξελιγμενος,ευκαμτος με τάσεις χαμελεωντισμου(αφού μπορεί να κρύψει τα αρνητικά του με ψεύτικες σοσιαλιστικές κορώνες του στυλ δημοσίων επενδύσεων)και αρκετά σκληροπυρηνικός αφού για να γίνεις μέρος του συστήματος είναι εύκολο αλλά για να το ελέγξεις πρέπει να ανήκεις σε μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων.

Εγώ προσωπικά θα παρομοίαζα τον φιλελευθερισμό με μια χλαπατσα σαν αυτές που παίζαμε στο δημοτικό που όσο την είχες στα χεριά σου και την χρησιμοποιούσες(όπως το χρήμα από την ελεύθερη αγορά)αισθανόσουν καλά ωστόσο σου άφηνε εκείνη την ηλίθια αίσθηση στην αφή σου που κολλούσε και με δυσκολία έφευγε... μιας και όταν γίνεις μέρος του συστήματος πολύ δύσκολα ξεκόπτεις….

Τέλος σίγουρα η σοσιαλδημοκρατία είναι μια εναλλακτική πρόταση σωστή η όχι εγώ δεν το ξερω,αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι υπάρχουν πολλές διεργασίες που πρέπει να γίνουν στα ‘’χέρια’’ μας για να ξεπλύνουμε την χλαπατσα, η οποία δεν θα φύγει τόσο εύκολα..

Υ.Γ:Οι κούνιες με οι wtf?????????xaxaxa

1 σχόλιο:

  1. Ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αγώνας ταχύτητας ανάμεσα στην περαιτέρω σκλήρυνση του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και στη ρήξη με τον καπιταλισμό. Η τελευταία φαίνεται να έχει ακόμα μακρύ δρόμο. Αλλά όταν οι άνθρωποι παύουν να πιστεύουν σε ένα πολιτικό παιχνίδι με πειραγμένα ζάρια, όταν αντιλαμβάνονται ότι οι κυβερνήσεις τους στερούνται κυριαρχίας, όταν απαιτούν τη ρύθμιση των τραπεζών, όταν κινητοποιούνται χωρίς καν να ξέρουν πού θα τους οδηγήσει η οργή τους, τότε, πέρα από κάθε προσδοκία, η αριστερά είναι ακόμα ζωντανή.

    Και για να ευθυγραμμιστώ με το πνεύμα των κειμένων: η κούνια είναι σπασμένη γιατί αλλάξαμε την οπτική με την οποία βλέπουμε τα πράγματα και τους όρους με τους οποίους τα τα ορίζαμε και τα διαχειριζόμασταν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή