Απώλεια

.....της Δόξας Τούφα

Για αυτούς που ξαφνικά φύγαν κάτι να γράψω
μήπως και βρω δυο λέξεις να περιγράψω
την απώλεια..

Άλλα περίμενες κι αλλιώς σου τα 'φερε
αυτό που άλλοι λένε Μοίρα κι άλλοι Θεό.
Όπου και να 'σαι το ίδιο μου κάνει
γιατί μου λείπεις κι ας είσαι εδώ.

Κι "εδώ" όταν λέω, εννοώ το μυαλό
γιατί ότι συμβαίνει εξαρτάται απ' αυτό.
Σε βλέπω, σε νιώθω, παντού, και μέσα και γύρω μου,
σε εκείνα που άφησες, σ' εκείνα που μου χάρισες, σ' εκείνα που πήρες, σ' εκείνα που είχαμε σκοπό να κάνουμε..
Ρώτα με τότε γιατί να πονάω,
το θέλω μάλλον, τι να πω;

Το θέλω γιατί μου φαίνεται άδικο
που τόσο βαθιά πια κοιμάσαι
και δεν ξυπνάς, πανάθεμά σε..
Κι αυτά τα "γιατί;" που χορεύουν στο κεφάλι μου, τι να τα κάνω;
όσο κι αν κλάψω, και δυνατά να φωνάξω,
ακόμη κι αν εκραγώ.. εσύ έχεις φύγει.
Γιατί;

Δύσκολο πράγμα η απώλεια,
πολύ δύσκολο.
Γιατί δεν ξέρεις πως να την αντιμετωπίσεις.
Από που να την πιάσεις, πως να την χειριστείς.

Σε κάνει να φλερτάρεις με την τρέλα.
Και εκεί που είσαι έτοιμος να παραδοθείς στην αγκαλιά της,
κουνάς το κεφάλι σου, σκουπίζεις τα μάτια σου, παίρνεις μια βαθειά ανάσα, κρατιέσαι από όπου μπορείς και .. προς το παρόν την γλίτωσες..

Γιατί η ζωή δεν τελειώνει
και ούτε θα σου κάνει τη χάρη να σταματήσει να σε περιμένει μέχρι να είσαι έτοιμος να συνεχίσεις.
Δεν σε ρωτά, απλά προχωρά.
Και δεν πρέπει να το βάζεις κάτω.
Ποτέ.
Ναι, ναι, τα ξέρω αυτά τα φιλοσοφικά.
Κι εγώ έτσι σκέφτομαι κι αν συνέβαινε σε 'σένα, έτσι θα σε συμβούλευα και θα σε παρηγορούσα.
Αλλά, όταν το ζεις, όταν κυλάει στο αίμα σου το κάψιμο απ' τον πόνο, είναι αλλιώς.