Φαντασία υπάρχει

.....της Κάλλις Κολόζη

   Προχτές προσπάθησα να κόψω μια καπαρτίνα. Με είδε η μάνα μου και φρίκαρε, άρχισε να φωνάζει από που μπορεί να μου ήρθε αυτή η ιδέα να καταστρέψω αυτό το πανωφόρι. Εγώ προσπάθησα, αλλά το ψαλίδι μου δεν έκοβε πολύ καλά..

Γεννήθηκα και χαλουγήθηκα σε μία γενιά που η δημιουργικότητα δεν έχει πρακτική αξία, η φαντασία μπορεί να θεωρηθεί έως περιττή και εκτιμάται μόνο στην εικαστική της διάσταση.

Μεγαλώσα παίζοντας video-games παιχνίδια (με αποχαύνωναν, με αλοιθώριζαν αλλά με κρατούσαν ήσυχη τις περισσότερες ώρες τις ημέρας), το παιχνίδι στην γειτονιά ήταν περιορισμένο (κανείς δεν είχε διάθεση να πλένει τα χώματα από τα πόδια μου κάθε βράδυ), τα κάλαντα τα λέγαμε υπό την επίβλεψη των γονιών μας (νομίζω πλέον τα παιδάκια στις μεγαλουπόλεις δεν πιστεύουν καν στον Άγιο Βασίλη) και γενικά η πρακτικότητα υπερνικούσε την ανάγκη μας για έκφραση της φαντασίας. Ακόμα και τα παιχνίδια μας εμπόδιζαν να δημιουργήσουμε φανταστικές ιστορίες και εικόνες και οι υπερβολικές ευθύνες του σχολείου μας απωθούσαν από το να διαβάσουμε ένα οποιοδήποτε εξωσχολικό βιβλίο (εντάξει, εντάξει, το ξέρω ότι εσύ είσαι εξαίρεση, για τους άλλους λέω..!!).

Στην παρούσα φάση όμως, έχει αρχίσει και πάλι να ανθίζει η δημιουργικότητα και έχει έρθει σαν την άνοιξη μετά από έναν παρατεταμένο χειμώνα. Τα blogs και τα tutorials με οδηγίες στο ιντερνετ για το πως να κάνεις ένα μίνι σέρβις στο αυτοκίνητο σου (το νέρο στα μπεκάκια δεν θεωρείται σέρβις), να βάφεις το σπίτι σου με animal print παρεμβάσεις, να μαγειρέψεις την τέλεια light παραλαγή του μουσακά, να μάθεις ποιά εποχή είναι κατάλληλη για να φυτέψεις στον κήπο σου ραπανάκι, ζουν την απόλυτη αναγνώριση.

Από ένα blog, λοιπόν, μου ήρθε κι εμένα η ιδέα, να δημιουργήσω ένα σακάκι από το πανωφόρι που ούτως ή άλλως δεν χρησιμοποιούσα. Αλλά δεν ήξερα ακριβώς τον τρόπο, ούτε είχα ιδέα πως το ψαλίδι που χρησιμοποιεί η μάνα μου για να κουρέψει τον πατέρα μου ενίοτε, δεν είναι κατάλληλο για υφάσματα. Το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο, πετσόκοψα το πανωφόρι και σα να στράβωσε και λίγο το ψαλίδι. Όμως τώρα τι..;

Αυτό όμως που δεν μπορεί να σου μάθει κανένα βιβλίο, κανένα βιντεάκι στο ίντερνετ, καμία καθοδήγηση απο την μισότυφλη γιαγιά σου που προσπαθεί να σε ξεστραβώσει πάνω από την ραπτομηχανή,είναι η φαντασία. Αδιαμφισβήτητα, είναι κάτι με το οποία γενιέσαι αλλά ταυτόχρονα είναι σαν οτιδήποτε άλλο που χρειάζεται συντήρηση.

Η φαντασία υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο που δέχεται ερεθίσματα από τον έξω κόσμο, όμως μετά από τόση πλύση εγκεφάλου από την fast food καθημερινότητα δεν προλαβαίνεις καν να σκεφτείς λειτουργικά πράγματα, πόσο μάλλον να εκφράσεις την δημιουργικότητά σου. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε φαντασία και έκφραση δημιουργικότητας, έχουν καεί τα καλώδια διασύνδεσης, μέσα στον εγκέφαλό μας και γι’αυτό είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να μπούμε στην διαδικασία από την φαντασία να προχωρήσουμε στην πράξη.

Η αλήθεια είναι πως η φαντασία είναι αυτό που προχωράει την ανθρωπότητα τόσα βήματα μπροστά, εκφραζόμενη μέσα από την επιστήμη, όμως η επιστήμη κινούμενη τόσο γρήγορα και δυναμικά μας οδηγεί στην πλήρη έλλειψη φαντασίας και στην διαδοχή αυτής από την απλή ναι μεν, αλλά βαρετή πρακτικότητα.

Όμως φαντασία υπάρχει και δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Αντίθετα πρέπει να αρπάζουμε κάθε ευκαιρία και να την εκφράζουμε ακόμα και με τον πιο χαζό τρόπο. Οφείλουμε στον εαυτό μας να την αφήνουμε να εκτονώνεται. Οφείλουμε σε αυτήν ,που μας έχει πάει ακόμα πιο πέρα από το φεγγάρι, να την αφήσουμε να μας οδηγήσει πιο δημιουργικά, πιο χαρούμενα και εν τέλει πιο αποτελεσματικά, ακόμα μακρύτερα. Κι εγώ οφείλω στον εαυτό μου να προσπαθήσω να φτιάξω εκείνο το ρημάδι το σακάκι, αν και όπως το φαντάζομαι πλέον, μόνο μπολερό μπορεί να γίνει..