....του Νίκου Γράκχου
Φαντάζουν γραφικές οι νουθεσίες τύπου <<Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας >> << Πρέπει να πλάσουμε από την αρχή τα όνειρά μας>> ,μα είναι πιο εύστοχες από ποτέ. Έχουμε καταντήσει πρεζάκια του καταναλωτισμού και μονάχα η πρόσβαση σε άχρηστα προϊόντα είναι μια δόση αρκετή για να μας υπνώσει. Και αν είναι και άτοκη βυθιζόμαστε στον ύπνο της κενής μας ραστώνης.
Ο γείτονας πήρε καινούριες παντόφλες με αυτόματα μασάζ στα μελανιασμένα του νυχάκια και έβαψε τα μαλλιά του ανταύγειες. Δεν μας ενδιαφέρει που ο γείτονας δεν ξέρει πόσο κάνει 3+2 , δεν γνωρίζει ποιος ήταν ο Σαίξπηρ, ο Μακιαβέλι, ο Ρουσσώ, ο Αϊνστάιν.
Αν του μιλήσεις για τον Fukoyama και το τέλος της ιστορίας, αυτός θα σου απαντήσει πως λυπάται για την Ιαπωνία και ως ένδειξη συμπαράστασης αγόρασε μια βιντεοκάμερα, που λεγόταν κάπως έτσι από κάτι Κινέζους. Δε βαριέσαι και οι δυο σκιστά μάτια έχουν.
Αν του μιλήσεις για Τολστόι θα σου πει πως είδε το ριμέικ της παιδικής ταινίας, η οποία του άρεσε τόσο πολύ που αγόρασε όλες την συλλογή μινιατούρας και μάλιστα διπλό τον Buzlight year.
Έχει συσσωρευτεί τόση ματαιότητα στον ανθρώπινο νου που αν εκραγεί θα αποκτήσουμε αρκετό σανό για να τραφούν όλα τα βοωειδή για 100 χρόνια( Ναι για τον ανθρώπινο πληθυσμό μιλάω. Ας αρχίσουμε επιτέλους να τρώμε υγιεινά)
Κανείς δεν έχει πλέον την διάθεση να πολεμήσει για ιδανικά, για ένα καλύτερο μέλλον, για ιδέες, που ξεθώριασαν μα παραμένουν ζωντανές. Αντιδρά μονάχα όταν του πάρεις την άδεια πρόσβασης στα μαγαζιά με τις λαμπερές μαρκίζες.
Αυτό το χάρτινο σκουπίδι με τις ανθρωπογραφίες και τους αριθμούς αποτυπωμένους πάνω του, μας υποδούλωσε. Και το χειρότερο είναι πως δεχτήκαμε οικειοθελώς ην υποδούλωσή μας.
Ρωτάς τους ανθρώπους για τους στόχους τους και για τα όνειρά τους και λαμβάνεις την αναμενόμενη απάντηση << Εγώ μαλάκα θέλω να πλουτίσω γρήγορα, αν μου κάτσει και κάνα λαχείο, να πάρω ένα εξοχικό και ένα σκάφος και να μην κουνάω δάχτυλο>>. Από την στιγμή που το χρήμα κυρίευσε στα όνειρά μας, τα ευτέλισε σε σάπιες φαντασιώσεις μιας κοινωνίας κενής.
Καταλήγω λοιπόν, πως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας, να αναπλάσουμε τα όνειρά μας.
Ο γείτονας πήρε καινούριες παντόφλες με αυτόματα μασάζ στα μελανιασμένα του νυχάκια και έβαψε τα μαλλιά του ανταύγειες. Δεν μας ενδιαφέρει που ο γείτονας δεν ξέρει πόσο κάνει 3+2 , δεν γνωρίζει ποιος ήταν ο Σαίξπηρ, ο Μακιαβέλι, ο Ρουσσώ, ο Αϊνστάιν.
Αν του μιλήσεις για τον Fukoyama και το τέλος της ιστορίας, αυτός θα σου απαντήσει πως λυπάται για την Ιαπωνία και ως ένδειξη συμπαράστασης αγόρασε μια βιντεοκάμερα, που λεγόταν κάπως έτσι από κάτι Κινέζους. Δε βαριέσαι και οι δυο σκιστά μάτια έχουν.
Αν του μιλήσεις για Τολστόι θα σου πει πως είδε το ριμέικ της παιδικής ταινίας, η οποία του άρεσε τόσο πολύ που αγόρασε όλες την συλλογή μινιατούρας και μάλιστα διπλό τον Buzlight year.
Έχει συσσωρευτεί τόση ματαιότητα στον ανθρώπινο νου που αν εκραγεί θα αποκτήσουμε αρκετό σανό για να τραφούν όλα τα βοωειδή για 100 χρόνια( Ναι για τον ανθρώπινο πληθυσμό μιλάω. Ας αρχίσουμε επιτέλους να τρώμε υγιεινά)
Κανείς δεν έχει πλέον την διάθεση να πολεμήσει για ιδανικά, για ένα καλύτερο μέλλον, για ιδέες, που ξεθώριασαν μα παραμένουν ζωντανές. Αντιδρά μονάχα όταν του πάρεις την άδεια πρόσβασης στα μαγαζιά με τις λαμπερές μαρκίζες.
Αυτό το χάρτινο σκουπίδι με τις ανθρωπογραφίες και τους αριθμούς αποτυπωμένους πάνω του, μας υποδούλωσε. Και το χειρότερο είναι πως δεχτήκαμε οικειοθελώς ην υποδούλωσή μας.
Ρωτάς τους ανθρώπους για τους στόχους τους και για τα όνειρά τους και λαμβάνεις την αναμενόμενη απάντηση << Εγώ μαλάκα θέλω να πλουτίσω γρήγορα, αν μου κάτσει και κάνα λαχείο, να πάρω ένα εξοχικό και ένα σκάφος και να μην κουνάω δάχτυλο>>. Από την στιγμή που το χρήμα κυρίευσε στα όνειρά μας, τα ευτέλισε σε σάπιες φαντασιώσεις μιας κοινωνίας κενής.
Καταλήγω λοιπόν, πως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας, να αναπλάσουμε τα όνειρά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου