Αν δεν έχεις ηγέτη….

.....του Λάζαρου Καραβασίλη



   Η κρίση που ξεκίνησε ως οικονομική και έχει εξελιχθεί σε κρίση ευρωπαϊσμού, κρίση της ίδιας της κοινωνίας, κρίση θεσμών και πολιτικής είναι φυσιολογικό, να συγκριθεί με την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929, όπως γίνεται ήδη από όλους τους επιστήμονες, αλλά και από άτομα που προσπαθούν να αποδώσουν λύση στο πρόβλημα που είναι φαινομενικά τουλάχιστον οι πολιτικοί. Και λέω απλά πολιτικοί, που δεν είναι σε καμία των περιπτώσεων ηγέτες.


Αυτή η άποψη προέρχεται από απλή σύγκριση δύο ίδιων φαινομένων, σε δύο διαφορετικές περιόδους. Η δεκαετία του 1930 και η κρίση που την διαπερνούσε, είχε κάποιες συγκεκριμένες πολιτικές φιγούρες που καταφέρνουν να χαρακτηρίζονται ως ηγέτες με βάση τους κανόνες εξουσίας, όπως έχουν διατυπωθεί με βάση τον Max Weber και άλλους κοινωνιολόγους. Ο πρώτος είναι ο Αδόλφος Χίτλερ στην ναζιστική Γερμανία. Ναι, δεν παύει να είναι όλα αυτά που έχουν ειπωθεί και έχει κάνει στην ανθρωπότητα, αλλά μπορεί να χαρακτηρισθεί και έχει χαρακτηρισθεί ως ηγέτης. Αυτό συνέβη με βάση την επιρροή που είχε στον γερμανικό λαό, το λεγόμενο «χάρισμα» που είχε και τον στόχο στον οποίο είχε κατευθύνει τον λαό αυτόν, χωρίς φυσικά να παραλείπουμε την οικονομική ανάπτυξη που πέτυχε μέχρι την έναρξη του πολέμου. Και πάμε στην άλλη όχθη του ατλαντικού, όπου στην ίδια χρονική περίοδο έχουμε τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ που κατάφερε να βγάλει τις Η.Π.Α. από την κρίση, να τις οδηγήσει στον πόλεμο και αναδειχθεί νικητής σε αυτόν. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα από αυτά αν δεν είχε την συνολική αποδοχή του πληθυσμού χάρη στις πολιτικές ικανότητες του και το παρουσιαστικό του.

Σήμερα, στο θέμα σταθερής πολιτικής ηγεσίας, η Ευρώπη δηλώνει απούσα. Η Μέρκελ προσπαθεί να μοιάσει στον Χίτλερ με την πολιτική που ασκεί, ο Σαρκοζί δεν έχει καταφέρει και αυτός να βρει μια λύση, ενώ ο Κάμερον αποτελεί απλό θεατή στο όλο θέμα. Όσον αφορά τις Η.Π.Α., ο Ομπάμα αν και ξεκίνησε πολλά υποσχόμενος δυσκολεύεται και αυτός να τακτοποιήσει τα του οίκου του πόσο μάλλον να καταφέρει να προσφέρει διέξοδο στην οικονομική κρίση.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, πως μόνο οι οικονομολόγοι ως ειδικοί μπορούν να βγάλουν το οικονομικό σύστημα από αυτό το τέλμα. Το θέμα είναι ότι, η σωστή πολιτική ηγεσία με άτομα ικανά να εμπνεύσουν ξανά τους πολίτες να εμπιστευτούν την πολιτική και τους πολιτικούς, μπορεί να καταφέρει να αποδειχτεί πολύτιμος βοηθός στην προσπάθεια αυτή, χωρίς βέβαια, οι λαοί να γίνουν θύμα της προσπάθειας.