Έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Ε και;

.....της Έφης Δίντση

Κάθομαι στο φοιτητικό σύλλογο της σχολής και ασυναίσθητα τελείως παρατηρώ τους ανθρώπους.  Χωρίς να ξέρω τους ίδιους και τις ζωές τους υποθέτω τα άγχη τους, τις αγωνίες του αλλά και τις χαρές τους και τον έρωτα τους. Ο έρωτας, όπως και ο βήχας, δεν κρύβονται. Και διακρίνεται πολύ καλά αυτός που πονάει από τον έρωτα γιατί δε λαμβάνει την ανάλογη ανταπόκριση.

      Έρωτας λοιπόν. Για άλλους ένα μικρό ξανθό ανθρωπάκι, με φτερά και βέλη που σε χτυπάνε. Για κάποιους άλλους ο απόλυτος πόνος της καρδιάς, που θαρρείς καμιά φορά την ακούς να ραγίζει και να ματώνει. Για τους τυχερούς, η απόλυτη ευτυχία. Δεν είναι όμως όλοι τυχεροί. Δυστυχώς, πολλοί είναι αυτοί τριγύρω μας που την προηγούμενη μέρα χώρισαν, ή έμαθαν ότι αυτός/ αυτή που καψουρεύτηκαν είναι με κάποιον άλλον. Υπάρχουν και κάποιοι που για διάφορους λόγους, αδιευκρίνιστους και ακατανόητους, δεν έχουν καν τη βασική επικοινωνία με το «αντικείμενο του πόθου τους».

       Ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση είναι βασανιστικός. Αναρωτιέσαι νύχτα- μέρα «Γιατί;» και προσπαθείς να βρεις τρόπους να μη σκέφτεσαι, άρα και να μην πονάς. Βγαίνεις έξω και όλα στον/στην θυμίζουν. Ακούς ένα τραγούδι και δακρύζεις. Μένεις σπίτι για να μη χαλάς και τη διάθεση της παρέας αλλά η κατάσταση δε βελτιώνεται. Αντίθετα, βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη άτονο, χωρίς χαμόγελο, με μάτια κενά, πρησμένα από το κλάμα. Νομίζεις θα παρηγορηθείς ανοίγοντας το pc να δεις φωτογραφίες του/της αλλά τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Γιατί να μην μπορείς να βγάλεις την καρδιά σου για να μην πονάει; Είναι το μόνο που πιστεύεις ότι θα σε λυτρώσει εκείνη τη στιγμή. Γιατί αυτό που ψάχνεις είναι η λύτρωση! Αλλά καταλήγεις να ετοιμάζεσαι γρήγορα να πας να βρεις την παρέα έξω, που θα χαρεί όταν σε δει και που θα σε μαζέψει από το μεθύσι που πρόκειται να κάνεις σε λίγη ώρα.

       Ένα μεθύσι- παραλήρημα. Στην αρχή, βελτιώνεται γρήγορα η διάθεσή σου γιατί μέσα στο μπαρ μπορεί και να υπάρχει ένα φλερτ. Κι εκεί που νομίζεις ότι είσαι καλά και ότι είναι ευκαιρία να προχωρήσεις, το φλερτ φεύγει και ξεκινάνε τα καψουροτράγουδα. Πίνεις το ένα ποτό μετά το άλλο και ασυγκράτητα ξεκινάς μια κατάθεση ψυχής, συνοδευόμενη από το παράπονο του ερωτευμένου, αυτό που νιώθεις μισός χωρίς τον έρωτά σου. And now what? 

         Την επόμενη μέρα ξυπνάς όμορφα και καλά, και ο μόνος πόνος που υπάρχει είναι στο κεφάλι σου. Μέσα σου δεν πονάς τόσο γιατί, αν θυμάσαι, χθες φρόντισες με τη βοήθεια του αλκοόλ, να βγάλεις όλα τα συναισθήματα από μέσα σου. Βλέπεις με άλλη ματιά τη σημερινή μέρα. Πιο αισιόδοξα, πιο φωτεινά. Σκέφτεσαι, καθώς ετοιμάζεσαι για καφέ, ότι υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που βιώνουν πιο σοβαρά και πιο άσχημα προβλήματα από ότι εσύ. Ετοιμάζεσαι με έναν αέρα αυτοπεποίθησης, όταν ξαφνικά σου έρχεται στο μυαλό το φλερτ της χθεσινής βραδιάς. «Καλό κομμάτι» σκέφτεσαι. Και μπροστά στον καθρέφτη, κλείνεις το μάτι στον εαυτό σου, του χαμογελάς και φεύγεις για να αδράξεις τη μέρα!

         Έρωτας χωρίς ανταπόκριση λοιπόν. Ε και; Δε θα πεθάνουμε κιόλας. Ναι πονάει, και κάθε φορά που θα ακούς το τραγούδι σας θα νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι. Το θέμα είναι, ακόμη και με το σφίξιμο που θα νιώσεις, να καταφέρεις κάποια στιγμή να χαμογελάσεις και να σκεφτείς: « Πάει, πέρασε και αυτό.» Να καταφέρεις να τα μετατρέψεις όλα σε μια γλυκιά ανάμνηση στο μυαλό σου που σου έμαθε κάτι: ότι κρύβεις αρκετή δύναμη μέσα σου. Go on.