Διαλέγω με ποιον θα διαλεχθώ.

.....του Νίκου Καμπούρη

   Διάλογος, (ο): Ορισμός: Η συζήτηση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα πρόσωπα ή ευρύτερες ομάδες, με σκοπό την απλή συνομιλία, την προσέγγιση, την ανταλλαγή απόψεων πάνω σε ένα θέμα ή την εν γένει επίλυση διαφορών καθώς και την εύρεση της αλήθειας πάνω στο υπό συζήτηση θέμα.

Διάλογος λοιπόν. Αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να συνδιαλλαγεί, να πει, να ακούσει, να δώσει και να πάρει. Να ενημερώσει και να ενημερωθεί. Να μορφώσει και να μορφωθεί. Αυτό μάθαμε πως είναι ο διάλογος. Μια πράξη αναγκαία όσο και η ίδια η τροφή. Είναι όμως πάντοτε έτσι; Ανταλλάσσονται πάντα απόψεις σε ενα διάλογο; Επιλύονται πάντα οι διαφορές μέσω ενός διαλόγου; Και το πιο σημαντικό: Βρίσκεται, άραγε, η αλήθεια;

Δοκίμασε για να μάθεις, θα μου πεις. Αν δεν δοκιμάσεις, δε μπορείς να ξέρεις. Όλοι μας έχουμε δοκιμάσει όμως. Και όλοι μας έχουμε παραδείγματα διαλόγων όπου κατάφερες να μάθεις, να πάρεις, να κερδίσεις την πολυπόθητη αλήθεια.

Υπάρχουν βέβαια και τα αντίθετα παραδείγματα. Αυτά, που η συνδιαλλαγή των ιδεών έγινε με συνομιλητές ΄΄κωφούς’’. Με άτομα που το μόνο που τους ενδιέφερε είναι ο τύποις διάλογος, δίχως ουσία. Αυτό που τους κέντριζε το ενδιαφέρον ήταν η ίδια η διαδικασία και όχι η ουσία του εγχειρήματος.

Ποιοι μπορεί να είναι αυτοί που λειτουργούν με αυτό τον τρόπο;

Πολλοί. Ακόμη και εμείς οι ίδιοι το έχουμε κάνει, ίσως άθελά μας. Κάποιοι όμως το κάνουν συνειδητά.

Και από τους συνειδητά ΄΄μη ακούοντες΄΄ μπορείς να εξαγάγεις, στα γρήγορα και χωρίς πολλή σκέψη, δύο βασικές κατηγορίες ανθρώπων:

Την πρώτη κατηγορία μπορούμε να την ονομάσουμε ΄΄ραδιόφωνο΄΄: Σε αυτή ανήκουν όσοι δεν μπορούν να ακούσουν κανέναν, αλλά μιλούν ασταμάτητα, όπως ακριβώς και το ραδιόφωνο. Δε σε ακούει που το βρίζεις γιατί δεν αλλάζει σταθμό, αλλά αντίθετα συνεχίζει να παίζει το ίδιο εκνευριστικό πρόγραμμα, χωρίς σταματημό.

Την δεύτερη, ας την πούμε ΄΄χαλασμένο σφουγγάρι΄΄: Σε αυτή ανήκουν οι άνθρωποι που ξέρουν και μπορούν πολύ καλά να ακούν, αλλά ΜΟΝΟΝ όποτε και ό,τι τους συμφέρει. Ορμώμενοι, λοιπόν, από τα ιδιοτελή τους κίνητρα, μπορούν να ακούσουν, να κατανοήσουν και να ΄΄ρουφήξουν΄΄ οποιαδήποτε άποψη ή ιδέα, με εκπληκτική ικανότητα. Όταν όμως αυτές οι ιδέες και οι απόψεις τους φαίνονται άχρηστες ή επικίνδυνες για την προσωπική τους ανέλιξη, τις πετούν στον καιάδα της περιφρόνησης. Παύουν να λειτουργούν ως ΄΄σφουγγάρια΄΄ και γίνονται πέτρες, που απωθούν ο,τιδήποτε κινείται γύρω τους και φαίνεται ...ενοχλητικό.

Σε όλους μας θα έρχονται παραδείγματα συναδέλφων, συγγενών, συμφοιτητών, φίλων ή εχθρών που λειτουργούν έτσι. Υπάρχει όμως μια κατηγορία ανθρώπων σήμερα στην Ελλάδα που αντιπροσωπεύεται 100% από αυτές τις δύο κατηγορίες.

Ποιοι είναι αυτοί; Μα οι πολιτικοί! Λειτουργούν αποκλειστικά ως ΄΄ραδιόφωνα΄΄ ή ως ΄΄χαλασμένα σφουγγάρια΄΄. Ορισμένοι μάλιστα μπορούν να συνδυάσουν και τις δύο κατηγορίες. Αυτοί βέβαια είναι πιο λίγοι και έχουν προφανώς έμφυτο το ταλέντο.

Γενικεύω θα μου πείτε. Ναι, αν και δεν το ήθελα. Δεν το έκανα ποτέ. Τα τελευταία δυο-τρία χρόνια όμως με ανάγκασαν να το κάνω . Με ανάγκασαν να τους ΄΄τσουβαλιάσω΄΄ όλους αυτούς, που τσουβάλιασαν μια ολόκληρη πατρίδα, έναν ολόκληρο λαό και τον οδήγησαν στην αποθήκη της αποσύνθεσης.

Γενικεύοντας και λαϊκίζοντας λοιπόν, θα πω πως διαλέγω με ποιον θα διαλεχθώ. Και προς Θεού, δεν διαλέγομαι επ ουδενί με τα άτομα των δύο κατηγοριών που προανέφερα. Ή τουλάχιστον, προσπαθώ να το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι.

Χρόνια Πολλά και καλό κουράγιο για τη χρονιά που έρχεται.