.....του Χρήστου Παπά
31 Δεκεμβρίου 2011,η τελευταία μέρα του χρόνου. Ενός χρόνου που πολλοί θα θυμόμαστε για το σεισμό και το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα, το λιμό στη Σομαλία, την εκτέλεση του Μουαμάρ Καντάφι, τη κρίση και τα επεισόδια στην Ελλάδα, την Αραβική άνοιξη, τον πριγκηπικό γάμο στη Βρετανία, το θάνατο του Οσάμα Μπιν Λάντεν, τη κρίση στην Ευρωζώνη, το κίνημα των καθολικώς διαμαρτυρομένων «Αγανακτισμένων» , το μακελειό στη Νορβηγία και το χαμό του Steve Jobs…
Κάποιο ρομαντικοί τεχνόπληκτοι όπως εγώ θα αναφέρουν και τους θανάτους των Θανάση Βέγγου, Τάκη Βαρβιτσιώτη, Σεζάρια Εβόρα, Ιάκωβου Καμπανέλλη, Γκάρι Μούρ, Νίκου Παπάζογλου, Μανώλη Ρασούλη, Σόκρατες, Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Τώρα που διαβάζω τα ονόματα, νομίζω πώς οι οικονομολόγοι έχουν τελικά δίκιο, το 2011 είναι ο ορισμός της ελλειμματικής χρονιάς!
Όλα αυτά τα γεγονότα, τα περισσότερα δυσάρεστα, αποτελούν τη χρονιά που μας πέρασε…
Αλλά για εμάς τους έλληνες θα είναι μια χρονιά την οποία και θα θυμόμαστε κυρίως για την κρίση και τα επεισόδια στην Ελλάδα και το κίνημα των «Αγανακτισμένων» που επηρέασε την ελληνική κοινωνία και έθεσε τις βάσεις για την αναθέρμανση της επαφής του ατόμου με το σύνολο και την συνειδητοποίηση πώς ο καθένας μετράει, ο καθένας μπορεί. Αλλά αυτό το άρθρο δεν είναι ταγμένο στα κοινωνικά κινήματα, οπότε ευγενικά και διακριτικά άς αλλάξουμε ρότα και ας δώσω το λόγο μου στα εν λόγω κινήματα πώς θα τους δοθώ εν ευθέτω χρόνω.
31 Δεκεμβρίου λοιπόν: Σαν σήμερα, το 1946,ανακοινώνεται επίσημα από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν, το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 65 χρόνια μετά είμαστε στη δίνη ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου. ο οποίος μέχρι πρότινος έδειχνε συγκεκαλυμμένος, από τούδε και στο εξής όμως γίνεται απροκάλυπτος
Και αποτολμώ να τον χαρακτηρίσω «παγκόσμιο πόλεμο» γιατί με μορφή "παγκοσμίου πολέμου" μεταξύ κρατών, τραπεζών και οίκων αξιολόγησης εξελίσσεται μέρα με τη μέρα η παγκόσμια οικονομική ύφεση. Μιλάμε για πραγματικό πόλεμο, μόνο που δεν γίνεται με όπλα, αλλά με ομόλογα και χαρτοφυλάκια! Ο Παγκόσμιος Πόλεμος του χαρτογιακά…
Ο πόλεμος δολαρίου - ευρώ γιατί πλέον περί αυτού πρόκειται, έχει θύματα και από τα δύο στρατόπεδα αντιμαχομένων. Η χώρα μας είναι ένα από αυτά. Το πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας είναι ότι τα δυτικά κράτη είναι υπερδανεισμένα, με ελάχιστες εξαιρέσεις πλεονασματικών οικονομιών όπως της Γερμανίας, της Ιαπωνίας, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας ή του Καναδά. Πρώτη βέβαια σε πλεονάσματα χώρα έχει αναδειχτεί η Κίνα η οποία περιμένει στη γωνία να επωφεληθεί από την μέχρις εσχάτων μάχη των δύο πόλων της δύσης των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Και ακολουθούν οι άλλες χώρες του λεγόμενου BRIC (Brazil, Russia, India, China) οι οποίες επιζητούν ρόλο μετά τη λήξη του πολέμου που όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα έχει νικητές παρά μόνον ηττημένους.
Αιτία αυτής της υπερχρέωσης των κρατών της δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας είναι ότι ενέδωσαν οι ηγεσίες τους (πολιτικές και οικονομικές) στον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό της μόχλευσης και της δημιουργίας εικονικού πλούτου (φούσκες) και αντί τα χρήματα που δανείζονταν να τα χρησιμοποιούν για παραγωγικές επενδύσεις τα μετέτρεπαν σε χρηματιστικά προϊόντα…
Στο εσωτερικό μέτωπο από την άλλη, να πάει και να μην έρθει ποτέ ξανά χρονιά τόσο απαίσια όσο αυτή που τελειώνει! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τους Έλληνες το 2011 ήταν σίγουρα η χειρότερη χρονιά μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου. Θα μου πείτε αυτό και αν είναι τετριμμένο. Σωστά, αλλά μήπως θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την απερχόμενη χρονιά με κάποια ηπιότερη έκφραση; Ή με πιο ευφάνταστη;
Ο λαός μας όχι μόνο υπέστη τη βιαιότερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου τα τελευταία εξήντα χρόνια, αλλά και μπήκε επιπλέον σε τροχιά οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης που για την ώρα δείχνει να τον οδηγεί στα Τάρταρα χωρίς ελπίδα διαφυγής. Οι Έλληνες έχουν βυθιστεί σε πρωτοφανή απόγνωση σήμερα τόσο εξαιτίας της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων τους όσο και λόγω της παντελούς έλλειψης προοπτικής και ελπίδων βελτίωσης της κατάστασης.
Παλιότερα η Ελλάδα ήταν πάμπτωχη ή φτωχή, αλλά τα πράγματα συνεχώς καλυτέρευαν. Με ταχύτερο ή βραδύτερο κατά εποχές ρυθμό, αλλά πάντα καλυτέρευαν. Τώρα είναι η πρώτη φορά μετά το 1940 που κατακρημνίζεται βίαια και μαζικά το βιοτικό επίπεδο όλων των Ελλήνων. Με δεδομένη μάλιστα την εξαιρετικά αυξημένη σε σχέση με περασμένες δεκαετίες εξάρτηση τεράστιου τμήματος του πληθυσμού από τις τράπεζες μέσω πολλαπλών δανείων (στεγαστικά, καταναλωτικά, επαγγελματικά, πιστωτικές κάρτες κ.λπ.), η σημερινή κατακρήμνιση απειλεί να οδηγήσει κατευθείαν στον κοινωνικό Καιάδα όχι μόνο μισθοσυντήρητους και μεροκαματιάρηδες εργαζόμενους, αλλά και καλοβολεμένους νοικοκυραίους των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, που ούτε διέπραξαν οι ίδιοι κάποιο ολέθριο σφάλμα για να χάσουν τις περιουσίες τους ούτε διανοούντο ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν να υποχρεωθούν να καταποντιστούν κοινωνικά και να αλλάξουν τόσο δραστικά επί τα χείρω τρόπο ζωής.
Ολόκληρη η χρονιά ήταν ένας ατελείωτος Γολγοθάς. Οικονομική κατακρήμνιση της τάξης του 20% για τους τυχερούς, του 30% και του 40% για τους πολλούς, της απόλυσης για τους πιο άτυχους. Μια χώρα που βυθίζεται σε πέλαγος μιζέριας και απόγνωσης. Τα κοινωνικά συμβόλαια διαρρηγνύονται. Το «ευρωπαϊκό όραμα» που έδινε νότα αισιοδοξίας και αίσθηση ασφάλειας τις τελευταίες δεκαετίες έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Το ευρώ κλυδωνίζεται βίαια. Κανένας σχεδόν δεν πιστεύει πια στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της ΕΕ από τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα. Η Ευρώπη έχει χάσει την ελκτική της δύναμη και προκαλεί απέχθεια, καθώς αναβιώνουν με ένταση οι εθνικισμοί και τα ρατσιστικά στερεότυπα που κυριαρχούσαν πολλές, πολλές δεκαετίες πριν.
Οι κυβερνώντες μας έχουν φέρει στο κατώφλι της εθνικής, οικονομικής, κοινωνικής, θεσμικής και προσωπικής εξαθλίωσης.
Η πελατειακορουσφετολογική σχέση, όπως κάποιος άλλος το είπε, που έφερε τα πράγματα στο "μαζί τα φάγαμε τα λεφτά..." δημιούργησε το μείζων πρόβλημα που τους κατάπιε και τους ίδιους τους πολιτικούς μας, χωρίς να ξέρουν πλέον τί λένε και τί να πρωτοσώσουν από τις βλακείες που εξαπολύουν κάθε φορά που βγαίνουν στα κανάλια και λένε-λένε, ξεχνώντας πως υπάρχουν κάμερες, αρχεία βίντεο που μπορείς να ψάξεις και να βρεις τί λέγαν την προηγούμενη μέρα και τί την επομένη.
Και μέσα σ' αυτό το αρνητικό κλίμα οι τράπεζες και οι τραπεζίτες, οι ιδιώτες κεφαλαιούχοι και οι λεγόμενες αγορές, βοηθούμενες από τους οίκους αξιολόγησης, να συνεχίζουν το παιχνίδι τους σε βάρος πλέον των λαών και των κρατών, όπου υποβαθμίζεται η ανεξαρτησία τους και η εθνική τους υπόσταση.
Έχει ξεδιπλωθεί και έχει αποκαλυφθεί ένα σχέδιο μέτρων, που και από τους ίδιους θεωρείται αποτυχημένο, αλλά δεν τους κόβει γιατί δεν τους νοιάζει που στραγγαλίζονται οι ανθρώπινες υπάρξεις, καθότι τους λογαριάζουν ως ευρώ και ως στατιστικά δεδομένα, με δεδομένες και δικαιολογημένες τις απώλειες που όσον αφορά τους νέους τις χαρακτηρίζουν παράπλευρες στον καθημερινό και αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο. Όλοι αναρωτιούνται πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση, όπου το μαρτύριο της παράτασης συνεχίζεται και η απειλή των νέων μέτρων γίνεται πραγματικότητα σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων και το φάσμα της ανεργίας μεγαλώνει και αγγίζει πλέον το ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Συνεπώς δημιουργείται μια κατάσταση, όπου οι κοινωνίες αγριεύουν και οι άνθρωποι χάνουν τις σχέσεις τους καθότι αλλάζουν οι συμπεριφορές τους, εμφανίζεται η κατάθλιψη, οι αυτοκτονίες γίνονται ποσοστιαίες μονάδες, η νευρικότητα απλώνεται παντού, οι εντάσεις, τα μαλώματα και τα οικογενειακά δράματα πολλαπλασιάζονται.
Οι βλοσυροί και οι αγχωτικοί άνθρωποι, που κολυμπάνε στην ανασφάλεια, γίνονται επικίνδυνοι και σκοτώνουν τους εαυτούς τους στην προσπάθεια να τους σώσουν. Δύσκολα ανακαλύπτουν την αλληλεγγύη και την αγάπη καθότι το γενικότερο κλίμα τούς σπρώχνει στον ατομικισμό και στη νοοτροπία ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς ο άνθρωπος να σταθεί όρθιος και να μη σκύψει το κεφάλι.
Με την ακολουθούμενη πολιτική η Ελλάδα είναι ουσιαστικά ένας θύτης και ένα θύμα του διεθνούς οικονομικού συστήματος, περιμένοντας στοργικά και άβουλα την εκτέλεση της θανατικής της ποινής. Το αποτροπιαστικό βέβαια είναι πώς τις ευθύνες των κυβερνώντων, των θυτών, θα πρέπει να τις επωμιστεί η κοινωνία, το θύμα. Πως να αισθάνεται άραγε ένας θανατοποινίτης; Ένας θανατοποινίτης Έλληνας πολίτης; Πως είναι να γνωρίζεις ότι οι δείκτες του ρολογιού θα προσπεράσουν ένα συγκεκριμένο λεπτό, αλλά όχι και η ζωή σου; Ποια είναι η τελευταία σκέψη μπροστά στο δήμιο; Μπροστά στις προσταγές των αγορών; Υπάρχει αυτή η τελευταία σκέψη ή πρόλαβε ο φόβος και την έπνιξε; Πρόλαβε ο ασταμάτητος και απάνθρωπος Γολγοθάς της καθημερινότητας, οι φόβοι, οι αγωνίες και τα πάθη που κουβαλάει μαζί του, να πνίξουν κάθε αναλαμπή αντίδρασης; Αλλά ας υποθέσουμε ότι όλα αυτά μας ενδιαφέρουν όσο και η αγωνία της αγελάδας στον ιμάντα του σφαγείου. Άλλωστε ο θανατοποινίτης είναι και ο πρώτος που θα σταματήσει να ασχολείται με το θέμα.
Ο δήμιος και δύο βοηθοί πήραν τις θέσεις τους. Οι χρηματοπιστοτικολάγνοι κεφαλαιούχοι και τραπεζίτες, το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίες εταίρες. Ο ιερέας (κυβέρνηση) σας βάζει το σταυρό στο μέτωπο. Ανεβαίνετε υποβασταζόμενος στην εξέδρα. Τοποθετούν το σώμα στη λαιμητόμο και το λεπίδι (μέτρα, και στην χειρότερη η άβυσσος της χρεοκοπίας) πέφτει αμέσως, ο βοηθός του δήμιου (οι Ευρωπαίες εταίρες) μόλις που προλαβαίνει να τραβήξει τα χέρια του. Το κεφάλι σας έχει κυλήσει σε ένα δερμάτινο σάκο γεμάτο χαρτονομίσματα, ενώ το αίμα σας δεν έχει τύψεις να ξεπλύνει και απλώνεται στο ξύλο. Τελειώσατε. Και έχει τελειώσει και η κοινωνία μαζί σας.
«Υπάρχει ένα παγκόσμιο σύστημα εξουσίας» εξηγεί ο Εδουάρδο Γαλεάνο «που όταν εγώ ήμουν μικρός το έλεγαν Καπιταλισμό ενώ τώρα το αποκαλούν Οικονομία της Αγοράς. Έχεις επίσης κι άλλα καλλιτεχνικά ονόματα. Αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι κοινωνικοποιεί τις απώλειες και ιδιωτικοποιεί τα κέρδη. Όπου η Αγορά είναι ο αόρατος και σκληρός Θεός, που υπαγορεύει τις διαταγές χωρίς κανείς να βλέπει το πρόσωπο της. Έτσι λοιπόν τίποτα! Υπάρχουν περισσότεροι ναυαγοί παρά ναυτικοί. Είναι σύστημα που αποβάλλει ανθρώπους. Και είναι ανίκανο να ενσωματώσει τα νέα στόματα που γεννιούνται και χρειάζονται να τραφούν. Περισσεύει κόσμος! Κι αυτό είναι μια από τις αντιφάσεις που δεν υπάρχει ανθρώπινη λογική που να μπορεί να την εξηγήσει. Πώς είναι δυνατόν ένας κόσμος που κάθε φορά παράγει όλο και περισσότερα τρόφιμα, έχει κάθε φορά και περισσότερους πεινασμένους;»
Ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αγώνας ταχύτητας ανάμεσα στην περαιτέρω σκλήρυνση του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και στη ρήξη με τον καπιταλισμό.
Τώρα αρχίζει ένας αγώνας και γίνεται συνειδητό ότι το πεπρωμένο δεν είναι μοιραίο. Αν και οι Έλληνες κάποιες άλλες εποχές πίστεψαν πώς ήταν.
Σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας της, η κοινωνία πρέπει να δείξει ότι διαθέτει αντανακλαστικά και εσωτερικές δυνάμεις. Στην πραγματικότητα το μέλλον μπορείς να το ανακαλύψεις, να το φανταστείς, να το πλάσεις, αντί να υποταχτείς σ’αυτό.
Οι «βεβαιότητες» και τα «αυτονόητα» του χθες, με τα οποία πορευτήκαμε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Όλα θα εξαρτηθούν στο μέλλον από τις συνθήκες και τον τρόπο ανασύνθεσης της κοινωνίας και ανασύνταξης της χώρας. Το τρέχον πάντως πολιτικό διακύβευμα της χώρας είναι η καλύτερη δυνατή διαχείριση της κρίσης.
Χρόνια καλά,καλή χρονιά σας εύχομαι και να κρατήσει όσο λιγότερο γίνεται, το κακό με το Τέλους του Κόσμου είναι ότι συνήθως κρατάει για πάντα.
Κάποιο ρομαντικοί τεχνόπληκτοι όπως εγώ θα αναφέρουν και τους θανάτους των Θανάση Βέγγου, Τάκη Βαρβιτσιώτη, Σεζάρια Εβόρα, Ιάκωβου Καμπανέλλη, Γκάρι Μούρ, Νίκου Παπάζογλου, Μανώλη Ρασούλη, Σόκρατες, Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Τώρα που διαβάζω τα ονόματα, νομίζω πώς οι οικονομολόγοι έχουν τελικά δίκιο, το 2011 είναι ο ορισμός της ελλειμματικής χρονιάς!
Όλα αυτά τα γεγονότα, τα περισσότερα δυσάρεστα, αποτελούν τη χρονιά που μας πέρασε…
Αλλά για εμάς τους έλληνες θα είναι μια χρονιά την οποία και θα θυμόμαστε κυρίως για την κρίση και τα επεισόδια στην Ελλάδα και το κίνημα των «Αγανακτισμένων» που επηρέασε την ελληνική κοινωνία και έθεσε τις βάσεις για την αναθέρμανση της επαφής του ατόμου με το σύνολο και την συνειδητοποίηση πώς ο καθένας μετράει, ο καθένας μπορεί. Αλλά αυτό το άρθρο δεν είναι ταγμένο στα κοινωνικά κινήματα, οπότε ευγενικά και διακριτικά άς αλλάξουμε ρότα και ας δώσω το λόγο μου στα εν λόγω κινήματα πώς θα τους δοθώ εν ευθέτω χρόνω.
31 Δεκεμβρίου λοιπόν: Σαν σήμερα, το 1946,ανακοινώνεται επίσημα από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Χάρι Τρούμαν, το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 65 χρόνια μετά είμαστε στη δίνη ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου. ο οποίος μέχρι πρότινος έδειχνε συγκεκαλυμμένος, από τούδε και στο εξής όμως γίνεται απροκάλυπτος
Και αποτολμώ να τον χαρακτηρίσω «παγκόσμιο πόλεμο» γιατί με μορφή "παγκοσμίου πολέμου" μεταξύ κρατών, τραπεζών και οίκων αξιολόγησης εξελίσσεται μέρα με τη μέρα η παγκόσμια οικονομική ύφεση. Μιλάμε για πραγματικό πόλεμο, μόνο που δεν γίνεται με όπλα, αλλά με ομόλογα και χαρτοφυλάκια! Ο Παγκόσμιος Πόλεμος του χαρτογιακά…
Ο πόλεμος δολαρίου - ευρώ γιατί πλέον περί αυτού πρόκειται, έχει θύματα και από τα δύο στρατόπεδα αντιμαχομένων. Η χώρα μας είναι ένα από αυτά. Το πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας είναι ότι τα δυτικά κράτη είναι υπερδανεισμένα, με ελάχιστες εξαιρέσεις πλεονασματικών οικονομιών όπως της Γερμανίας, της Ιαπωνίας, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας ή του Καναδά. Πρώτη βέβαια σε πλεονάσματα χώρα έχει αναδειχτεί η Κίνα η οποία περιμένει στη γωνία να επωφεληθεί από την μέχρις εσχάτων μάχη των δύο πόλων της δύσης των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Και ακολουθούν οι άλλες χώρες του λεγόμενου BRIC (Brazil, Russia, India, China) οι οποίες επιζητούν ρόλο μετά τη λήξη του πολέμου που όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα έχει νικητές παρά μόνον ηττημένους.
Αιτία αυτής της υπερχρέωσης των κρατών της δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας είναι ότι ενέδωσαν οι ηγεσίες τους (πολιτικές και οικονομικές) στον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό της μόχλευσης και της δημιουργίας εικονικού πλούτου (φούσκες) και αντί τα χρήματα που δανείζονταν να τα χρησιμοποιούν για παραγωγικές επενδύσεις τα μετέτρεπαν σε χρηματιστικά προϊόντα…
Στο εσωτερικό μέτωπο από την άλλη, να πάει και να μην έρθει ποτέ ξανά χρονιά τόσο απαίσια όσο αυτή που τελειώνει! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τους Έλληνες το 2011 ήταν σίγουρα η χειρότερη χρονιά μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου. Θα μου πείτε αυτό και αν είναι τετριμμένο. Σωστά, αλλά μήπως θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την απερχόμενη χρονιά με κάποια ηπιότερη έκφραση; Ή με πιο ευφάνταστη;
Ο λαός μας όχι μόνο υπέστη τη βιαιότερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου τα τελευταία εξήντα χρόνια, αλλά και μπήκε επιπλέον σε τροχιά οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης που για την ώρα δείχνει να τον οδηγεί στα Τάρταρα χωρίς ελπίδα διαφυγής. Οι Έλληνες έχουν βυθιστεί σε πρωτοφανή απόγνωση σήμερα τόσο εξαιτίας της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων τους όσο και λόγω της παντελούς έλλειψης προοπτικής και ελπίδων βελτίωσης της κατάστασης.
Παλιότερα η Ελλάδα ήταν πάμπτωχη ή φτωχή, αλλά τα πράγματα συνεχώς καλυτέρευαν. Με ταχύτερο ή βραδύτερο κατά εποχές ρυθμό, αλλά πάντα καλυτέρευαν. Τώρα είναι η πρώτη φορά μετά το 1940 που κατακρημνίζεται βίαια και μαζικά το βιοτικό επίπεδο όλων των Ελλήνων. Με δεδομένη μάλιστα την εξαιρετικά αυξημένη σε σχέση με περασμένες δεκαετίες εξάρτηση τεράστιου τμήματος του πληθυσμού από τις τράπεζες μέσω πολλαπλών δανείων (στεγαστικά, καταναλωτικά, επαγγελματικά, πιστωτικές κάρτες κ.λπ.), η σημερινή κατακρήμνιση απειλεί να οδηγήσει κατευθείαν στον κοινωνικό Καιάδα όχι μόνο μισθοσυντήρητους και μεροκαματιάρηδες εργαζόμενους, αλλά και καλοβολεμένους νοικοκυραίους των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, που ούτε διέπραξαν οι ίδιοι κάποιο ολέθριο σφάλμα για να χάσουν τις περιουσίες τους ούτε διανοούντο ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν να υποχρεωθούν να καταποντιστούν κοινωνικά και να αλλάξουν τόσο δραστικά επί τα χείρω τρόπο ζωής.
Ολόκληρη η χρονιά ήταν ένας ατελείωτος Γολγοθάς. Οικονομική κατακρήμνιση της τάξης του 20% για τους τυχερούς, του 30% και του 40% για τους πολλούς, της απόλυσης για τους πιο άτυχους. Μια χώρα που βυθίζεται σε πέλαγος μιζέριας και απόγνωσης. Τα κοινωνικά συμβόλαια διαρρηγνύονται. Το «ευρωπαϊκό όραμα» που έδινε νότα αισιοδοξίας και αίσθηση ασφάλειας τις τελευταίες δεκαετίες έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Το ευρώ κλυδωνίζεται βίαια. Κανένας σχεδόν δεν πιστεύει πια στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της ΕΕ από τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα. Η Ευρώπη έχει χάσει την ελκτική της δύναμη και προκαλεί απέχθεια, καθώς αναβιώνουν με ένταση οι εθνικισμοί και τα ρατσιστικά στερεότυπα που κυριαρχούσαν πολλές, πολλές δεκαετίες πριν.
Οι κυβερνώντες μας έχουν φέρει στο κατώφλι της εθνικής, οικονομικής, κοινωνικής, θεσμικής και προσωπικής εξαθλίωσης.
Η πελατειακορουσφετολογική σχέση, όπως κάποιος άλλος το είπε, που έφερε τα πράγματα στο "μαζί τα φάγαμε τα λεφτά..." δημιούργησε το μείζων πρόβλημα που τους κατάπιε και τους ίδιους τους πολιτικούς μας, χωρίς να ξέρουν πλέον τί λένε και τί να πρωτοσώσουν από τις βλακείες που εξαπολύουν κάθε φορά που βγαίνουν στα κανάλια και λένε-λένε, ξεχνώντας πως υπάρχουν κάμερες, αρχεία βίντεο που μπορείς να ψάξεις και να βρεις τί λέγαν την προηγούμενη μέρα και τί την επομένη.
Και μέσα σ' αυτό το αρνητικό κλίμα οι τράπεζες και οι τραπεζίτες, οι ιδιώτες κεφαλαιούχοι και οι λεγόμενες αγορές, βοηθούμενες από τους οίκους αξιολόγησης, να συνεχίζουν το παιχνίδι τους σε βάρος πλέον των λαών και των κρατών, όπου υποβαθμίζεται η ανεξαρτησία τους και η εθνική τους υπόσταση.
Έχει ξεδιπλωθεί και έχει αποκαλυφθεί ένα σχέδιο μέτρων, που και από τους ίδιους θεωρείται αποτυχημένο, αλλά δεν τους κόβει γιατί δεν τους νοιάζει που στραγγαλίζονται οι ανθρώπινες υπάρξεις, καθότι τους λογαριάζουν ως ευρώ και ως στατιστικά δεδομένα, με δεδομένες και δικαιολογημένες τις απώλειες που όσον αφορά τους νέους τις χαρακτηρίζουν παράπλευρες στον καθημερινό και αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο. Όλοι αναρωτιούνται πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση, όπου το μαρτύριο της παράτασης συνεχίζεται και η απειλή των νέων μέτρων γίνεται πραγματικότητα σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων και το φάσμα της ανεργίας μεγαλώνει και αγγίζει πλέον το ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Συνεπώς δημιουργείται μια κατάσταση, όπου οι κοινωνίες αγριεύουν και οι άνθρωποι χάνουν τις σχέσεις τους καθότι αλλάζουν οι συμπεριφορές τους, εμφανίζεται η κατάθλιψη, οι αυτοκτονίες γίνονται ποσοστιαίες μονάδες, η νευρικότητα απλώνεται παντού, οι εντάσεις, τα μαλώματα και τα οικογενειακά δράματα πολλαπλασιάζονται.
Οι βλοσυροί και οι αγχωτικοί άνθρωποι, που κολυμπάνε στην ανασφάλεια, γίνονται επικίνδυνοι και σκοτώνουν τους εαυτούς τους στην προσπάθεια να τους σώσουν. Δύσκολα ανακαλύπτουν την αλληλεγγύη και την αγάπη καθότι το γενικότερο κλίμα τούς σπρώχνει στον ατομικισμό και στη νοοτροπία ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς ο άνθρωπος να σταθεί όρθιος και να μη σκύψει το κεφάλι.
Με την ακολουθούμενη πολιτική η Ελλάδα είναι ουσιαστικά ένας θύτης και ένα θύμα του διεθνούς οικονομικού συστήματος, περιμένοντας στοργικά και άβουλα την εκτέλεση της θανατικής της ποινής. Το αποτροπιαστικό βέβαια είναι πώς τις ευθύνες των κυβερνώντων, των θυτών, θα πρέπει να τις επωμιστεί η κοινωνία, το θύμα. Πως να αισθάνεται άραγε ένας θανατοποινίτης; Ένας θανατοποινίτης Έλληνας πολίτης; Πως είναι να γνωρίζεις ότι οι δείκτες του ρολογιού θα προσπεράσουν ένα συγκεκριμένο λεπτό, αλλά όχι και η ζωή σου; Ποια είναι η τελευταία σκέψη μπροστά στο δήμιο; Μπροστά στις προσταγές των αγορών; Υπάρχει αυτή η τελευταία σκέψη ή πρόλαβε ο φόβος και την έπνιξε; Πρόλαβε ο ασταμάτητος και απάνθρωπος Γολγοθάς της καθημερινότητας, οι φόβοι, οι αγωνίες και τα πάθη που κουβαλάει μαζί του, να πνίξουν κάθε αναλαμπή αντίδρασης; Αλλά ας υποθέσουμε ότι όλα αυτά μας ενδιαφέρουν όσο και η αγωνία της αγελάδας στον ιμάντα του σφαγείου. Άλλωστε ο θανατοποινίτης είναι και ο πρώτος που θα σταματήσει να ασχολείται με το θέμα.
Ο δήμιος και δύο βοηθοί πήραν τις θέσεις τους. Οι χρηματοπιστοτικολάγνοι κεφαλαιούχοι και τραπεζίτες, το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίες εταίρες. Ο ιερέας (κυβέρνηση) σας βάζει το σταυρό στο μέτωπο. Ανεβαίνετε υποβασταζόμενος στην εξέδρα. Τοποθετούν το σώμα στη λαιμητόμο και το λεπίδι (μέτρα, και στην χειρότερη η άβυσσος της χρεοκοπίας) πέφτει αμέσως, ο βοηθός του δήμιου (οι Ευρωπαίες εταίρες) μόλις που προλαβαίνει να τραβήξει τα χέρια του. Το κεφάλι σας έχει κυλήσει σε ένα δερμάτινο σάκο γεμάτο χαρτονομίσματα, ενώ το αίμα σας δεν έχει τύψεις να ξεπλύνει και απλώνεται στο ξύλο. Τελειώσατε. Και έχει τελειώσει και η κοινωνία μαζί σας.
«Υπάρχει ένα παγκόσμιο σύστημα εξουσίας» εξηγεί ο Εδουάρδο Γαλεάνο «που όταν εγώ ήμουν μικρός το έλεγαν Καπιταλισμό ενώ τώρα το αποκαλούν Οικονομία της Αγοράς. Έχεις επίσης κι άλλα καλλιτεχνικά ονόματα. Αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι κοινωνικοποιεί τις απώλειες και ιδιωτικοποιεί τα κέρδη. Όπου η Αγορά είναι ο αόρατος και σκληρός Θεός, που υπαγορεύει τις διαταγές χωρίς κανείς να βλέπει το πρόσωπο της. Έτσι λοιπόν τίποτα! Υπάρχουν περισσότεροι ναυαγοί παρά ναυτικοί. Είναι σύστημα που αποβάλλει ανθρώπους. Και είναι ανίκανο να ενσωματώσει τα νέα στόματα που γεννιούνται και χρειάζονται να τραφούν. Περισσεύει κόσμος! Κι αυτό είναι μια από τις αντιφάσεις που δεν υπάρχει ανθρώπινη λογική που να μπορεί να την εξηγήσει. Πώς είναι δυνατόν ένας κόσμος που κάθε φορά παράγει όλο και περισσότερα τρόφιμα, έχει κάθε φορά και περισσότερους πεινασμένους;»
Ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη ένας αγώνας ταχύτητας ανάμεσα στην περαιτέρω σκλήρυνση του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και στη ρήξη με τον καπιταλισμό.
Τώρα αρχίζει ένας αγώνας και γίνεται συνειδητό ότι το πεπρωμένο δεν είναι μοιραίο. Αν και οι Έλληνες κάποιες άλλες εποχές πίστεψαν πώς ήταν.
Σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας της, η κοινωνία πρέπει να δείξει ότι διαθέτει αντανακλαστικά και εσωτερικές δυνάμεις. Στην πραγματικότητα το μέλλον μπορείς να το ανακαλύψεις, να το φανταστείς, να το πλάσεις, αντί να υποταχτείς σ’αυτό.
Οι «βεβαιότητες» και τα «αυτονόητα» του χθες, με τα οποία πορευτήκαμε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Όλα θα εξαρτηθούν στο μέλλον από τις συνθήκες και τον τρόπο ανασύνθεσης της κοινωνίας και ανασύνταξης της χώρας. Το τρέχον πάντως πολιτικό διακύβευμα της χώρας είναι η καλύτερη δυνατή διαχείριση της κρίσης.
Χρόνια καλά,καλή χρονιά σας εύχομαι και να κρατήσει όσο λιγότερο γίνεται, το κακό με το Τέλους του Κόσμου είναι ότι συνήθως κρατάει για πάντα.
http://www.youtube.com/watch?v=p1IliftnYG4
Πηγές:
- Άρθρο του Γιάννη Κολλάτου στο «Βήμα»
- Άρθρα του Γιώργου Δελαστίκ στο ethnos.gr
- “Le Dernier Jour d'un Condamné” (“Η Τελευταία Μέρα ενός Κατάδικου”) του Ουγκώ.
Πηγές:
- Άρθρο του Γιάννη Κολλάτου στο «Βήμα»
- Άρθρα του Γιώργου Δελαστίκ στο ethnos.gr
- “Le Dernier Jour d'un Condamné” (“Η Τελευταία Μέρα ενός Κατάδικου”) του Ουγκώ.
niko egw tha sou kanw mia erwtish pou h apantish einai poliplokh.....prokeite telika na paroume tin katastasi sta xeria mas h tha mas kivernane gia panta ta idia lamogia allazonta apla prosopo;;;; eimaste ikanoi na allaksoume to mellon mas;; na sispirothoume;; kati pou mexri stigmis deixnei adunato
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απάντηση μόνο πολύπλοκη δεν είναι.2 λέξεις. Σαφώς μπορούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Και 2 λέξεις είναι πλεονασμός, αλλά αναγκαίος ώστε να γίνω ξεκάθαρος)
Η αρχή είναι να συνειδητοποιήσουμε πώς χρειάζεται να δραστηριοποιηθούμε ώστε να αλλάξουμε τα πράγματα που μας αφορούν και έχουμε κάθε φυσικό και νομικό δικαίωμα (να τα φοβάσαι τα δεύτερα) αλλάζοντας το γύρο μας, αλλάζοντας τον εαυτό μας.
Η ερώτηση είναι: θέλουμε;
Είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε χρόνο, χρήμα, ενέργεια, βόλεμα, και να σπάσουμε τα νεύρα τα δικά μας, των δικών μας και των άλλων;
Είμαστε διατεθειμένοι να μετατρέψουμε την ενέργεια της αγανάκτησης και της διαμαρτυρίας σε δημιουργική ζωογόνο ενέργεια και να μην αφήσουμε τον σκληρό κριτή χρόνο να παρέλθει και να μας προσπεράσει αφήνοντας τα ζητήματα που μας αφορούν σε άλλους θεωρώντας πώς δεν είναι δική μας, αλλά δική τους, ευθύνη;
Εμπρός