Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος

.....της Αναστασίας Λαδοπούλου


 

Δεν είναι σίγουρο αν τα σημεία των καιρών είναι τέτοια ή ανέκαθεν η αχαριστία και η έπαρση αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ζωής και του τρόπου συμπεριφοράς όσων ασχολούνται με την πολιτική σε γενικότερο πλαίσιο.Με παραδείγματα περίτρανα βγαλμένα μέσα απο την πολιτική ιστορία του τόπου (κι όχι μόνο) βλέπουμε πώς η δίψα για εξουσία και για "καρέκλες" μετατρέπει ανθρώπους  (φαινομενικά) ηθικούς σε λαμόγια,αγνώμονες,αρχομανείς.

Ετσι επαληθεύεται η γνωστή λαική ρήση που θέλει τον άνθρωπο να δείχνει το πραγματικό πρόσωπό του μόνο όταν έχει εξουσία στα χέρια του.Είναι τουλάχιστον θλιβερό να ξεκινάει κανείς με τις καλύτερες προθέσεις τις προσπάθειες να "αλλάξει τον κόσμο" και τελικά να καταλήγει ίδιος και χειρότερος απο αυτούς που απαξίωνε και διατεινόταν πως "ποτέ δε θα τους μοιάσει".Οπωσδήποτε η εξουσία φθείρει τον άνθρωπο λίγο ή πολύ,αλλά ειδικότερα οι νέες γενιές επιβάλλεται να καταργήσουν τέτοιου είδους κατεστημένα.

Η άσκηση πολιτικής δε μπορεί να μπεί σε καλούπια,ούτε να χαρακτηρισθεί ως "καριερα",μια και αυτό το είδος ανθρώπου επικαλείται τέτοιου είδους δικαιολογίες (αμάρτησα για την καριερα μου!).Πέρα όμως απο τα πολλά καβαλημένα καλάμια που συναντάμε πλέον πολύ συχνά,άλλο ένα ανησυχητικό στοιχείο είναι η αγνωμοσύνη που παρατηρείται.Σίγουρα αυτό είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό,το οποίο απαντάται παντού,στις μεταξύ μας φιλίες,στις σχέσεις,ακόμα και ανάμεσα στις οικογένειες,τίποτα όμως δεν είναι χειρότερο απο το να φέρεσαι αχάριστα σε ανθρώπους που σε έχουν στηρίξει,σε έχουν βοηθήσει και γιατί όχι αναδείξει στο τέλος.

Εχουν σημειωθεί πάρα πολλές περιπτώσεις αγνωμοσύνης και έλλειψης εμπιστοσύνης απο ανθρώπους που έχουν ευεργετηθεί προς τους ευεργέτες τους,πράγμα απογοητευτικό,ανήθικο και κυνικό.Γιατί εν τέλει,όπως λέει και ο λαός,το χέρι που σε ταίζει δεν το δαγκώνεις..