Ταξιδεύοντας…

...του Πασχάλη Ηλδικίδη

Ωραία είναι τα ταξίδια με τα μέσα μαζικής μεταφοράς… Γνωρίζεις ανθρώπους και μυρωδιές που ποτέ μέχρι πριν δεν είχες γνωρίσει αλλά και συνειδητοποιείς πόσο τυχερός μπορεί να είσαι στη ζωή…

Ανεβαίνεις λοιπόν στο αστικό, για να φτάσεις με ασφαλή και γρήγορο τρόπο στον προορισμό σου… Δεν βρίσκεις θέση αλλά δεν πτοείσαι καθώς σκέφτεσαι πως όλο και κάποια γωνιά θα βρεθεί για να σταθείς για λίγα λεπτά. Μέσα σε λίγα λεπτά ολοένα και περισσότερος κόσμος εισβάλλει μέσα στο αστικό με άγριες διαθέσεις αφήνοντας μηδενικό χώρο σε σένα με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι πως αιωρείσαι ή πως παίζεις Τζένγκα καθώς αν αποχωρήσει ο διπλανός σου έχεις καταρρεύσει κι εσύ.

Το πανηγύρι αρχίζει όταν στο αστικό μπαίνει η κυρία η οποία είναι επί 24ώρου βάσεως νευριασμένη, της φταίνε τα πάντα και αρχίζει να μαλώνει με τους πάντες, χτυπώντας χωρίς να το καταλαβαίνει τις σακούλες τις στα μούτρα σου στην προσπάθεια της να πιαστεί από τις χειρολαβές του αστικού, και κάπως έτσι σε σέρνει λίγες θέσεις μακριά από την θέση που ήσουν πριν. Η νέα σου θέση, σου παρέχει την ίδια άνεση με την προηγούμενη αλλά σου προσφέρει και κάτι πρωτόγνωρο.

Ξαφνικά αισθάνεσαι μια περίεργη μυρωδιά να σε περιτριγυρίζει και για μια στιγμή σκέφτεσαι πως ίσως το αστικό πέρασε έξω από κάποια περιοχή η οποία είχε δυσάρεστη μυρωδιά. Όχι όμως… Ούτε η περιοχή φταίει ούτε κάποιος αγρότης καίει τα σπαρτά του. Υπεύθυνος για αυτό που βιώνεις είναι ο κύριος δίπλα σου ο οποίος ή έχει μαλώσει με όλες τις εταιρίες που παράγουν σαμπουάν ή απλά θέλει να δείξει πως το όνομα «χλαπάτσας» μπορεί να ζωντανέψει μπροστά σου. Η στιγμή είναι αμήχανη καθώς προσπαθείς να βρεις μια μικρή χαραμάδα απ’ την οποία μπαίνει λίγος αέρας για να ξεθολώσει λίγο το μυαλό σου. Διαφορετικά προσπαθείς να μυρίσεις την κολόνια της μπροστινής σου η οποία σε λίγα λεπτά σε περνάει για ανώμαλο και φεύγει από δίπλα σου.

Το ταξίδι γίνεται περισσότερο συναρπαστικό όταν ο οδηγός πατάει απότομα φρένο σα να μισεί όλους τους επιβάτες που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή μέσα στο αστικό. Με το πάτημα του φρένου, αμέτρητες γιαγιάδες εκτοξεύονται προς τα παράθυρα, σακούλες εκσφενδονίζονται προς άγνωστη κατεύθυνση, εσύ παρακαλάς να πέσεις προς την μπροστινή σου αλλά τελικά πέφτει πάνω σου μια κυρία που τρώει όλο της το φαγητό και σου ξεραίνει το πόδι. Περνάνε λίγα λεπτά για να συνέρθεις και βλέπεις πως ο κύριος με την έντονη μυρωδιά ετοιμάζεται να ανοίξει το στόμα του για να μιλήσει. Τα χάνεις! Προσπαθείς μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου να βρεις έναν τρόπο να τον φιμώσεις ή να βάλεις ένα μανταλάκι στην μύτη σου. Μάταια… Μιλάει και η υποψία σου γίνεται πραγματικότητα… Του αρέσει το σκόρδο… 

Με κινήσεις ματ καταφέρνεις να φύγεις από την κοντά του, και αφού έχεις πατήσει άπειρο κόσμο και σε έχει βρίσει το μισό αστικό φτάνεις στη νέα σου θέση. Δίπλα σου μια μητέρα με ένα 6χρονο ήσυχο παχουλό παιδάκι… Επιτέλους λες, λίγη ηρεμία. Και εκεί που κάθεσαι και αγναντεύεις από το παράθυρο αισθάνεσαι κάτι να σε ενοχλεί στα παπούτσια. Το φρόνιμο παχουλό παιδάκι πριν ανέβει στο αστικό θεώρεισαι απαραίτητο να φάει σάντουιτς το οποίο και το πείραξε και έτσι χωρίς φόβο και δισταγμό το εξαπολύει σαν ρουκέτα πάνω στα παπούτσια σου. Για λίγα λεπτά κάνεις τον Ηρώδη θεό , ψάχνεις να βρεις σακούλα να δώσεις στο παιδάκι το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο την δουλειά του κάνοντας να αναρωτιέσαι τί έχει φάει πια! 

Σε λίγα λεπτά φτάνεις στον προορισμό σου, κατεβαίνεις και βλέπεις μπροστά σου τον παλιό σου συμμαθητή που δεν συμπάθησες ποτέ να ανεβαίνει στο λεοφωρείο. 

Καλή διαδρομή φίλε !