To die for…..

....της Άννας Ζάχου

Δύσκολα διαχειρίσιμες οι σημερινές μου σκέψεις….όχι ως προς το να τις επεξεργαστώ,αλλά ως προς να τις μοιραστώ….Ευαίσθητο θέμα κι εύκολα παρεξηγήσιμο….συνήθως αποφεύγεται ως θέμα συζήτησης κ μας φέρνει σε καταστάσεις που θα χαρακτήριζα ευπρεπώς αμήχανες,όταν καλούμαστε να αναφερθούμε σε αυτό…..η τόση μεγάλη περιγραφικά εισαγωγή,ίσως είναι ένας τρόπος απλά να καθυστερήσω ώστε να υπερνικήσω και το δικό μου δισταγμό…


Προσπαθώ να αναπτύξω το θέμα της αυτοκτονίας.

Πάντα θεωρούσα τον εκούσιο τερματισμό της ζωής ως την υπέρτατη πράξη δειλίας.Ο αυτόχειρας,ανίκανος να αντιμετωπίσει τα οποιοδήποτε ουσιαστικά ή υποκειμενικά προβλήματά του,επιλέγει την αποχώρηση…πετάει την πετσέτα κ κατεβαίνει από το ρινγκ βγαίνοντας οικειοθελώς νοκ αουτ….

Μήπως όμως κάνω λάθος;Ας προσπαθήσω να το θέσω υπό άλλη οπτική γωνία….

Ίσως αυτή η ”άνευ όρων” παράδοση να είναι μια μορφή ευθανασίας.Μια επιλογή για όσους είναι πραγματικά δυστυχισμένοι στην καθημερινότητά τους…για όσους το μαρτύριο είναι η επιβίωση.Πόσο κατακριτέα κρίνεται τότε;Μήπως μετατρέπεται σε δικαίωμα;….

Μπορεί όμως τα κίνητρά της να είναι τελείως διαφορετικά…πιο φαύλα και μοχθηρά….ϊσως η αυτοχειρία να είναι μια μορφή εκδίκησης…ένας τρόπος να καταδικάσει κάποιος στο ανελέητο κυνηγητό των Ερινύων όσους πιστεύει ότι αξίζουν να τιμωρηθούν….κι αυτομάτως οι ”εναπομείναντες” πλησίοντες του αυτοκτόνου καταδικάζονται σε προσωπικές τύψεις και κοινωνικό στιγματισμό…..

Είναι μεγάλη η σκιά του αυτοχειριασμού….κι αποτελεί σίγουρα ταμπού.Αναμφισβήτητα το θέμα επιδέχεται περαιτέρω ανάλυση και σχολιασμό….Είναι ιδιαίτερο ”έγκλημα” αφού θύτης και θύμα είναι ένα…αφού η τιμωρία του είναι αδιαπραγμάτευτη….

Θα κλείσω λοιπόν με μια δικιά μου απορία….Δεν επιλέγουμε το να έρθουμε στη ζωή….γιατί να επιλέγουμε το να φύγουμε από αυτή;