O ανθρωπάκος

...του Χρήστου Σαπατόρη

Χρόνια τώρα ακούμε για αυτήν την περιβόητη κρίση. Κρίση οικονομική, κρίση πολίτικη, κρίση πολιτισμική και πολιτιστική, κρίση περιβαλλοντική και οικολογική, κρίση του καπιταλισμού και των θρησκειών, κρίση της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Μια κρίση που κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει.

Το συμπέρασμα είναι κάτι που επιβεβαιώνουν και οι τελευταίες μελέτες κορυφαίων οίκων μόδας. Ότι δηλαδή η κρίση θα φορεθεί! Οπότε ας μην ανησυχούμε για την καλαισθησία της γκαρνταρόμπας μας και του καλλωπισμού μας, είμαστε πλήρως εξοπλισμένοι για κάθε εποχή και κάθε κρίση. Είδατε άτιμοι καιροσκόποι τι μας έλαχε; Και εσείς αμέσως να βγείτε να διαδηλώσετε και να αγανακτείτε σε πλατείες, αχάριστοι.

Βέβαια ο καθένας με το μυαλό του, αντιλαμβάνεται διαφορετικά την κρίση. Άλλος από 50 πλέον έχει 40 για την έξοδο του. Άλλος χάνει την δουλειά του. Άλλος δεν έχει να σπουδάσει το παιδί του. Άλλος ψάχνει αποφάγια στα απορρίμματα. Και άλλος πεθαίνει από το κρύο ή τις αναθυμιάσεις από την αυτοσχέδια ξυλόσομπα του. Ερασιτέχνες.

Για κάποιον άλλον -με πιο μικρο μυαλό- είναι κρίση αξιών. Και ας ακούγεται δακρύβρεχτο ή αναμασημένο. Πως άλλωστε να χωρέσει στο μικρό μυαλό του ότι μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό; Όταν βλέπει τον άνθρωπο να χάνει τις ρίζες του και για λάβαρο να έχει όχι αρετές, άλλα ατέλειες. Που το ορόσημο της εποχής είναι η απάθεια για κάθε τι ανθρωπινό. Στον φαύλο αυτό κύκλο που αμφιταλαντεύονται μισαλλοδοξία, εγωισμοί, εχθρά, φθόνος και απληστία και που τα αισθήματα, η αγάπη, η συντροφικότητα, το πάθος, ο μόχθος, ο ζήλος και η δημιουργία θεωρούνται ελαττώματα. Το μικρό του το μυαλό αδυνατεί να καταλάβει.

Και όταν βλέπει τον άνθρωπο να παθιάζεται με 22 τρελούς που βαράν ένα πετσί, αγνοώντας το πάθος που θα έπρεπε να επιδεικνύει για τα ιδανικά του, όταν τον βλέπει να παρατάσσεται βεβιασμένα σε ένα ''στρατόπεδο'' χωρίς να αναζητά μια τεκμηριωμένη τοποθέτηση, όταν τον βλέπει να αναζητά την ελπίδα και την ευτυχία στους αριθμούς μιας κληρωτίδας και την ελπίδα για ευτυχία στο κυνήγι μιας κλειτορίδας αντί να ελπίζει να φανεί αντάξιος των περιστάσεων και να ευτυχεί στην κάθε μαγική στιγμή της καθημερινότητας και πάλι αδυνατεί να καταλάβει. Αμόρφωτος που είναι ο ανθρωπάκος μας.

Τολμά να πιστέψει ότι εμείς οι ίδιοι αρπάξαμε αυτό το υπέροχο ον που λέγεται άνθρωπος- ικανό να δημιουργήσει θαύματα και να καταφέρει ασύλληπτα πράγματα- και το πλαισιώσαμε με τέτοιο τρόπο ώστε εθελούσια μας παραχώρησε τη δυνατότητα να τον καταστήσουμε πιο καταστροφικό από ποτέ.
Τολμά να πει πως στην εποχή της πληροφορίας όπου όλοι είμαστε πιο διασυνδεδεμένοι από ποτέ, στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι.
Τολμά να ονειρευτεί κάτι διαφορετικό, έξω από κατεστημένα.
Τολμά να φωνάξει ΦΤΑΝΕΙ!

"ΦΤΑΝΕΙ στα μούτρα σου ακαλλιέργητε ανθρωπάκο.Με κούρασες, σταμάτα πια! Σταμάτα να με παίρνεις από πίσω και να μου υποδεικνεις τι να πράξω και τι να σκεφτώ. Σταμάτα να μου λες πως να βλέπω τον κόσμο και να προσπαθείς να με μάθεις να τον αφουγκράζομαι. Εγώ έτσι τον έφτιαξα γιατί έτσι τον θέλω. Αλλά θα βρω τρόπο να σε σιωπήσω όπως κάναν και οι άλλοι. Θα δεις εσύ. Σταμάτα, νιώθω τόσο γέρος εξαιτίας σου. Μια αιωνιότητα θυμίζει από τότε που με πήρες από πίσω.

Μα ένα περίεργο πράγμα. Σε τέτοιες κρίσεις είναι που γεννιούνται τα πιο απροσδόκητα χαρμόσυνα γεγονότα. Ένας καινούργιος φίλος, παρέα με τον άμυαλο ανθρωπάκο μας και μια νταμιτζάνα τσίπουρο να βγάζουν τα εσώψυχα τους, ξεκινώντας έτσι ένα μεγάλο κεφάλαιο στις ζωές τους. Μια καινούργια γνωριμία, αναπάντεχη το δίχως άλλο, έρχεται να γεμίσει τα αυτιά σου με νότες και την καθημερινότητα σου με όνειρα και ενθουσιασμό, καταφέρνοντας να σε κάνει να νιώσεις παιδάκι ξανά.

Και εκεί ο αφελής ανθρωπάκος μας βρίσκει ζεστασιά θαλπωρή και ηρεμία.