Problem?

....της Δόξας Τούφα

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σε κάθε τι που πήγαινα να γράψω, δυσκολευόμουνα στην εισαγωγή. Η αρχή πάντα ήταν το πιο χρονοβόρο κομμάτι αφού ως ανυπόμονος και αγχωτικός δίδυμος ήθελα να μπω κατευθείαν στο θέμα και να ξεράσω με μια ανάσα την άποψή μου.Τώρα που πλέον δεν με αφορά η σχολαστικότητα και συντηρητική, μικροαστική, τυπολατρική ηθική και έχω επεγκλωβιστεί από τον ύπουλο καθωσπρεπισμό του σχολικού τρόπου παραγωγής λόγου, η ανούσια κατ' εμέ δομή αποτελεί παρελθόν και πανηγυρικά παίρνει τον μπούλο.Επίσης απ ενοχοποιούνται οι γεννήσεις λέξεων.

Problem? No problem.

Σήμερα λοιπόν θα μιλήσουμε για τα προβλήματα.

Έχω έναν πολύ special τρόπο να αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα.

(Κι εδώ, επίσης πανηγυρικά, γκρεμίζουμε τον ηλίθιο κανόνα του σχολείου, ότι και καλά απαγορεύονται οι ξένες λέξεις στο γραπτό. Μα καλά τι κόμπλεξ κατωτερότητας είναι αυτά; Ξεκολλάτε τη ζωή σας. Ακόμη βρίζω ιερά, από τότε που αναγκάστηκα να γράψω το μακαρόνι "ηλεκτρονική διεύθυνση" αντί για το πανσυμπαντικά γνωστό, λιτό κι απέριττο "e-mail" και είχα πάθει κρανιοεγκεφαλική κράμπα γιατί δεν μπορούσα να θυμηθώ πως μεταφράζεται η λέξη "blog" ακριβώς στα ελληνικά. Και από 'δω και πέρα καταργούνται και τα εισαγωγικά σ' αυτές τι λέξεις, εκτός αν θέλεις να δηλώσεις ειρωνεία ή διάλογο κτλ κτλ τα ξέρετε αυτά μην-σας-πρήζω. Μερικές λέξεις είναι πιο χρηστικές με τις ξένες ονομασίες τους, έτσι είναι πως να το κάνουμε δηλαδή. Γιατί; Τι, γιατί; Γιατί άραγε; Μα γιατί εκεί εφευρέθηκαν και ξένοι τα πρώτο χρησιμοποίησαν! Όσο πιστή κι αν είναι η μετάφραση, δεν μας κάνει στο μάτι, πως το λένε. Και δεν θυμάμαι να άκουσα κανέναν Άγγλο δάσκαλο να διαγράφει τη λέξη "geography" από το διαγώνισμα κανενός μαθητή.Και μην βγει κανένας έξυπνος κι αρχίσει να μου λέει για την αξία της ελληνικής γιατί την ξέρω και την θαυμάζω όσο δεν φαντάζεσαι.Αλλά η γλώσσα είναι ζωντανή. Τον μανάβη που είναι τούρκικο γιατί δεν τον λέτε οπωροπώλη; ε;Έξω κάνει 2013. Ξυπνήστε.)

Τον τρόπο αυτό τον έκλεψα από ένα quote που είχα διαβάσει σερφάροντας στο ίντερνετ. Ήταν απ' αυτά που δεν σ' αρέσουν απλά για να τα βάλεις update status στο Fb, αλλά απ' αυτά που πρώτα σε συγκλονίζουν, ύστερα σε στοιχειώνουν και μετά αρχίζεις να τα εφαρμόζεις και να τα παρατηρείς στην καθημερινότητά σου.

"Ο σοφός άνθρωπος βλέπει τη λύση πριν απ' το πρόβλημα."

Σοφή κουβέντα.

Μέχρι τότε εγώ, έβλεπα τα προβλήματα ως μεμονωμένα περιστατικά τα οποία ανάλογα με τον τρόπο που θα τα χειριστείς, ή θα τα εξαφανίσεις, ή θα τα βελτιώσεις, ή θα τα χειροτερέψεις ή και θα μείνεις στα ίδια. Έπειτα από πολύ σκέψη και όντας στην κάψα της εφηβείας, θέλησα να πιστεύω αργότερα πως τα προβλήματα... δεν υπάρχουν. Ότι όταν υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος, όταν υπάρχει τρόπος υπάρχει λύση και αφού υπάρχει λύση, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Όλα γίνονται, όλα αλλάζουν, όλα θέλουν το χρόνο τους και όσο κι μεγάλο κι αν είναι το μπαμ, ακέραιος ή κατατρεγμένος, θα βρεις την άκρη αν το επιθυμείς.

Και να που τώρα, αυτές οι δύο εφηβικές θεωρίες, βρέθηκαν ξεκρέμαστες ξαφνικά, με όσο ψεύτικη να φαντάζει την μία άλλο τόσο και την άλλη. Μα μισό λεπτό. Τελικά συνδέονται.

Γιατί ο σοφός άνθρωπος βλέπει τη λύση πριν το πρόβλημα.

Παραδείγματος Χάρη:

Διψάς.

Αυτό από μόνο του είναι ένα πρόβλημα. Κάτι δεν πάει καλά με τον οργανισμό σου, έχεις αφυδατωθεί, θες να πιεις νερό, έχεις μόλις ξυπνήσει από το χθεσινό μεθύσι, έχεις φουμάρει μπάφο, έχεις φάει κρεμμύδι, λακέρδα, πιτόγυρο φουλ έξτρα τζατζίκι, δεν ξέρω... πάντως διψάς.

Η λύση στο πρόβλημα σου είναι να βρεις μια βρύση, να πάρεις ένα ποτήρι και να πιεις νερό.Αν είσαι σπίτι όλα είναι εύκολα. Σηκώνεσαι, ανοίγεις το ντουλάπι, παίρνεις ένα νεροπότηρο, το γεμίζεις με νερό, πίνεις και όλα καλά.Το πρόβλημα λύθηκε πριν γίνει καν αντιληπτό.

Τι γίνεται τώρα αν είσαι σε ένα σπίτι που δεν έχει ποτήρια; (μην το γελάτε, στο φοιτητόσπιτο μου έχουν μείνει μόλις πέντε απ' την εικοσάδα του 1ου εξάμηνου) Σηκώνεσαι και κοιτάς τη βρύση, σε κοιτάει κι αυτή, για ένα κλάσμα λες: τι θα κάνω που διψάω; και μετά θα πεις, δε γαμιέται θα πιω με το χέρι.Το πρόβλημα λύθηκε με ένα μικρό βαθμό δυσκολίας. Που ούτε καν.

Τι γίνεται τώρα αν είσαι σε ένα σπίτι που δεν έχει νερό; (πάλι απεργίες κάνουν) Σηκώνεσαι παίρνεις το ποτήρι, ανοίγεις την βρύση και ... τίποτα.Το πρόβλημα υπάρχει.Σωστά; Λάθος.

Κάθε φορά που ο Δήμος ανακοίνωνε διακοπή νερού με την νουντούκα από γειτονιά σε γειτονιά, η γιαγιά μου έτρεχε να περισώσει νερό σε κουβάδες και λεκανάκια και έστελνε τον μικρό αδερφό να πάρει εξάδες από το Σούπερ Μάρκετ. Όταν την έβλεπα να τρέχει έτσι αλλοπρόσαλλη για να προλάβει, αναρωτιόμουν πόσο μεγάλο πρόβλημα πραγματικά είναι να μην έχεις νερό, πως, χωρίς αυτό σου δένονται τα χέρια όπως έλεγε κι αυτή, και ψυχοπλακωνόμουν για τα παιδάκια της Αφρικής.

Μέχρι που μια μέρα άκουσα τον παππού μου να της φωνάζει

"Ε μωρέ γυναίκα, θα πιούμε κρασί αύριο που είναι το πρόβλημα; Δεν χάλασε κι ο κόσμος για μια μέρα!"

Για τη γιαγιά πρόβλημα.

Για τον παππού ευκαιρία. Να πιει λίγο κρασάκι παραπάνω.

Για 'μένα σπίθα που φούντωσε μια εσωτερική αναζήτηση.

Αλήθεια γιαγιά, που ήταν το πρόβλημα;

Άρα όντως μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα αν αλλάξουμε τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε.Συνεπώς, σκέφτηκα, μπορεί όντως να υπάρχει πρόβλημα αλλά στο χέρι σου είναι να το δεις διαφορετικά, να πατήσεις πάνω σε αυτό και να μην σε αγγίξει.Κι όλα αυτά από ένα τόσο χαζό παράδειγμα.

Όπως χαζό παράδειγμα είναι και αυτό που έζησα σήμερα. Βρίσκω δυο κοπέλες που γνώρισα φέτος στη στάση για πανεπιστήμιο, πάμε πάνω, όλα καλά και μπανίζω τρεις άλλες κοπέλες που συνηθίζαμε να καθόμαστε μαζί, πριν προλάβω να τραβήξω την παρέα βλέπω πως καταλήγω να πηγαίνω μόνη μου. Αργότερα έμαθα πως ήταν μαλωμένες. Γιατί βρε κορίτσια, ρωτάω τις άλλες τρεις, τι πρόβλημα έχετε; Μου είπε εκεί κάτι πίπες κοριτσίστικες για πισώπλατα λόγια κι εγώ την άκουγα να μου μιλάει σαν να άκουγα την Τατιάνα Στεφανίδου. Πότε προλάβατε βρε καλά μου κοριτσάκια, σε ένα εξάμηνο κι αυτό τρόπος του λέγειν και παραγνωριστήκατε κιόλας; Καλά μου κοριτσάκια σεβαστείτε τον ιερό χώρο του πανεπιστημείου και αφήστε κατά μέρος αυτές τις αηδίες.. Πριν δέκα λεπτά μιλούσαμε για ιδεώδης πολιτείες και φιλοσοφία, τι μου λέτε τώρα; WTF?

Θυμάμαι όμως και το άλλο. Κάποτε, αιώνες πριν, πήγαινα στίβο. Και είχα έναν προπονητή εν σώματι και εν πνεύματι πολύ αφοσιωμένο στο να μας γυμνάζει ισότιμα και στα δυο. Εκείνος λοιπόν μας είχε διηγηθεί την ιστορία ενός νέγρου δρομέα αντοχής που έφτασε να γίνει.. μεγάλος και τρανός αθλητής εξαιτίας της απόστασης που διένυε καθημερινώς για να πάει στο σχολείο. Θέλοντας και μη στην αρχή και θέλοντας και πασχίζοντας στη συνέχεια, μόνος του, ανταγωνιζόταν κάθε μέρα να φτάσει στο μάθημα του, χιλιόμετρα μακρυά απ' το χωριό του, σε άλλο χωριό, πιο γρήγορα απ' την προηγούμενη μέρα. Τον ανακάλυψαν, τον τσίμπησαν, τον έχωσαν και.. να τα μετάλλια να οι δόξες και να τα λεφτά. Κι έφτιαξε σου λέει μετά αυτός έργα πίσω στο χωριό του. Το πικάντικο βέβαια σημείο της ιστορίας είναι ότι αυτός ο αθλητής είχε ένα κουσούρι όσον αφορά την τεχνική τρεξίματός του. Ενώ το αριστερό του χέρι πήγαινε μπρος πίσω αναλογικά με τα πόδια καθώς έτρεχε, το δεξί του πήγαινε διαγώνια προς το στήθος του μπρος πίσω και αυτό ήταν αποτέλεσμα των μαθητικών του χρόνων αφού μ' εκείνο το χέρι κρατούσε τα ελάχιστα βιβλία του.

Ένα άλλο πάλι , τώρα που μιλάμε για τις ιστορίες αυτού του προπονητή είναι μια προσωπική του διαπίστωση που μας είχε εξομολογηθεί και είναι απ' τα λόγια που από τότε κρατάω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Είχε παρατηρήσει λέει, και δεν έχει λόγο, πιστέψτε με να λέει ψέματα, στα χρόνια της εμπειρίας του, πως τα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό, όταν αποτυγχάνουν σε κάποιο διαγωνισμό του σχολείου ή ακόμα και στις πανελλήνιες, δεν το παίρνουν τόσο κατάκαρδα όσο το παίρνουν τα παιδιά που δεν έχουν καμιά επαφή. Κι αυτό το στήριζε στο ότι οι αθλητές-παιδιά, εξαιτίας της αθλητικής παιδείας που λαμβάνουν συστηματικά, η οποία παρέχει ομαδικό πνεύμα, συνεργασία, αλληλεγγύη, επιμονή, πειθαρχία, έχουν συμφιλιωθεί επίσης και με την ιδέα της αποτυχίας. Το παιδί αθλητής ξέρει πως σίγουρα θα υπάρξει κακή στιγμή στην αθλητική του πορεία όπως σίγουρα θα υπάρξει περιθώριο διόρθωσης. Μια κακή επίδοση λοιπόν υποσυνείδητα στο μυαλό του δεν ισοδυναμεί με πρόβλημα όπως στο μυαλό του άλλου παιδιού. Φυσικά αυτό δεν είναι απόλυτο και δεν είναι κανόνας. Είναι απλά ένα φαινόμενο που μας κλείνει το μάτι. Άλλωστε ποιος βλάσφημος θα μιλήσει άσχημα για τον αθλητισμό με την έννοια του ευ αγωνίζεσθε;

Νομίζω πως από 'δω, από 'κει, καταλήγουμε πως όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας και επιλογών.

Τώρα όμως σαν κριτικά μυαλά που είστε θα μου πείτε, κάτσε ρε κοπελιά, πολύ χίπικα μας τα λες, μερικά προβλήματα είναι όντως προβλήματα.

Για να αποφύγω λοιπόν να σας φανώ επιπόλαιη και χαζοχαρούμενη θα σας αφηγηθώ ακόμη μία (έλεος) προσωπική μου εμπειρία.

Πρόσφατα κι μέχρι σήμερον ακόμη τσουχτερά, ένα πρόσωπο του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος πέρασε μία σοβαρή περιπέτεια με την υγεία του. Θα σεβαστώ απόλυτα την επιθυμία του και θα διατηρήσω τη σιωπή του σε ότι αφορά το πρόβλημα υγείας ή το ότι πέρασε και αφορά αυτό (ακόμη κι αν πιστεύω πως εκείνοι που περνάνε τέτοιες δυσκολίες πρέπει να βγαίνουν και να μιλάνε μπας και καταλάβουμε επιτέλους πως το να είσαι άρρωστος δεν πρέπει να αποτελεί καθόλου ταμπού), αλλά θα μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία κοντά του.Όταν πληροφορήθηκα το "κακό που μας βρήκε" δεν ξέρω καν πως ένιωσα. Ήμουν πολύ ψύχραιμη, λίγο σοκαρισμένη, μα το θυμάμαι σαν τώρα, δεν φοβήθηκα στιγμή. Μόνο λίγο το βράδυ λύγισα και έκλαψα αλλά μέσα σε πέντε λεπτά το πολύ, ένιωσα τόσο ηλίθια που ντράπηκα με τον εαυτό μου. Γιατί πραγματικά δεν ήθελα να κλάψω, ούτε μου βγαινε, ένιωθα απλά ότι έπρεπε να κλάψω όπως θα πρεπε να κλάψει ο καθένας στη θέση μου αν πάθαινε κάτι τέτοιο η οικογένειά του. Αλλά όταν πιέστηκα και έκλαψα σχεδόν επίτηδες αμέσως σκέφτηκα, "ρε μαλάκα Δόξα;" και μην σας πω γέλασα και λίγο με το χάλι μου. Ε, αυτό ήταν, την άλλη μέρα το 'χα πάρει απόφαση. Κανένα πρόβλημα, είπα, ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι, ταρακούνημα είναι να ξαναμετρήσουμε λίγο τις δυνάμεις μας και να ξαναδέσουν οι δεσμοί μας ΚΑΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ. Και έτσι φερόμουν και έτσι φέρομαι μέχρι και σήμερα. Ήμουν τόσο σίγουρη, τόσο πεπεισμένη ότι θα το ξεπεράσουμε, ήταν απ' τα λίγα πράγματα που δεν είχα καμία αμφιβολία. Ανάθεμα κι αν δεν δυσκολευτήκαμε κατά καιρούς αλλά ούτε μια στιγμή δεν αμφιβάλλαμε πως απλά είναι ένα στάδιο. Ούτε αισιόδοξη μπορούσες να με πεις, μες στα νεύρα ήμουν, ήξερα ότι όλα θα παν καλά απλά ήθελα να τελειώνει. Και αυτό έγινε! Τυχαίο;Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, και πες ότι πλάνταζα στο κλάμα, και καταριόμουν την άδικη τη μοίρα, και φοβόμουν, και αγωνιούσα και και και, τι θα κέρδιζα; Αφού όλα πήγαν καλά, τζάμπα θα το κανα. Σωστά; Λάθος!

Καθόλου τζάμπα δεν κρατούσα αυτή τη θετική στάση απέναντι στο άτομο αυτό. Γιατί σε μεγάλο βαθμό το ξέρω ότι έτσι το βοήθησα. Το έκανα να δει τη ζωή με άλλο μάτι. Αλήθεια πέτυχα. Κι αν ήμουν σαν την Μεγάλη Παρασκευή το άτομο που με χρειαζόταν θα είχε τώρα καταρρεύσει ή θα 'ταν πολύ πιο δύσκολα. Ενώ τώρα ανθίζει ξαναγεννημένο μπουμπούκι, φουντώνει ξανά μια φλόγα, σφύζει ξανά από ελπίδα. Κι αυτή η πραγματικά οδύσσεια διαδρομή το ανταμείβει με σοφία. Τα πράγματα έχουν τη σημασία που του δίνουμε. Άδραξε τη μέρα. Δες το ποτήρι μισογεμάτο και άλλα τέτοια...

Κι αν θέλετε τώρα να καταμετρήσουμε το θάνατο στα προβλήματα, εδώ θα διαφωνήσω, γιατί αν η αλήθεια που επιλέγω να πιστεύω τώρα, είναι όντως αλήθεια

και η ζωή είναι γεμάτη από προβλήματα,

και η ζωή είναι ένα μεγάλο πρόβλημα,

τότε ο θάνατος είναι η πιο όμορφη, η πιο γλυκιά, η πιο σωστή λύση

που θα επιλέξει ποτέ κανείς του να κάνει.

Γιατί ο θάνατος είναι ότι πιο δίκαιο γνωρίζω σ' αυτό το κόσμο.

Υ.Γ. Εσείς που μπήκατε στο κόπο και διαβάσατε το κείμενο αλήθεια πόσο πρόβλημα είχατε τελικά που ήταν μεγάλο;