14/03/2013, Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας
Η ώρα 6:25 και η νοσοκόμα με διαβεβαίωσε ότι σε λίγο θα πάρω άλλο ένα παυσίπονο. Ο πόνος κοντεύει να με τρελάνει. Με το θερμόμετρο στο χέρι, οι σκέψεις στο κεφάλι μου κάνουν πάρτι Δύσκολο να περιορίζεσαι όταν δεν έχεις συνηθίσει. Μια ζωή χωρίς πίεση κάνει αυτές τις στιγμές πιο δύσκολες. Οι άμυνες καταρρέουν, τα συναισθήματα είναι πιο έντονα.
Έτσι, ένας καινούργιος έρωτας -"κάτι που θυμίζει κάτι"- που μόλις άρχισε να χορεύει στην καρδιά μου, παιδεύει το μυαλό μου με την πικρία ενός πρόωρου τέλους. Ένας έρωτας από το πουθενά ανάμεσα σε δύο άτομα που πάντα κοιτούσαν την αστεία πλευρά των πραγμάτων. Τελικά ίσως (;) αυτή να είναι η συνταγή για να χτιστεί κάτι όμορφο, καθώς όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, είμαστε πολύ μικροί για να το αντέξουμε. Έτσι κι αλλιώς, όσο πιο "μικρός" είσαι, τόσο πιο μεγάλος σου μοιάζει ο κόσμος. Σαν ένα ταξίδι, που σαν παιδί σου φάνταζε αιώνιο, και τώρα τελειώνει μέσα σε δυο σκέψεις. Άλλωστε τι είναι ο έρωτας; Ένα ταξίδι με ανοιχτό προορισμό.
Αρκετές οι σκέψεις για τον έρωτα. Ας περάσουμε στο όνειρο, αυτό που είτε σε βασανίζει, είτε σου φτιάχνει την μέρα. Με τα όνειρα πλάθουμε ένα κόσμο, φτιάχνουμε πόλεις ολόκληρες, και όταν καταρρέουν, ψάχνουμε για μαντήλια να μας σώσουν από την σκόνη. Ίσως να είναι καλύτερο να μην κάνουμε όνειρα, αλλά τότε ποιο θα' ναι το κίνητρο για το αύριο, ε, ονειροπόλε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου