Μπορ Ντε Λο

....της Ροζίτα Ντιεματάν

11 χρονών .. τόσο ήμουν περίπου όταν πρωτομπήκα στο μεγάλο σπίτι.. μικρή η σημασία μου τότε. Απλά έστρωνα τα κρεβάτια και ετοίμαζα τα μπάνια των κυρίων. Γιατί αυτό ήταν ! Κυρίες με όλη τη σημασία της λέξεως. Μόνο τους αμάρτημα που συνέβαλαν στο να μη χωρίσουν οι μεγάλοι άντρες της εποχής από τις γυναίκες τους. Δεν τους το επέτρεπαν οι γαμήλιες συμφωνίες τους και δια τούτο έβρισκαν τις περισσότερες φορές το χάδι του έρωτα που τόσο είχαν ανάγκη στις δικές μου κυρίες. Το χάδι και την αγκαλιά μέσα σε μια αληθινή και ειλικρινή σχέση που κρατούσε μόλις λίγα λεπτά .Δεν ήταν άγριοι. Δε ζητούσαν περίεργα πράγματα. Απλά τη γλυκιά μυρωδιά του γυναικείου κορμιού και τη ζεστασιά των μαλλιών γύρω από τα χέρια τους, που τόσο έντονα και επιδεικτικά τους στερούσαν οι εν νόμο γυναίκες τους.

Λίγα χρόνια αργότερα, μόλις στα 16 μου έγινα και εγώ μια κυρία. Δε φοβόμουν. Είχα προετοιμαστεί κατάλληλα από τις ιστορίες που συνήθιζαν να μου λένε οι κυρίες μου όταν έπιναν τη πρωινή τους σαμπάνια, λίγο πριν κοιμηθούν. Με συμπαθούσαν γιατί ήμουν γλυκιά και ένιωθαν τα παιδιά τους στο πρόσωπο μου να μεγαλώνουν. Με προστάτευαν μέχρι τελευταίας στιγμής και μου έδωσαν τον καλύτερο!

Ακριβά αρώματα και εκλεκτά υφάσματα. Σαμπάνιες άφθονες να ρέουν και ιστορίες τόσες. Αυτό είναι το φόντο αυτών των μεγάλων και πλούσιων σπιτιών της εποχής αυτής. Και μέσα σε αυτό, το σώμα μιας ιερόδουλης έχει να σου πει τόσα που ακόμα και η σιωπή δε θέλεις να διακόπτει ετούτες τις αφηγήσεις .

Λένε πως η ένταση του οργασμού είναι ίδια με ενός μικρού θανάτου. Πόσους θανάτους και αναστάσεις να αντέξει μια ψυχή όμως..

Τα μάτια μου έχουν γυρίσει τον κόσμο όλο και τα αυτιά μου όλων του των μυστικών έχουν υπάρξει κρύπτες.

Είμαι μόλις 27..το άρωμα μου ίδιο. Δροσερό με μια δόση γλυκού πορτοκαλιού. Το είχαν διαλέξει οι κυρίες μου για να τους θυμίζουν τα φθινοπωρινά μου γενέθλια. Τα μαλλιά μου ακόμα μακριά και απαλά. Σαν την πρώτη μέρα. Για να ταιριάζουν με το κόκκινο κραγιόν και τις μεταξένιες μου νυχτικιές.

Δε κλαίω μήτε γελώ. Είναι άγνωστες σε εμένα έννοιες. Απλά αφουγκράζομαι τα συναισθήματα που ταξιδεύουν στον αέρα - παίρνω μια βαθιά ανάσα και τα κάνω και δικά μου. Νιώθω ό,τι και οι άλλοι. Είναι αυτό που με κάνει τη ξεχωριστή τους συντροφιά. Η ικανοποίηση των ψυχικών τους αναγκών μέσα από το σιγανό μου τραγούδι για τα πέντε αυτά λεπτά που τους παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά μου.

Η ώρα μου πλησιάζει. Γέρασα πια. Οι ανείπωτες ιστορίες μου έχουν χαράξει το κορμί μου. Είμαι χιλιάδες ζωές πιο σοφή, τώρα πια. Ακόμα όμως νιώθω τα πρώτα χείλη που απαλά άγγιξαν το λαιμό μου. Έχω διδάξει άλλα δυο σπίτια. Είναι έτοιμα να τηρήσουν επάξια την παράδοση του δικού μας. Νομίζω πως τα χείλη μου τεντώνουν σε αυτή τη σκέψη.. Κάποιοι το είπαν βρεφικό χαμόγελο. Πρέπει να είναι το σημάδι της ικανοποίησης μου στο ότι αφήνω κάτι σε αυτό τον κόσμο. Όχι κάτι μεγάλο. Απλά μια σωστή αγκαλιά για να κρατήσουν λίγο ακόμα οι επιχειρηματικές σχέσεις.

Δε δικαιολόγησα ποτέ τον εαυτό μου για τις πράξεις μου. Τις θεώρησα απλά απαραίτητο κρίκο σε αυτή τη χρυσή αλυσίδα. Και όσα άσχημα και να ειπωθούν ποτέ για με, τη ζωή μου δεν θα την εκφράσουν. Βελούδο και μετάξι το δέρμα μου, μα η καρδιά μου ατσάλινη και δυνατή προς κάθε είδους πόνο. Και το μόνο που ευχαριστώ είναι την αντοχή μου, αυτή ήταν δίπλα μου χωρίς ποτέ να με κρίνει.