Μάσκες

....της Άννας Ζάχου

Επηρεασμένη από το κλίμα των ημερών και προβληματισμένη από τα όσα βλέπω γύρω μου,αποφάσισα σήμερα να ασχοληθώ με τις μάσκες. Οι Απόκριες είναι οι μέρες, που όπου κι αν κοιτάξεις θα τις δεις….χάρτινες, πλαστικές, χειροποίητες, απλές, θεαματικές, αφηρημένες, χαρούμενες, θλιμμένες…κι όμως μήπως τελικά οι μάσκες γύρω μας,είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας;

Τις χρησιμοποιούμε ως ασπίδες προστασίας,ή ως επιθετικά όπλα ανάλογα με την περίσταση;Το ”Phantom of the Opera” τη φορούσε για να κρύψει την ασχήμια του, ο Ζορο την ταυτότητά του,στο”V for Vendetta” αποτέλεσε σύμβολο επανάστασης…καθημερινά βάζουμε και βγάζουμε προσωπεία ανάλογα με τη διάθεσή μας,ανάλογα με τις κοινωνικές επιβολές…Άλλη μάσκα για τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις,άλλη για τις φιλικές μας συναναστροφές….Η ”Μασκα” στην ομώνυμη ταινία έδινε στον Jim Carrey τη δύναμη να ξεπερνά τους φόβους του,να υπερνικά τις αδυναμίες του και να μεταμορφώνεται στον ήρωα των ονείρων του.Έτσι λοιπόν,όπως ακριβώς οι γυναίκες βάζουν μακιγιαζ ως όπλο γοητείας…, κάποιοι ”φορούν ”πρόσωπα” για να κρύψουν τις ατέλειές τους.Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό μπορεί να είναι επιβεβλημένο…Στο ‘The Man in the Iron Mask” η μάσκα ήταν η τιμωρία,η καταδίκη.Οι άνθρωποι φοράνε άλλες ταυτότητες καθημερινά ..κι αυτό μπορεί να είναι και θεμιτό,εξάλλου η προσαρμοστικότητα είναι στη φύση μας. Το επικίνδυνο είναι όταν οι μάσκες αποκτούν δική τους προσωπικότητα,γίνονται ένα με τη σάρκα μας και μας κυριεύουν….τότε το παιχνίδι χάνεται…Ο Dearth Vader φόρεσε το κράνος του και πέρασε στην ”σκοτεινή πλευρά”…

Και πώς τις αναγνωρίζουμε;πώς τις αντιλαμβανόμαστε; Δύσκολα…κι ακόμα πιο δύσκολα μπορούμε να προστατευτούμε από αυτές….ίσως και να μην θέλουμε κιόλας….γιατί το παιχνίδι των ρόλων είναι σαγηνευτικό για όλους μας…