Κατάληψη της σχολής ή εγκατάλειψη των ονείρων μας;

.....του Απόστολου Μοσχόπουλου

 Με αφορμή το νομοσχέδιο «ΑΘΗΝΑ», ο Σύλλογος Φοιτητών Αγγλικού τις τελευταίες ημέρες έχει προβεί σε κατάληψη του τμήματος. Η απόφαση αυτή έχει δημιουργήσει ένα κλίμα πόλωσης και έντασης για το κατά πόσο η κατάληψη αποτελεί τελέσφορο μέσο κινητοποίησης. Ας πάρουμε όμως κάποια πράγματα από την αρχή.

Εν συντομία, το νέο Νομοσχέδιο, επιβάλλει την συνένωση του συνόλου των ξενόγλωσσων τμημάτων σε ένα, με τον τίτλο «Τμήμα Ξένων Γλωσσών και Φιλολογίας», καθιστώντας τις μέχρι σήμερα ξεχωριστές σχολές, κατευθύνσεις. Μοιραία, απειλεί να μας οδηγήσει στον γκρεμό της επιστημονικής ανυποληψίας και των ασαφών έως ανύπαρκτων επαγγελματικών δικαιωμάτων.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, στις απόψεις που διατυπώνονται μεταξύ των συνομιλητών μου, το κυρίαρχο θέμα είναι η αποτελεσματικότητα η μη της κατάληψης που αναπόφευκτα πολώνει το κλίμα. Τα όποια συναισθήματα, αισθάνομαι ότι έχουν λανθασμένους αποδέκτες. Γιατί, το να είσαι οργισμένος με τους συμφοιτητές σου για το αν θα κρατάνε την σχολή ανοιχτή ή κλειστή για μαθήματα ενώ οι νομοθέτες σου δείχνουν την περιφρόνησή τους για τις θυσίες που έκανες σε προσωπικό ή οικονομικό επίπεδο, νομίζω ότι καταρρίπτει την λογική της απόδοσης ευθυνών.

Στην τρέχουσα κατάληψη, δεν μιλάμε για μια κατάληψη από τις συνήθεις που έχει κλειστές πόρτες σε γραφεία και υπηρεσίες και αποτρέπει τους καθηγητές από το να μπουν στα γραφεία τους. Από μόνο του αυτό για μένα είναι δείγμα γόνιμης και ώριμης κατάληψης που περνάει δύο σημαντικά μηνύματα-αφ' ενός το ότι κατάληψη δεν σημαίνει πάντα λογική «καμένης γης» και αβάτου και αφ' ετέρου πιο συμβολικά ότι η σχολή με το νέο νομοσχέδιο μπορεί να λειτουργήσει ίσως όπως πριν διοικητικά και σε επίπεδο προσωπικού (για το οποίο τρέφω σοβαρές ενστάσεις αλλά θα επανέλθω αργότερα) αλλά θα τους έχει αφήσει χωρίς συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο και μοιραία, χωρίς φοιτητές. Γιατί θα τους έχει στερηθεί η δυνατότητα να εναρμονίσουν το πάθος τους να εντρυφήσουν σε έναν πολιτισμό-είτε αγγλικό είτε αμερικανικό, είτε στην επιστήμη της γλώσσας και της μελέτης αυτής, το οποίο τους έφερε εδώ με σπουδές συγκεκριμένες, συνεκτικές που θα έχουν αντίκρισμα τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.

Αυτή η κατάληψη μας προσέφερε μερικά οφέλη, τα οποία ας τα αναλογιστούμε ως φοιτητές και ως πολίτες. Πρώτον, προκάλεσε ενδιαφέρον από πολλά άτομα από ετερόκλητα περιβάλλοντα και γνωστικά ενδιαφέροντα να κινητοποιηθούν και να προκαλέσουν την δημιουργία δράσεων για το τμήμα μας. Δεύτερον, μας έφερε σε ουσιαστική επικοινωνία με τους καθηγητές καταρρίπτοντας τον μύθο ότι αυτοί ενδιαφέρονται μόνο για τον μισθό τους. Κάποιοι από αυτούς ήρθαν στην πορεία, άλλοι από αυτούς συμμετέχουν ενεργά σε δράσεις σαν να ήταν φοιτητές και ακόμη και κάποιοι από αυτούς που διαφώνησαν με την ιδέα της κατάληψης, τουλάχιστον ήρθαν στην συζήτηση να μας πουν την θέση τους-γιατί όπως και το tango, ο διάλογος προϋποθέτει δύο. Τρίτον και κυριότερον όμως, μας έφερε εμάς σε αυτό το σημείο. Να προσπαθούμε να διαπραγματευτούμε επι ίσοις όροις αυτό το νομοσχέδιο και κατ' επέκταση για το μέλλον μας. Η αδράνεια μας τόσα χρόνια βόλεψε τους διοικούντες τα υπουργεία να περάσουν μεταρρυθμίσεις χωρίς την σύμφωνη γνώμη των φοιτητών. Οι ίδιοι αναλογιζόμενοι τις τελευταίες μαζικές κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό επίπεδο μετέθεσαν τη συζήτηση στη Βουλή δύο εβδομάδες αργότερα.

Ας μην εθελοτυφλούμε. Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που διαλύει τις ζωές και τις επαγγελματικές και ακαδημαϊκές προοπτικές πολλών περισσότερων από την υπάρχουσα φοιτητική κοινότητα. Τίθενται ζητήματα κεκτημένων που φαντάζει αδιανόητο να καταργηθούν-πόσω μάλλον εν μια νυκτί. Επηρεάζονται θέσεις ακαδημαϊκού προσωπικού, τομείς ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος και χωρίς να υπερβάλλω αποτελεί καίριο χτύπημα στο φάσμα των ανθρωπιστικών επιστημών. Αυτός είναι ο «εχθρός» και είμαστε αποφασισμένοι να τον καταστείλουμε.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε ήδη αντέξει πολλά στον βωμό της προωθούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής που ανερυθρίαστα εντατικοποιεί τις σπουδές μας, προσφέροντας συγχρόνως ψίχουλα για τον τομέα της Παιδείας. Δεν είναι αδιανόητο να μην έχουμε βιβλία; Δεν είναι αδιανόητο να εξαναγκάζονται οι καθηγητές να φεύγουν σε εκπαιδευτικές άδειες για να μένει ο αριθμός των μελών ΔΕΠ στα όρια που έχουν τεθεί; Δεν είναι αδιανόητο η βιβλιοθήκη μας-που συγκεντρώνει το κατ' εξοχήν υλικό για τις έρευνές μας, ούσα αποκλειστικά ξενόγλωσση μένει ανοιχτή μόνο 2 απογεύματα την εβδομάδα; Δεν είναι αδιανόητο να έχουν καταστραφεί οι επιμέρους τομείς και να αποσύρονται μαθήματα από αυτή τη σχολή μόνο και μόνο γιατί πρέπει να γίνονται τα κατ' αυτούς αναγκαία; Και σε αυτά που γίνονται να είμαστε υποχρεωμένοι να κυνηγάμε καθηγητές άλλων τμημάτων γιατί εδώ δεν χωράμε. Δεν χωράμε ούτε ως φυσικές παρουσίες ούτε έχουμε επαρκείς αίθουσες, πράγμα που εξηγεί γιατί έχουμε μαθήματα μέχρι τις 10 το βράδυ. Σας μοιάζουν λογικά όλα αυτά;

Αυτή η κινητοποίηση και η επακόλουθη κατάληψη είχε λοιπόν λόγους να συντελεστεί. Και προφανώς αυτό δεν έγινε για να μπορούμε να πίνουμε όλη μέρα καφέ. Ούτε γιατί έχουμε κρυφούς χρηματοδότες για τα νοίκια και τους λογαριασμούς. Έχουμε τους ίδιους στόχους με αυτούς που θέλουν να ορκιστούν και να πάρουν το πτυχίο τους. Απλώς σε μας δεν φτάνει η ποσότητα. Θέλουμε και ποιότητα. Θέλουμε ποιότητα ανταποκρινόμενη στις σπουδές που ακολουθήσαμε και που θέλουμε και άλλους να ακολουθήσουν. Θέλουμε μαθήματα, τομείς και πτυχία με ευδιάκριτα επιστημονικά κριτήρια. Για μας το πτυχίο δεν είναι 120 Διδακτικές Μονάδες. Για μας η σχολή δεν είναι απλώς ένα κομμάτι από το πανεπιστήμιο. Είναι το σπίτι μας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε αυτό επενδύσαμε κόπο, χρόνο και χρήματα και δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας το πάρει με το έτσι θέλω.