Παραμονή ή έξοδος της χώρας από το ευρώ;

....της Ευαγγελίας Αξιωτίδη

Απ’ ότι φαίνεται η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη αποδεικνύεται όλα και πιο επιτακτική καθώς η αδυναμία εφαρμογής του μνημονίου και η αδιέξοδη πολιτική που ακολουθεί η τρικομματική κυβέρνηση έχουν τελματώσει τη οικονομία της χώρας. Σκοπός λοιπόν, αυτού του κειμένου είναι να προσπαθήσει να απομυθοποιήσει τον φόβο για την δραχμή και τους κινδύνους που αυτή ενέχει και από την άλλη να γίνει πιο σαφές ότι η παραμονή της χώρας στο € κάθε άλλο παρά σταθερότητα και ασφάλεια μπορεί να φέρει.

Το όραμα της Ελλάδας μπαίνοντας στο € και πολλών άλλων χωρών άλλωστε(Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) οι οποίες τώρα πλήττονται από την οικονομική κρίση και την αδυσώπητη πολιτική της Γερμανίας για την πολυπόθητη μείωση των δημοσίων χρεών τους, ήταν μια αλληλέγγυα σχέση μεταξύ των κρατών μελών που οι ισχυρές οικονομίες θα βοηθούσαν τις αδύναμες προκριμένου να επέρχεται οικονομική ισορροπία και να αποφεύγονται χάσματα μεταξύ πλούσιων και φτωχών κρατών. Δυστυχώς όπως έχει αποδειχθεί μέχρι τώρα, όλα αυτό αποτελούσε ένα ιδεολόγημα , γράμμα κενό, οι σκοποί-στόχοι της ΕΕ δεν εφαρμόστηκαν, καθώς όχι μόνο οι οικονομίες του Βορρά εξακολουθούσαν να παραμένουν ισχυρές αλλά έφτασαν σε σημείο τα πλεονάσματα τους να αποτελούν τα σημερινά ελλείμματα του Νότου. Με λίγα λόγια όχι απλά δεν προσπάθησαν να μειώσουν τις ανισότητες(οι δυνατές οικονομίες) αλλά έβαλαν τα αδύναμα οικονομικά κράτη σε μία παγίδα ανταγωνιστικότητας από την οποία δεν μπορούν να βγούνε γιατί δεν έχουν δυνατότητα να αναπτύξουν την δική τους ανταγωνιστικότητα λόγω των όρων της συνθήκης του Μάστριχ.

Όταν ξέσπασε η τραπεζική κρίση του 2007 στους δρόμους της Wall Street που στη συνέχεια μετεξελίχτηκε σε πιστωτική κρίση κρατών επηρέασε όπως ήταν φυσικό τις αδύναμες οικονομίες της ΕΕ οι οποίες είχαν μεγάλο δημόσιο χρέος. Στην αρχή η ΕΕ κράτησε μια στάση θεατή μπροστά στη τραγωδία που εξελίσσονταν και όταν επιτέλους ανέλαβε δράση(!) αποφάσισε να τιμωρήσει τα άτακτα παιδιά της ευρωζώνης χρεώνοντας τους το βάρος της οικονομικής κρίσης και το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει έλθει η ευρωπαϊκή οικονομία. Πιο συγκεκριμένα επέβαλε στην Ελλάδα, η οποία αποτελούσε το πρώτο θύμα της κρίσης καθώς είχε αυξημένο δημόσιο χρέος, μια σειρά αποτυχημένων μνημονίων που όχι απλά δεν βελτίωσαν την οικονομία της χώρας αλλά την κατέστρεψαν ακόμη περισσότερο βασικό παράδειγμα αποτελεί το δημόσιος χρέος της χώρας που έφτασε σε σημείο να είναι διπλάσιο από ότι ήταν το 2008 .

Η πολιτική που υιοθέτησε και εξακολουθεί να έχει η Γερμανία, ΔΝΤ, και ΤΡΟΙΚΑ είναι η προώθηση μια πολιτικής λιτότητας και ΄΄ δημοσιονομικής εξυγίανσης ΄΄ με απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και κλείσιμο ΄΄ άχρηστων υπηρεσιών ΄΄ που βάζουν μέσα το ελληνικό δημόσιο.

Μέσα από την εμμονή των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ για παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ (διαφορετικά θα επέλθει το χάος) η κοινωνία έχει φτάσει σ’ ένα πρωτοφανή τέλμα, η ανεργία είναι πλέον στο 30%, το 25% των Ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και παρόλα αυτά η κυβέρνηση εξακολουθεί να θεωρεί πως η παραμονή της χώρας στο € είναι ζωτικής σημασίας και η εφαρμογή των μνημονίων είναι αποτελεσματική(!)

Σύμφωνα με τα παραπάνω θεωρώ πως η έξοδος της χώρας από το € κρίνεται απαραίτητη και επιτακτική. Η Ελλάδα με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορεί ορθοποδήσει. Η ευρωζώνη δεν αποτελεί σκοπό δεν έχει να αναδείξει μια ενιαία οικονομία κρατών αλλά έχει ως στόχο να αποκρύψει ότι το € αποτελεί ουσιαστικά ένα μηχανισμό μεταφοράς κεφαλαίων από τις φτωχές χώρες της περιφέρειας προς τις χώρες του κέντρου. Το νόμιμα δεν είναι φετίχ αλλά ένας μοχλός διευκόλυνσης και λειτουργίας της οικονομίας . Η Ελλάδα μπήκε στο όχημα της ευρωζώνης θεωρώντας την επιλογή αυτή ως την καλύτερη τη περίοδο εκείνη, από την στιγμή όμως που το όχημα του € οδηγεί την χώρα στην καταστροφή πρέπει να αποβιβαστούμε και να αναζητήσουμε μια καλύτερη λύση για το κράτος που την δεδομένη στιγμή είναι η απόκτηση των μέσων χάραξης νομισματικής πολιτικής(εθνικό νόμισμα) προκειμένου να υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας.

Οι κινήσεις στις οποίες πρέπει να προβεί άμεσα η Ελλάδα είναι:

• Έξοδο ης χώρας από την ΟΝΕ με δική της πρωτοβουλία.
   
• Κατάργηση της ελεύθερης διακίνηση κεφαλαίων και επιβολή δασμών, έτσι ώστε να φορολογηθούν οι μεγαλοκεφαλαιούχοι και να ελαφρυνθούν τα κατώτερα εργατικά στρώματα.
   
• Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος έτσι ώστε να αποκτήσει το κράτος τον πλήρη έλεγχο των τραπεζών και να καθορίζει την ρευστότητα στην αγορά.