....της Αναστασίας Λαδοπούλου
Ο Max Weber ήταν ο πρώτος που αναφέρθηκε
κατά το 1920 στον όρο ''χαρισματική ηγεσία''. Με τον όρο αυτό εννοούσε
ένα σύνολο χαρακτηριστικών τα οποία διαθέτει κανείς και τα οποία τον
καθιστούν τόσο ισχυρό, ώστε να μπορεί να μαγνητίζει, να ελκύει, να
παθιάζει τα πλήθη.
Όντας χαρισματικός ηγέτης κανείς χαίρει πιστής
αφοσίωσης και πλήρους αποδοχής από το λαό του. Παράδειγμα τέτοιου ηγέτη
(ειδικά για τους Βενεζουελανούς) ήταν και ο Ούγκο Τσάβες.
Είναι φοβερό το πώς επικεντρώνεται κανείς στις αρετές, στα λάθη ή τα επιτεύγματα κάποιου αφού αυτός ο κάποιος πεθάνει. Φυσιολογικό θα σκεφτεί κανείς, δεν ξέρω ακόμα θα πώ εγώ. Πάντως ενώ ήξερα αρκετά σχετικά με τη ζωή και το έργο του Τσάβες μόλις τα τελευταία εικοσιτετράωρα συνειδητοποίησα την λατρεία που έτρεφαν οι συμπατριώτες του για εκείνον, λατρεία την οποία δείχνουν έμπρακτα την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές με ώρες παραμονής μέσα και έξω από τον τόπο όπου έχει εκτεθεί η σορός του σε προσκύνημα.
Ο Ούγκο Τσάβες έφυγε μετά από μια αληθινή μάχη με τον καρκίνο στα 58 του χρόνια. Προσωπικότητα αμφιλεγόμενη για πολλούς, χαρακτηρίστηκε δυνάστης, πραξικοπηματίας, αλλά ταυτόχρονα και αναμορφωτής της Βενεζουέλας, πρωτοπόρος, φιλόδοξος και πατριώτης με συγκεριμένο όραμα για τον τόπο του. Και από όσο φαίνεται μάλλον ήταν μια πραγματικά πολύπλευρη προσωπικότητα. Η μαχητικότητά του άλλωστε φάνηκε ακόμα και στις τελευταίες του στιγμές αφού πληροφορίες από το περιβάλλον του αναφέρουν οτι έλεγε στους οικείους και στους γιατρούς του να μην τον αφήσουν να πεθάνει. Είναι φανερό οτι δεν ήθελε να εγκαταλείψει τη μάχη, ήθελε και πιθανότατα είχε να προσφέρει ακόμα αρκετά.
Η 6η Δεκέμβρη του 1998 υπήρξε ημερομηνία- σταθμός στην πολιτική ζωή της Βενεζουέλας, ο Τσάβες εκλέγεται με τη μεγαλύτερη συμμετοχή σε εκλογές ύστερα από 4 ολόκληρες δεκαετίες (να ήταν ένα πρώτο δείγμα του τί θα επακολουθούσε; καθώς επανεξελέγη άλλες τρείς φορές με τελευταία επανεκλογή αυτήν της 8ης Οκτώβρη 2012, κατά την οποία δεν πρόλαβε ποτέ να ορκιστεί).
Η ανοικοδόμηση και η αλλαγή της χώρας ξεκινά το Φλεβάρη του 1999 και περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις πρωτόγνωρες και ριζοσπαστικές: αναδιανομή της γης, προγράμματα στέγασης, μόρφωσης, περίθαλψης και παιδείας για τους φτωχούς και χίλιες δυο άλλες μεταρρυθμίσεις που καθιστούν τον Τσάβες έναν ιδιαίτερα αγαπητό πολιτικό στη χώρα του.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά από τα γεγονότα που σημάδεψαν την πολιτική του πορεία και παράλληλα την πορεία της Βενεζουέλας, αλλά δεν θα το κάνω. Σκοπός μου κυρίως ήταν να σταθώ στον τρόπο με τον οποίο κυβέρνησε, στην μεγάλη αγάπη των συμπατριωτών του προς το πρόσωπό του και τελικά να καταλήξω σε ένα από τα πολλά συμπεράσματα που μπορεί κανείς να εξάγει.
Είναι γεγονός πως όταν ο ηγέτης (ο όποιος ηγέτης) πεθαίνει αυτοί που μένουν πίσω σκοτώνονται για τη διαδοχή με αποτέλεσμα ο θάνατος να γίνεται απλά και μόνο ένα ''πολιτικό πρόβλημα''. Στην Ελλάδα το ξέρουμε καλά εδώ και χρόνια και μάλλον ορθώς το είχε θέσει ο εκλιπών Τσάβες.. ''δεν θα γίνουμε Ελλάδα'', αλλά μόλις γίνατε, για άλλους λόγους, αλλά γίνατε.
Πιθανότατα η πορεία ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής να λάβει μια εντελώς διαφορετική τροχιά από δώ και πέρα, όμως η ιστορία θα είναι πάντα σύντροφος και θα μας υπενθυμίζει όλα όσα δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστούν.
Είναι φοβερό το πώς επικεντρώνεται κανείς στις αρετές, στα λάθη ή τα επιτεύγματα κάποιου αφού αυτός ο κάποιος πεθάνει. Φυσιολογικό θα σκεφτεί κανείς, δεν ξέρω ακόμα θα πώ εγώ. Πάντως ενώ ήξερα αρκετά σχετικά με τη ζωή και το έργο του Τσάβες μόλις τα τελευταία εικοσιτετράωρα συνειδητοποίησα την λατρεία που έτρεφαν οι συμπατριώτες του για εκείνον, λατρεία την οποία δείχνουν έμπρακτα την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές με ώρες παραμονής μέσα και έξω από τον τόπο όπου έχει εκτεθεί η σορός του σε προσκύνημα.
Ο Ούγκο Τσάβες έφυγε μετά από μια αληθινή μάχη με τον καρκίνο στα 58 του χρόνια. Προσωπικότητα αμφιλεγόμενη για πολλούς, χαρακτηρίστηκε δυνάστης, πραξικοπηματίας, αλλά ταυτόχρονα και αναμορφωτής της Βενεζουέλας, πρωτοπόρος, φιλόδοξος και πατριώτης με συγκεριμένο όραμα για τον τόπο του. Και από όσο φαίνεται μάλλον ήταν μια πραγματικά πολύπλευρη προσωπικότητα. Η μαχητικότητά του άλλωστε φάνηκε ακόμα και στις τελευταίες του στιγμές αφού πληροφορίες από το περιβάλλον του αναφέρουν οτι έλεγε στους οικείους και στους γιατρούς του να μην τον αφήσουν να πεθάνει. Είναι φανερό οτι δεν ήθελε να εγκαταλείψει τη μάχη, ήθελε και πιθανότατα είχε να προσφέρει ακόμα αρκετά.
Η 6η Δεκέμβρη του 1998 υπήρξε ημερομηνία- σταθμός στην πολιτική ζωή της Βενεζουέλας, ο Τσάβες εκλέγεται με τη μεγαλύτερη συμμετοχή σε εκλογές ύστερα από 4 ολόκληρες δεκαετίες (να ήταν ένα πρώτο δείγμα του τί θα επακολουθούσε; καθώς επανεξελέγη άλλες τρείς φορές με τελευταία επανεκλογή αυτήν της 8ης Οκτώβρη 2012, κατά την οποία δεν πρόλαβε ποτέ να ορκιστεί).
Η ανοικοδόμηση και η αλλαγή της χώρας ξεκινά το Φλεβάρη του 1999 και περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις πρωτόγνωρες και ριζοσπαστικές: αναδιανομή της γης, προγράμματα στέγασης, μόρφωσης, περίθαλψης και παιδείας για τους φτωχούς και χίλιες δυο άλλες μεταρρυθμίσεις που καθιστούν τον Τσάβες έναν ιδιαίτερα αγαπητό πολιτικό στη χώρα του.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά από τα γεγονότα που σημάδεψαν την πολιτική του πορεία και παράλληλα την πορεία της Βενεζουέλας, αλλά δεν θα το κάνω. Σκοπός μου κυρίως ήταν να σταθώ στον τρόπο με τον οποίο κυβέρνησε, στην μεγάλη αγάπη των συμπατριωτών του προς το πρόσωπό του και τελικά να καταλήξω σε ένα από τα πολλά συμπεράσματα που μπορεί κανείς να εξάγει.
Είναι γεγονός πως όταν ο ηγέτης (ο όποιος ηγέτης) πεθαίνει αυτοί που μένουν πίσω σκοτώνονται για τη διαδοχή με αποτέλεσμα ο θάνατος να γίνεται απλά και μόνο ένα ''πολιτικό πρόβλημα''. Στην Ελλάδα το ξέρουμε καλά εδώ και χρόνια και μάλλον ορθώς το είχε θέσει ο εκλιπών Τσάβες.. ''δεν θα γίνουμε Ελλάδα'', αλλά μόλις γίνατε, για άλλους λόγους, αλλά γίνατε.
Πιθανότατα η πορεία ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής να λάβει μια εντελώς διαφορετική τροχιά από δώ και πέρα, όμως η ιστορία θα είναι πάντα σύντροφος και θα μας υπενθυμίζει όλα όσα δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου