Διάττοντες Αστέρες

....του Θωμά Καλοκύρη

Σκοτάδι πυκνό ∙ το βλέμμα χαμηλά, τα βλέφαρα σφραγιστά, το στόμα μουδιασμένο. Σκέψεις στενάχωρες, ανούσιες, μάταιες, έρμαια της ίδιας του της φύσης της θνητής, της ανθρώπινης, του άγριου εκείνου ενστίκτου. Του ενστίκτου επιβίωσης, της δίψας, της πείνας, της σεξουαλικής επιθυμίας, της ανάγκης για αναγνώριση, για επικράτηση, για εκδίκηση.

Ψηλά στον ουρανό, σιωπή. Μόνο στο πυκνό σκοτάδι, αναδεικνύεται το μεγαλείο του. Αστέρια, πλανήτες, φεγγάρι, σχέδια και φως με φόντο το απόλυτο κενό. Στρέφει το βλέμμα ψηλά, ανοίγει τα μάτια. Ενός λεπτού σύγχυση, ενός λεπτού τύφλωση, μέχρι αυτά να συνηθίσουν στο φως. Αν έχει τα θάρρος να τα κρατήσει ανοιχτά, αν δε βιαστεί να τα σφραγίσει, σφίγγοντας τα με μεγαλύτερη επιμονή και σθένος, θα το δει. Υπό το φως του φεγγαριού, η γραφίδα του κόσμου θα του το υποδείξει, σκαλίζοντας το στο θόλο του ουρανού με αστέρια. Δεν είναι δρόμος, μονοπάτι ή χάρτης, δεν είναι πυξίδα, ούτε πίνακας, ούτε γλυπτό, ούτε ποίημα. Είναι αυτό το ίδιο το συναίσθημα, μάταιο, εφήμερο σαν όλα τα άλλα, που τον κατακλύζει. Είναι το ίδιο αιμοβόρο ένστικτο που τον κυριεύει. Μα, σαν αποκάλυψη μέσα του το νιώθει, πώς ότι κι αν πει, όσο ανούσια ανόητο κι αν αποκαλέσει τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του, αυτό που βλέπει είναι αληθινό ∙ και είναι τόσο όμορφο.

Όλα αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε αληθινοί, ζωντανοί - σαν ήρωες μιας χολιγουντιανής ταινίας που ξυπνήσαμε απ’ το λήθαργο, στη μέση ενός ηλίθιου εργαστηριακού πειράματος- είναι αστέρια στο κενό σκοτεινής ύλης της ζωής μας. Κι αν εμείς πιστεύουμε σ’ αυτά, η γραφίδα της ζωής, πάνω τους θα χαράξει όλη την ζωντάνια που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε σ’ ένα κόσμο, κατά κανόνα, υλικό. Σε αυτούς που αγαπάμε, σε αυτά που αγαπάμε, στην ίδια τη δύναμη να γνωρίζουμε, να ερωτευόμαστε, να νοσταλγούμε, πράγματα, ανθρώπους, τοπία, μέρη, συναισθήματα, ακόμη και ένα καλό γεύμα ή μια καλή μπύρα. Πράγματα μικρά, ασήμαντα, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, σαν διάττοντες αστέρες στο άπειρο των γαλαξιών, εφήμερα κι αυτά, προορισμένα να κρατήσουν μια στιγμή, όπως όλα, όπως όλοι μας. Πράγματα που σχεδιάζουν με χρώματα γλαφυρά το πορτρέτο της ζωής μας. Φανερώνουν, εγκλωβίζουν και σέρνουν μπροστά μας, δεμένη χειροπόδαρα, την υπέρτατη αλήθεια ∙ πως, τελικά, η ζωή είναι αυτοσκοπός, και το να κυνηγάς το όμορφο η ευγενική στιγμή τελείωσης της.