Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Τι γνώμη έχετε για την αληθινή αγάπη;

.....της Κάλλις Κολόζη


    Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί στη ζωή μου κάτι πολύ απλό. Υπάρχει τελικά αληθινή παντοτινή αγάπη (ερωτική); Ειλικρινή συναισθήματα, μακράς διαρκείας, για τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας; Υπάρχει η διάθεση να απαρνηθούμε τα πάθη μας και να παραμείνουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας αποκλειστικά διπλά σε έναν άνθρωπο μόνο και μόνο επειδή σε διαφορετική περίπτωση το μέλλον μας θα φάνταζε άδειο και ανούσιο χωρίς την παρουσία του;

Οι παλιοί λένε πως στις «δικές τους ημέρες» υπήρχε πραγματική παντοτινή αγάπη και πως τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ρομαντικά, οι ρόλοι πιο ξεκάθαροι, οι οικογένειες πιο δεμένες και τα διαζύγια ήταν σχεδόν αδιανόητο γεγονός. Είναι όμως αυτά τα επιχειρήματα αληθινή, ουσιαστική, ανιδιοτελής, ερωτική αγάπη; Ή μήπως η καταπίεση, συναισθηματική και ψυχολογική και η κοινωνική κατακραυγή απαγόρευε στους ανθρώπους να διανοηθούν τον χωρισμό, ενώ τελικά η ουσιαστική ευτυχία ανάμεσα στο ζευγάρι ήταν απούσα;

Την σημερινή fast food εποχή, αυτή που ζούμε τώρα, όλα τα κάνουμε βιαστικά, γρήγορα μεγαλώνουμε, γρήγορα ερωτευόμαστε, γρήγορα χωρίζουμε, γρήγορα ξεχνάμε, γρήγορα προχωράμε παρακάτω. Έχουμε ανάγκη τόσο πολύ να νιώθουμε αυτό το ντοπάρισμα που δίνει το αίσθημα του έρωτα, που κάνουμε τα πάντα με σκοπό να αισθανόμαστε ξανά και ξανά αυτή την υπέροχη εκτίναξη των ορμονών στο σώμα και το μυαλό μας. Σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία, συγκριτικά με την προηγούμενη γενιά, συμβιβαζόμαστε εξίσου με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, δηλαδή τον άνθρωπο που τα ελαττώματά του μας ενοχλούν λιγότερο και που έχει τα πιο πολλά τικ στη λίστα με τις απαιτήσεις μας. Όμως..είναι κι αυτό η συνταγή της πραγματικής αγάπης;

Πρόσφατα συμπέρανα κάτι που ίσως οι ανθρωπολόγοι να έχουν ανακαλύψει χρόνια τώρα:

Οι γενιές των γονιών και των παππούδων μας δεν είχαν ουσιαστική επιλογή, οπότε υπέμεναν καταστάσεις και ενδεχομένως για να νιώθουν οι ίδιοι καλύτερα βάφτιζαν αυτό που βίωναν «αληθινή, μακροχρόνια αγάπη».

Η σημερινή γενιά έχει άφθονη ελευθερία να κάνει επιλογές και λάθη, να αλλάξει συντρόφους ξανά και ξανά χωρίς κοινωνικές συνέπειες, όμως ακόμα και τώρα υπάρχει κάτι που μας καταπιέζει να κατασταλάζουμε σε έναν άνθρωπο με τον οποίο αποφασίζουμε να συνεχίσουμε την υπόλοιπη ζωή μας. Ο παράγοντας αυτός λέγεται «γηρατειά».

Κατέληξα λοιπόν, πως αν οι άνθρωποι ήμασταν αθάνατοι και νέοι για πάντα ποτέ δεν θα επιλέγαμε να μείνουμε με ένα ταίρι αποκλειστικά, αιωνίως. Θα αλλάζαμε τους συντρόφους με πλήρη ελευθερία και απαλλαγμένοι από το φόβο της μοναξιάς ή από τον φόβο του θανάτου και των γηρατειών. Τα παιδιά επίσης θα τα κάναμε με πλήρη συνείδηση μόνο και μόνο επειδή θα το επιθυμούσαμε κι όχι για εγωιστικούς λόγους συνέχισης της «οικογενείας» ή λόγω κοινωνικών κατεστημένων ή για να εξασφαλίσουμε «ένα ποτήρι νερό στα γηρατειά μας».

Επομένως, η αληθινή, παντοτινή αγάπη είναι κάτι σαν αστικός μύθος. Και αν σε ελάχιστες περιπτώσεις κάποιος την έχει δει με τα ίδια του τα μάτια ή έχει υπάρξει ακόμα πιο τυχερός και την βιώνει, τότε θα έλεγα πως πρόκειται για μια μηδαμινή εξαίρεση ή θέτοντάς το πιο  άκομψα έχουμε προφανώς να κάνουμε με μια από τις πολλές «ανωμαλίες» της φύσης.

6 σχόλια:

  1. (No 1) Χαίρε Καλλιόπη :) Λοιπόν, μιας και ρωτάς τι γνώμη έχουμε για την πραγματική αγάπη, θα σου πω.
    Λες πως στην εποχή των γονιών και των παππούδων μας ουσιαστικά δεν υπήρχε πραγματική αγάπη, γιατί "η καταπίεση, συναισθηματική και ψυχολογική και η κοινωνική κατακραυγή απαγόρευε στους ανθρώπους να διανοηθούν τον χωρισμό". Νομίζω πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Σίγουρα, υπήρχαν ζευγάρια μέσω προξενιών που ήταν αταίριαστα, που οι σύντροφοι είχαν περισσότερες ιδιοτροπίες απ' όσες μπορούσε ο καθένας τους να αντέξει, και που ο γάμος τους δεν ήταν επιτυχημένος, όπως άλλωστε συμβαίνει ακόμη και στην εποχή μας. Το θέμα είναι: Με ποια κριτήρια οδηγούμαστε στο γάμο; Επειδή απλώς νιώσαμε ερωτική έλξη για έναν άνθρωπο, ή επειδή τον ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ, δηλαδή είδαμε παραπάνω πράγματα σε εκείνον, θαυμάσαμε την αγάπη και την καλοσύνη του χαρακτήρα του, την ευγένεια και τη μετριοφροσύνη του, την εξυπνάδα και την εφευρετικότητά του, την ανοχή και υπομονετικότητά του (ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΠΡΟΣΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ!) και τόοοοσα πολλά άλλα όμορφα στοιχεία του χαρακτήρα του που μας γέμιζαν, και είδαμε ότι μας καταλαβαίνει όσο κανείς άλλος που έχουμε ποτέ γνωρίσει και πως θα θέλαμε να φτιάξουμε μαζί του τη ζωή μας και να κάνουμε μία καινούργια αρχή; Και ένα ακόμη ερώτημα είναι: Τι είναι ο γάμος για μας; Είναι απλώς ένας νόμιμος και αποδεκτός από την κοινωνία τρόπος να κάνεις παιδιά και να διαιωνίζεις το είδος; ή μήπως είναι κάτι παραπάνω; και τα ζευγάρια που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά τι θα έπρεπε να κάνουν, να χωρίσουν;
    Οπότε εδώ οδηγούμαστε σε πολλά σημαντικά ερωτήματα που αναλόγως με την απάντηση που θα δώσουμε, θα καταλάβουμε τι σημαίνει για μας ο γάμος.
    Να σου πω όμως, για να μη φύγω απ' το θέμα, τι σημαίνει για μένα πραγματική αγάπη. Πραγματική αγάπη είναι να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις την καλοπέρασή σου για τον άλλον επειδή τον αγαπάς. Να είσαι έτοιμος να κλάψεις με τη δυστυχία του, να ξενυχτήσεις δίπλα του, να θυσιάσεις την έξοδό σου για κάτι που θα χρειαστεί, να περάσεις μία ζωή λιτότητας αν τα οικονομικά του δεν πάνε καλά χωρίς να τον εγκαταλείψεις ούτε στιγμή, να μην τον εγκαταλείψεις αν μάθεις ότι είναι ανιάτως άρρωστος αλλά να του σταθείς περισσότερο από ποτέ. Είσαι έτοιμος/η να τα κάνεις αυτά για έναν άνθρωπο; Τότε ναι, υπάρχει πραγματική αγάπη. Αν όμως είσαι από εκείνους που με την πρώτη δυσκολία θα σηκωθούν και θα φύγουν, επειδή τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι όπως τα "φαντασιώθηκαν", τότε ακόμη και δίπλα σου να στέκεται η πραγματική αγάπη, εσύ δε θα τη δεις. Γιατί πολύ απλά, δεν την αναζητάς. Η πραγματική αγάπη δεν είναι μία φαντασίωση. Είναι άκρως ρεαλιστική. Και κατά 50% εξαρτάται από μας, όπως κατά 50% εξαρτάται από το άτομο που επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας. Το θέμα είναι ότι μάς έχουν περάσει ένα πρότυπο "ευκολίας" στη σημερινή εποχή. Μας έχουν κάνει να νομίζουμε ότι όλα μπορούν να εξαγοραστούν με χρήματα, ότι εκείνα που αξίζει να κυνηγήσουμε είναι εκείνα που κατακτώνται εύκολα, ότι ο υπέρτατος σκοπός της ύπαρξης είναι η αυτοϊκανοποίηση και η επίτευξη της προσωπικής ευτυχίας. Κι αυτό εφαρμόζεται και στην 'αγάπη', δηλαδή το να κυνηγάμε καταστάσεις που θα είναι ιδανικές, διαρκώς ευτυχισμένες χωρίς δυσκολίες και κακοτοπιές. Δε μας έχουν μάθει πως και η δυσκολία, και οι δυστυχίες και οι θλίψεις είναι εξίσου κομμάτι της ζωής και πως θα πρέπει να τις υπομείνουμε. Γιατί έτσι μαθαίνουμε να ζούμε τη ζωή, έτσι ωριμάζουμε και έτσι γινόμαστε εντέλει καλύτεροι άνθρωποι. Μέσα απ' τη θλίψη και τον πόνο μαθαίνουμε να έχουμε ανεκτικότητα και συμπόνοια για τους άλλους ανθρώπους. Μαθαίνουμε να εκτιμούμε αυτά που έχουμε στη ζωή μας και να μην είμαστε αλαζόνες και πλεονέκτες. (akolouthei synexeia...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (No 2) Το θέμα όμως είναι πως έχουμε τόσο πολύ εγωισμό πλέον, που θεωρούμε πως ό,τι δεν περιστρέφεται γύρω από μας και από τη δική μας ευτυχία θα πρέπει να απορρίπτεται. Και γιαυτό, επειδή η πραγματική αγάπη θέλει θυσίες από μέρους μας, την απορρίπτουμε, με τη δικαιολογία πως "δεν υπάρχει πραγματική αγάπη". Η αγάπη είναι μία πολύ σημαντική δεξιότητα, που μερικοί άνθρωποι δεν την αξιοποιούν και την αφήνουν να αχρηστευτεί. Γιατί, αγάπη σημαίνει δόσιμο, συνειδητό δόσιμο, και όχι μόνο για όσο καιρό κρατάει "το πάθος". Η αγάπη είναι το επόμενο βήμα, η ωρίμανση του ερωτικού πάθους σε κάτι πιο βαθύ, πιο κατασταλλαγμένο και συνειδητό, σε κάτι ολοκληρωτικό, που ικανοποιεί τόσο την ψυχή όσο και το σώμα μας. Είναι να θέλουμε να κάνουμε τον άλλον ευτυχισμένο ό,τι και όσο κι αν μας στοιχίσει. Αυτό όμως δε μας έρχεται "έτοιμο στο πιάτο". Χρειάζεται να προσπαθήσουμε. Είμαστε έτοιμοι;
    Και για να συμπεράνουμε: Ερωτική έλξη μπορεί να αισθανθούμε για πολλούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αυτό άλλωστε είναι θέμα ενστίκτων. ΑΓΑΠΗ όμως θα αισθανθούμε για εκείνον που συνειδητά τον επιλέξαμε για να βαδίσουμε μαζί τη ζωή μας και να μοιραστούμε τα πάντα μαζί του, για εκείνον που ικανοποιεί πρώτα απ' όλα την ψυχή μας και που όταν θα περάσει το συναίσθημα του μεγάλου πάθους, θα τον θέλαμε δίπλα μας ούτως ή άλλως, γιατί μαζί του μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας και να βρούμε ευτυχία, γαλήνη και ανάπαυση, και μια καρδιά έτοιμη να μας χωρέσει (να μας συγχωρέσει) και να μας δοθεί. Και γιατί πάνω απ' όλα είναι ο άνθρωπός μας, αυτός που μας ξέρει καλύτερα, που έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί του και που στέκεται διαρκώς δίπλα μας no matter what. Δε μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό. Όπως και να το κάνουμε αυτή είναι η αλήθεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κατ'αρχάς καλή μου, θα ήθελα ειλικρινά αυτό που έγραψες τόσο όμορφα ως σχόλιο στο δικό μου άρθρο, να το μεταφέρεις σε ένα κείμενο και να το δημοσιεύσουμε στο Dubium γιατί θα είναι σίγουρα κάτι πολύ όμορφο.

    Και για να εξηγούμε, δεν είναι ότι δεν γνωρίζω στην θεωρία τι είναι η αγάπη. Το γνωρίζω, το ασπάζομαι και ευελπιστώ να υπάρξει στη ζωή μου (κάτι φυσικά που θα αναγνωρίσω προφανώς στη δύση της).
    Είναι το γεγονός πως δεν μπορούμε να την αναγνωρίσουμε παρά μόνο όταν έχουν περάσει τα χρόνια και τότε μόνο μπορούμε να την παραδεχτούμε. Και είναι τελικά πως δεν επιλέγουμε να εμβαθύνουμε τα συναισθήματα μας με τους συντρόφους μας κι ακόμα κι αν το κάνουμε και παραμείνουμε στο πλευρό κάποιου ανθρώπου ένας ισχυρός παράγοντας είναι ο φόβος του μέλλοντος και η ανάγκη της συντροφικότητας κατά το τέλος της ζωής μας.
    Μπορεί το άρθρο μου να είναι κάπως απαισιόδοξο, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν εύχομαι για όλους να βρεθεί αυτό που λέμε αληθινή αγάπη. Το εύχομαι και μάλιστα να είναι αμοιβαία!
    Περιμένω το άρθρο σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Kalli, το β' ενικό πρόσωπο με το οποίο γράφω δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε σένα, είναι ο β' ενικός ο γενικευτικός, δηλαδή απευθύνεται στον καθένα, είναι σαν ένας μονόλογος και ημι-ρητορικές ερωτήσεις που δεν απευθύνονται σε ένα πρόσωπο συγκεκριμένα αλλά σε όλους αδιακρίτως και, επίσης, σε μένα την ίδια. Πάντως θέλω να επισημάνω πως δε βλέπω να ισχύει γενικά αυτό που λες. Ίσως να ισχύει για σένα και για μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, αλλά από την εμπειρία μου έχω γνωρίσει πάρα πολλά άτομα που ήταν και είναι ακόμη μέχρι σήμερα τρελά ερωτευμένα με το ίδιο πρόσωπο. Μία κυρία που ξέρω παντρεύτηκε στα 14 της, και ακόμη νιώθει την ανυπομονησία πότε θα φτάσει σπίτι να δει το σύζυγό της. Επίσης κάποιες συμφοιτήτριές μου παντρεύτηκαν προσφάτως με την πρώτη τους σχέση. Μία δε κοπέλα μικρότερη από μένα στην ηλικία, τώρα είναι έγγυος στο 2ο παιδάκι της και είναι κάτι παραπάνω από ευτυχισμένη. Και ακόμη, σχεδόν όλα τα ζευγάρια μέσης ηλικίας (40-60) που γνωρίζω είναι ακόμη μαζί κι ευτυχισμένα. Και για να πειστείς ότι ο λόγος που μένουμε με έναν άνθρωπο δεν είναι ο φόβος των γηρατειών, της μοναξιάς, του θανάτου ή ό,τι άλλο, θα σου πω ένα παράδειγμα με μια συγγενή μου, η οποία είναι γύρω στα 50. Ο άντρας είναι πολύ όμορφος και κάποια συνάδελφός του τού την έπεφτε στη δουλειά. Εκείνος της ξεκαθάρισε κοφτά ότι καλά θα κάνει να σταματήσει γιατί είναι παντρεμένος και πολύ ερωτευμένος με τη γυναίκα του και βρήκε τρόπους να την αποφεύγει. Ένα ακόμη παράδειγμα, που μου το είπε ένας φίλος και συγκλονίστηκα, είναι για ένα παντρεμένο τώρα πλέον ζευγάρι στα πρώτα στάδια της σχέσης τους. Η κοπέλα ήταν γύρω στα 25 και ο νέος γύρω στα 30. Ξαφνικά της είπε μία μέρα να χωρίσουν. Αυτή ζήτησε το λόγο κι αυτός της είπε πως δεν ήθελε να της πει. Επειδή τον πίεζε, τής είπε πως δεν την αγαπάει πια κλπ. Αυτή όμως δεν τον πίστεψε και δεν έφευγε. Έμεινε έξω απ' την πόρτα του σπιτιού του και ένα ολόκληρο βράδυ κοιμήθηκε στο χαλί της εισόδου! Το πρωί η οικογένεια του νεαρού την πήρε στο σπίτι και της είπαν τα "ευχάριστα" νέα: Ο φίλος της έπασχε από καρκίνο και όλο το δεξί του χέρι ήταν γεμάτο. Ο καρκίνος θα εξαπλωνόταν γρήγορα σε όλο του το σώμα κι εκείνος θα πέθαινε. Έτσι,ο ίδιος και οι γονείς του είπαν στην κοπέλα να φύγει, γιατί ήταν νέα, και να βρει κάποιον άλλον. Αυτή όμως επέμεινε. Έτσι παντρεύτηκε τον αγαπημένο της, παρ' ό,τι ήξερε τις συνέπειες, και το παράδοξο είναι πως ο καρκίνος δεν προχώρησε και τώρα έχουν περάσει 20 χρόνια κι ακόμα έχει μείνει στο δεξί του χέρι χωρίς να προχωρήσει παρακάτω, πράγμα που δεν μπορούν να εξηγήσουν οι γιατροί. Τι είχε να κερδίσει η ίδια από όλο αυτό; Απλώς ρίσκαρε για την αγάπη της και ήταν μόλις 25 χρονών και όχι στη δύση της ζωής της. Θέλω να σου πω πως αν δεις γύρω σου θα διαπιστώσεις πολλά τέτοια παραδείγματα αληθινής αγάπης, απλά ίσως να επιφυλάσσεσαι επειδή δεν το έχεις βιώσει ακόμη. Ούτε εγώ το έχω βιώσει μέχρι τώρα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Υ.Γ.: Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια για τα σχόλιά μου! το εκτιμώ ιδιαιτέρως :))) φιλάκια, καλή συνέχεια και καλές συγγραφές! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μάλλον δεν έχεις αγαπήσει ποτέ στη ζωή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εκτιμώ ένα τέτοιο σχόλιο με ονοματεπώνυμο. Όχι κρυμμένο πίσω από την ανωνυμία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή