Τι γνώμη έχετε για την αληθινή αγάπη;

.....της Κάλλις Κολόζη

    Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί στη ζωή μου κάτι πολύ απλό. Υπάρχει τελικά αληθινή παντοτινή αγάπη (ερωτική); Ειλικρινή συναισθήματα, μακράς διαρκείας, για τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας; Υπάρχει η διάθεση να απαρνηθούμε τα πάθη μας και να παραμείνουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας αποκλειστικά διπλά σε έναν άνθρωπο μόνο και μόνο επειδή σε διαφορετική περίπτωση το μέλλον μας θα φάνταζε άδειο και ανούσιο χωρίς την παρουσία του;

Οι παλιοί λένε πως στις «δικές τους ημέρες» υπήρχε πραγματική παντοτινή αγάπη και πως τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ρομαντικά, οι ρόλοι πιο ξεκάθαροι, οι οικογένειες πιο δεμένες και τα διαζύγια ήταν σχεδόν αδιανόητο γεγονός. Είναι όμως αυτά τα επιχειρήματα αληθινή, ουσιαστική, ανιδιοτελής, ερωτική αγάπη; Ή μήπως η καταπίεση, συναισθηματική και ψυχολογική και η κοινωνική κατακραυγή απαγόρευε στους ανθρώπους να διανοηθούν τον χωρισμό, ενώ τελικά η ουσιαστική ευτυχία ανάμεσα στο ζευγάρι ήταν απούσα;

Την σημερινή fast food εποχή, αυτή που ζούμε τώρα, όλα τα κάνουμε βιαστικά, γρήγορα μεγαλώνουμε, γρήγορα ερωτευόμαστε, γρήγορα χωρίζουμε, γρήγορα ξεχνάμε, γρήγορα προχωράμε παρακάτω. Έχουμε ανάγκη τόσο πολύ να νιώθουμε αυτό το ντοπάρισμα που δίνει το αίσθημα του έρωτα, που κάνουμε τα πάντα με σκοπό να αισθανόμαστε ξανά και ξανά αυτή την υπέροχη εκτίναξη των ορμονών στο σώμα και το μυαλό μας. Σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία, συγκριτικά με την προηγούμενη γενιά, συμβιβαζόμαστε εξίσου με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, δηλαδή τον άνθρωπο που τα ελαττώματά του μας ενοχλούν λιγότερο και που έχει τα πιο πολλά τικ στη λίστα με τις απαιτήσεις μας. Όμως..είναι κι αυτό η συνταγή της πραγματικής αγάπης;

Πρόσφατα συμπέρανα κάτι που ίσως οι ανθρωπολόγοι να έχουν ανακαλύψει χρόνια τώρα:

Οι γενιές των γονιών και των παππούδων μας δεν είχαν ουσιαστική επιλογή, οπότε υπέμεναν καταστάσεις και ενδεχομένως για να νιώθουν οι ίδιοι καλύτερα βάφτιζαν αυτό που βίωναν «αληθινή, μακροχρόνια αγάπη».

Η σημερινή γενιά έχει άφθονη ελευθερία να κάνει επιλογές και λάθη, να αλλάξει συντρόφους ξανά και ξανά χωρίς κοινωνικές συνέπειες, όμως ακόμα και τώρα υπάρχει κάτι που μας καταπιέζει να κατασταλάζουμε σε έναν άνθρωπο με τον οποίο αποφασίζουμε να συνεχίσουμε την υπόλοιπη ζωή μας. Ο παράγοντας αυτός λέγεται «γηρατειά».

Κατέληξα λοιπόν, πως αν οι άνθρωποι ήμασταν αθάνατοι και νέοι για πάντα ποτέ δεν θα επιλέγαμε να μείνουμε με ένα ταίρι αποκλειστικά, αιωνίως. Θα αλλάζαμε τους συντρόφους με πλήρη ελευθερία και απαλλαγμένοι από το φόβο της μοναξιάς ή από τον φόβο του θανάτου και των γηρατειών. Τα παιδιά επίσης θα τα κάναμε με πλήρη συνείδηση μόνο και μόνο επειδή θα το επιθυμούσαμε κι όχι για εγωιστικούς λόγους συνέχισης της «οικογενείας» ή λόγω κοινωνικών κατεστημένων ή για να εξασφαλίσουμε «ένα ποτήρι νερό στα γηρατειά μας».

Επομένως, η αληθινή, παντοτινή αγάπη είναι κάτι σαν αστικός μύθος. Και αν σε ελάχιστες περιπτώσεις κάποιος την έχει δει με τα ίδια του τα μάτια ή έχει υπάρξει ακόμα πιο τυχερός και την βιώνει, τότε θα έλεγα πως πρόκειται για μια μηδαμινή εξαίρεση ή θέτοντάς το πιο  άκομψα έχουμε προφανώς να κάνουμε με μια από τις πολλές «ανωμαλίες» της φύσης.