Μεταφορές

.....της Ζωής Παπαδοπούλου

   Σε μουντές διαδρομές

Κάτω από τα ανακριτικά της πόλης φανάρια
Σε βήματα, πατημασιές, ανακαλύπτοντας αγνώστων χνάρια
Που δεν εφάνησαν ποτέ, ας πούμε ανθρώπων.

Βυθισμένοι σε σκέψεις πλαστικές,
Φτηνές και ευτελείς
Και στριμωγμένοι σε μια στάση
Ανάμεσα σ' ας πούμε ανθρώπους.

Μέσα σε οχήματα ελπίδας,

Μηχανές ανακούφισης, μεθόδους ευτυχίας

Εξασφαλίζοντας επαφές της σάρκας, του επαγγέλματος

Μα όχι ανθρώπινες, ας πούμε ανθρώπων.

Σε φιλοχρήματες στοές, νοήματα άδεια

Απαλλαγμένοι από φιλιά και σκόπιμα από χάδια

Και κάνοντάς με κοινωνό,

Aς πούμε ανθρώπων.

Σε περιπλάνηση με μπούσουλα την ηδονή

Και σε μια απίστευτη ορμή της εφηβείας

Που εντέλει καταλήγει στη φυγή

Μιας ποθητής και δακρυσμένης αναρχίας.

Και σαν στη σφαίρα της συνείδησης χαθείς

Και νιώσεις τον εαυτό σου να αλλάζει

Θα' ναι ανάσα στο γρανάζι της ψυχής

Στην πόλη αυτή την ώρα που χαράζει.

Και όπως τα σύννεφα παρατηρείς

Και τις ομπρέλες να χορεύουν στον αέρα

Μάλλον μια κόρνα εμποδίζει τον ειρμό

Από ένα δίκυκλο που στάθμευσε πιο πέρα.