Γιατί ρε Φώτη Κουβέλη;

.....του Νίκου Καμπούρη

     Τις τελευταίες ημέρες, κατά τις οποίες γίνονται οι προβλεπόμενες από το Σύνταγμα προσπάθειες για τον σχηματισμό Κυβέρνησης, παρακολουθώ με έκπληξη τη στάση του νέου κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Και εξηγούμαι:

Κατά τη διάρκεια της άσκησης της διερεύνησης από τον Πρόεδρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. της πιθανότητας να σχηματιστεί Κυβέρνηση, ο προερχόμενος από τα σπλάχνα του Συνασπισμού Φώτης Κουβέλης, φάνηκε έτοιμος να συνδράμει στη δημιουργία μιας Κυβέρνησης της Αριστεράς, με μια minimum συμφωνία σε κάποιες προγραμματικές θέσεις, μεταξύ των οποίων ήταν η ακύρωση της Δανειακής Σύμβασης και η επανεξέταση εκ νέου του πλαισίου χρηματοδότησης της χώρας. Καθώς οι αριθμοί δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο, ήρθε η σειρά του Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να διερευνήσει την κατάσταση. Και ω του θαύματος, ο Φώτης Κουβέλης ξέχασε τη συμφωνία του με τον Αλέξη Τσίπρα. Νεκρανάστησε τον δικομματισμό και σε μία πρόταση απύθμενης υποκρισίας ζήτησε την δημιουργία Οικουμενικής Κυβέρνησης (όρος ο οποίος, περεμπιπτόντως, έχει κατακρεουργηθεί: Οικουμενική Κυβέρνηση, σημαίνει Κυβέρνηση με όλους. Και όπως λέει και η διαφήμιση, όταν λέμε όλους, εννοούμε όλους. Όχι με όλους αλλά χωρίς το Κ.Κ.Ε, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την Χ.Α. Τέλος πάντων.)

Έκανε λοιπόν αυτή την πρόταση ζητώντας από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να συμμετάσχει,

παραβιάζοντας πλήρως την βασική του προγραμματική θέση που ήταν η καταγγελία του Μνημονίου και η διαπραγμάτευση του πλαισίου από μηδενική βάση. Είτε συμφωνεί κανείς με την θέση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είτε διαφωνεί, δεν δικαιούται να ψέγει ένα κόμμα επειδή επιλέγει να μην αλλάξει την άποψή του μετεκλογικά.

Θα πρέπει κάποτε σε αυτή την χώρα να πάψουμε να ασχολούμαστε με το δέντρο χάνοντας το δάσος.

Το δέντρο σε αυτή την περίπτωση είναι η δήθεν προσπάθεια του Φώτη Κουβέλη να μην αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη. Το δάσος είναι οι πραγματικές του προθέσεις, που αποδεικνύεται πως δεν είναι άλλες από την αγωνία του να κυβερνήσει με τον οποιονδήποτε. Ακόμη και με τους ιδεολογικούς της αντιπάλους. Ακόμη και με αυτούς που έφεραν την κοινωνία σε αδιέξοδο, όπως λέει.

Η απάντηση λοιπόν του Αλέξη Τσίπρα ήταν αναμενόμενη. Είπε όχι. Όχι στην μετεκλογική αλλαγή των απόψεών του. Όχι στη σύγχυση που οδηγεί τη χώρα και τον λαό της σε χειρότερες μέρες.

Μπορώ να διαφωνήσω κάθετα με την άποψη του Τσίπρα, τουλάχιστον όμως ξέρω ποια είναι. Αλήθεια, η άποψη του κ. Βενιζέλου και του κ. Σαμαρά, με τους οποίους ο Φώτης Κουβέλης θέλει να κάνει Κυβέρνηση, ποια είναι; Ναι ή όχι στο Μνημόνιο; Ναι ή όχι στα νέα μέτρα;

Κλείνοντας, θέλω να θέσω μερικά ερωτήματα, αν και ξέρω πως θα μείνουν αναπάντητα:

Γιατί αγαπητέ Πρόεδρε της Δημοκρατικής Αριστεράς τέτοια αγωνία να σωθεί ο δικομματισμός; Γιατί τέτοιο μένος απέναντι στον χώρο που υπηρέτησες για δεκαετίες; Γιατί τώρα που ο ελληνικός λαός ξυπνά, να τον ξανακοιμήσουμε με μια Κυβέρνηση πρασινογάλαζης σούπας;

Γιατί ρε Φώτη Κουβέλη τέτοια ανακολουθία;