Τις αγορεύειν βούλεται;

....της Ζωής Παπαδοπούλου

   Κι όταν αυτοί εξέδωσαν την είδηση,

Δε γνώριζαν τι σήμαινε συνείδηση

Κι όταν σωρεία ψέματα ΠΟΥΛΗΣΑΝ για αλήθεια

θέμα δεν έγινε, γιατί ήταν συνήθεια.

Κι όταν διαστρέβλωσαν τα δρώμενα,

αγνόησαν πως ήταν εμπλεκόμενα

με τη δική τους πράξη, θέση και ζωή,

με την σφετέρα υπόληψη που τώρα είναι νεκρή.

Κι όταν το πράσινο υποστήριξαν-το μπλε

μονάχα επειδή δεν είχανε κονέ (με κόκκινα)

σε μια στιγμή τα γύρισαν,

με ψέματα πλημμύρισαν τον κόσμο.

Τα λόγια τους διαλέγανε και φτιάχνανε βιτρίνες

Γυαλιστεροί, ουτοπικοί κι όμως μες στις κομπίνες

μονίμως με ένα πρόσωπο, απρόσωπο

σε μια μακαριότητα αιώνια βυθισμένο.

Κι όταν εκλέχτηκαν ν' ασκήσουν εξουσία

σχεδόν όλα τα φρόντισαν,

μονάχα την ουσία ελησμόνησαν (σκοπίμως)

γραβάτες και πουκάμισα, τους ντύσαν(επισήμως).

Κατά τη θέσπιση των νόμων

πειστήρια έκρυψαν καλά σε βάθος υπονόμων

με το «εγώ» πήγαν μπροστά, με το «εμείς» πιο πίσω

φτάνει, ας μην πω άλλα, αρκετά, ας μην τους αδικήσω.

-Γιατί; Γιατί όλα αυτά;

-Γιατί;

Γιατί αλήθεια δεν υπάρχει μία και μόνη.

Γιατί ο καθένας έχει τη δική του γνώμη,

Γιατί το ψέμα είναι και θα παραμείνει ψέμα

Κι όμως εντέλει δεν ωφέλησε κανέναν.