Κ.Βήτα

....του Στέλιου Μουρατίδη

Όπως το χάος έρχεται μέσα μας για να τοποθετηθεί, έτσι και ο άνθρωπος προσπαθεί μέσα από την καθημερινότητά του να καταλάβει. Να κάνει συνείδηση την εσωτερική του γεωγραφία, ένα κόσμο από λέξεις και νοήματα που υπήρχαν πριν από αυτόν. Η σκέψη είναι ένας αγωγός που έρχεται από το σύμπαν. Ο άνθρωπος αγγίζει ένα μέρος της αλήθειας. Μουσικός, τραγουδιστής, στιχουργός, σκιτσογράφος, film-maker, ποιητής. Αυτός είναι ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για αυτόν τον καλλιτέχνη και για το πόσο η μουσική του με έχει επηρεάσει αλλά θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος. Αφορμή για το άρθρο είναι ο τελευταίος δίσκος του τον Μάρτιο του 2012.

Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην Μελβούρνη της Αυστραλίας και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Είναι από εκείνους τους μουσικούς που έχουν κυριολεκτικά μεγαλώσει μέσα στα ωδεία. Από πολύ μικρός έδειξε μια ιδιαίτερη κλίση στην μουσική κάνοντας μαθήματα κλασικής κιθάρας και αρμονίας.

Όταν το 1992 ο Βήτα συνάντησε τους Μιχάλη Δέλτα και Αντώνη Πι (κι όμως έτσι είναι) δημιουργήθηκαν οι Στέρεο Νόβα. Οι ανήσυχοι νεαροί μουσικοί πειραματίζονται σε πρωτόγνωρα για την ελληνική πραγματικότητα μουσικά είδη όπως την trip-hop, acid και ambient. Με σκληρό και ουσιαστικό ήχο περιγράφουν όπως κανένας άλλος την αστική ζωή των νέων και της ανησυχίες τους. Από την μπάντα ξεχωρίζει ο Κωνσταντίνος για τους στίχους του και την δημιουργικότητά του. Η μπάντα διαλύεται το 1996 μετά από 6 άλμπουμ με σημαντικότερα τραγούδια «Το τραγούδι της φάλαινας», «Χαζό παιδί» και «Ένα κλεμμένο ποδήλατο» ενώ τα μέλη του συνεχίζουν σόλο καριέρα.

Μετά την διάλυση των Νόβα, έρχονται πολύ δημιουργικά χρόνια για τον Βήτα. Τις χρονιές 1998 και 1999 ο Κωνσταντίνος ηχογραφεί και κυκλοφορεί 4 δίσκους με σημαντικότερους τον  “Ένα παιχνίδι” (1998) και το “Σούπερ Στέλλα” (1999) με τον ήχο του να κυμαίνεται στην ambient και acid με σκοτεινούς και μυστήριους στίχους. Από τα άλμπουμ ξεχωρίζουν «Με τα ακουστικά μου στην αιωνιότητα» και το «Δις.λεξία».

Το 2000 έρχεται μια πολύ σημαντική συνεργασία με την Δήμητρα Γαλάνη και προκύπτει το “Μετά”. Ο ήχος του κλείνει περισσότερο προς την trip-hop, πράγμα του επιβεβαιώνει την ικανότητά του να εξελίσσεται μέσα στον χρόνο. Από τον δίσκο ξεχωρίζει το «Στέλλα» και το «Μια ευχή».

Το 2002 και 2003 ακολουθούν τα άλμπουμ “Για Σένα με αγάπη”, ”Θ” και το “Movement” στα οποία ο Βήτα αρχίζει και πειραματίζεται με επιτυχία σε διαφορετικούς ήχους. Αρχίζει και γίνεται περισσότερο μελωδικός ενώ ενσωματώνει και τον καθαρό ήχο της κιθάρας στα τραγούδια του, κάτι που είναι χαρακτηριστικό του. “Παντρεύει” την κλασσική κιθάρα με την ηλεκτρονική μουσική, με αποτέλεσμα μεγάλα κομμάτια όπως «Το κύμα», «Κορίτσια Καριέρας» και «Κυριακή».

Οι μελωδίες του Χατζιδάκι ενώνονται με τον ηλεκτρονικό ήχο του Βήτα το 2003 και γεννιέται το Transformations, στο οποίο διασκευάζει γνωστά παλιά τραγούδια του Χατζιδάκι με μοναδικό τρόπο.

Το 2004 ηχογραφεί την “Άγρια Χλόη”, άλμπουμ που ο ίδιος θεωρεί το πιο χαρακτηριστικό για τον εαυτό του με πιο σημαντικά κομμάτια «Άστρο», «13» και «Το σήμα».

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου συνεργάζεται με τον Βήτα το 2006 για την μουσικο-χορευτική παράσταση “2”. Ο γνωστός χορογράφος κάνει μια από τις σημαντικότερες και διαφορετικές χορευτικές παραστάσεις τις οποίες ντύνει μουσικά ο Κωνσταντίνος. Ο ήχος του έχει ξεφύγει πλέον από την ambient και την trip-hop και συνεχώς προσθέτει νέα στοιχεία στο στην μουσική του.

Τον επόμενο χρόνο κυκλοφορεί τον διπλό δίσκο “Άργος” μέσα του οποίου μας δείχνει για πρώτη φορά μια «χαρούμενη» πλευρά του εαυτού του καθώς οι μελωδίες του περιέχουν μια γεύση αισιοδοξίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι «Όλο αυτό που ποτέ», «Ποτέ ποτέ ποτέ δεν θα γίνω φίλος σου» και «Ανεπάρκεια».

2009 και ο Βήτα είναι πιο ώριμος από ποτέ. Κυκλοφορεί τον δίσκο “Ένωση” που πιστεύω ότι συγκεντρώνει όλη την εξέλιξη και αλλαγή που έχει κάνει μέσα στα χρόνια από την εποχή των Στέρεο Νόβα. Πολλοί σπεύδουν να τον κατηγορήσουν ότι έχει γίνει πιο εμπορικός και ότι έχει χάσει την «μαγκιά» των Νόβα. Κατά την γνώμη μου, έχει γίνει πιο μελωδικός και έχει προσαρμοστεί στα δεδομένα τις εποχής μας και συνεχίζει να περιγράφει την αστική ζωή. Όπως και να ’χει, το άλμπουμ γνωρίζει επιτυχία με κομμάτια να ξεχωρίζουν όπως «Ετεροχρωμία», «Αύρα» και «Το χρώμα του ήλιου».

Τον Οκτώβριο του 2010 ο Κωνσταντίνος ολοκληρώνει και το πρώτου βιβλίο. Πρόκειται για σκόρπιες σκέψεις του και στίχους του. Αν ερμηνεύσεις τα όνειρα του Κωνσταντίνου Βήτα μπορεί να λυπηθείς, αλλά και να βρεις τη λύτρωση . Μπορεί να μοιάζουν όλα μαύρα γύρω, αλλά τίποτα δεν χάθηκε. Οι σκέψεις του Κωνσταντίνου Βήτα σε βγάζουν από την πεζή καθημερινότητα γιατί σου ανοίγουν δρόμους που δεν είναι πάντα παντού τα ίδια, και δεν κινδυνεύεις να χαθείς μέσα στον κόσμο.

Και φτάνουμε αισίως στον Μάρτιο του 2012 όπου ο Κωνσταντίνος μας εκπλήσσει με το τελευταίο του άλμπουμ με τίτλο “Χρυσαλλίδα”. Μας εκπλήσσει γιατί όταν ακούς «Το πάρτυ» και δεις την χαρά και την αισιοδοξία του βγάζει (σπανίως το κάνει) σε συνδυασμό με το γκρίζο των καιρών σε κάνει να χαμογελάς και να ξεχνάς τα προβλήματά σου, έστω και για λίγο.

Δυστυχώς στο Grooveshark (απ όπου κάνω τις playlist) δεν μπόρεσα να βρω όλα τα τραγούδια του και αυτά που ανέβασα δεν τα έχουν εγκρίνει ακόμα, άλλα νομίζω ότι κατάφερα να δώσω μια μικρή γεύση. (Η playlist απο το Youtube έχει κομμάτια απο τον καινούργιο του δίσκο)