Υπερκερνόντας την Ύλη

......του Παναγιώτη Δημητριάδη

Είχε γράψει ο Καζαντζάκης στην Ασκητική χωρίζοντας το άτομο σε δύο μέρη τον νου και την καρδιά:

Νους : ''Λαγαρό κι ανέλπιδο είναι το μάτι μου και θεάται τα πάντα. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, μια παράσταση που δίνουν οι πέντε θεατρίνοι του κορμιού μου.''

Και τότε η καρδιά απαντάει: ''Είμαι ο χωριάτης και πηδώ απάνω στη σκηνή κι επεμβαίνω στην πορεία του κόσμου!''

Η ύλη είναι αυτό που μας κρατάει στην ύλη, το σώμα μας έχει δημιουργηθεί για να ζει το επίγειο είναι αυτό που κρατάει την ψυχή κάτω αυτό που δεν την αφήνει να πετάξει. Κι όμως ώ του παραδόξου θαύματος, ο έρωτας, εναρμονίζει την ψυχή με το σώμα και συμμετέχει ο άνθρωπος σε μια μυσταγωγία, σαν να μη ελέγχει τις πέντε αισθήσεις. Nιώθει την γη να μην υπάρχει και τον χρόνο να χάνεται.

Η επαφή της καρδιάς και του νου είναι ο έρωτας, αλλά δεν είναι μόνο ο έρωτας ανάμεσά σε δύο ανθρώπους αλλά και προς το Θείο. Tο βίωμα αυτό μας κάνει να νιώθουμε ότι δεν είναι αυτό που μπορούμε να το αισθανθούμε με τις πέντε αισθήσεις, είναι και το άλλο η ευτυχία, η ευφορία κι εκείνο το ανερμήνευτο φτερούγισμα της καρδιάς και του σώματος όταν ερχόμαστε σε επαφή με τον ασεβή μας πόθο. Και δεν εννοώ την σωματική αλλά την μυστηριακή αυτή ψυχική επαφή.

Έρωτα ονομάζω αυτό το συναίσθημα που κάτι, κάποιος σε οδηγεί να βγεις έξω από το βαρίδιο της ψυχής και να γίνεις κοινωνός εκείνου του αγνώστου μυστηριακού μα και θελκτικού αντικειμένου που αναζητά στη ζωή σου να λάβει τον ρόλο του υποκειμένου. Κι εσύ απροσδόκητα να παραχωρείς τον θρόνο της ζωής σου.

Ο έρωτας είναι ίσως ψύχωση και όχι δεν έχει να κάνει με ένα αγόρι ή μια κοπέλα, έχει να κάνει και με έναν Θεό και με έναν πολιτικό με τον πατέρα, με την μάνα. Μη ξεχνάτε ο έρωτας είναι κάτι τόσο ιερό να μη το βάζουμε στο στόμα μας, κι ούτε να τον μαγαρίζουμε στη σαρκική ένωση, αρκεί απλά να το ζούμε.