.....της Αναστασίας Λαδοπούλου
Ο τίτλος αυτός ,δανεισμένος απο το ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Δήμου ταιριάζει μάλλον απόλυτα σε όλους τους έλληνες που κατοικούν σ'αυτή τη χώρα εν έτει 2012.Είναι γνωστό οτι ποτέ η Ελλάδα ως (υποτιθέμενο) ευρωπαικό κράτος πρόνοιας δεν έπαιξε σωστά το ρόλο της.Είναι ακόμα γνωστό οτι όσο τα χρόνια περνούν και η δημοσιονομική κρίση βαθαίνει τόσο λιγότερες θα είναι οι δαπάνες για την υγεία και την πρόνοια ,ωστόσο ,υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά χρειάζονται αυτήν την πρόνοια ,ειδικά τα παιδιά με ειδικές ανάγκες κάθε είδους.
Προσπαθώντας για την πρόοδο πολλά σχολεία έχουν εντάξει στους εκπαιδευτικούς κόλπους δασκάλους ειδικής αγωγής προκειμένου τα παιδιά αυτά να έχουν τη στήριξη που τόσο χρειάζονται στο σχολικό περιβάλλον.Τί γίνεται όμως όταν οι εκπαιδευτικοί αυτοί αποδεικνύονται ανεπαρκείς και ίσως και επικίνδυνοι για τη δουλειά που έχουν να κάνουν; Πόσα περιστατικά δεν ακούμε καθημερινά για δασκάλους που δεν έχουν την υπομονή (ή την παιδεία θα έλεγα εγώ ) να λειτουργήσουν μαζί με τους μικρούς ,ξεχωριστούς μαθητές τους ,οι οποίοι γίνονται ακόμα και θύματα του εκνευρισμού και της έλλειψης αντοχής απο αυτούς;
Οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως επιλέγουν να μην ασχολούνται πολύ με τέτοια θέματα ,ειδικά αν δεν τους αγγίζει έστω και θεωρητικά η πιθανότητα να συναντήσουν κάτι τέτοιο σε κάποια στιγμή της ζωής τους ,όμως θα πρέπει όλοι να σκεφτούμε πως ειδικά όταν πρόκειται για παιδιά δεν χωρούν διακρίσεις. Ειδικά οι λεγόμενοι "παιδαγωγοί " ,το αντικείμενο σπουδών των οποίων είναι άμεσα σχετικό με την διδασκαλία τέτοιων μαθητών ,θα πρέπει να γνωρίζουν καλύτερα απο τον καθένα πώς να χειρίζονται τέτοιους μαθητές ,γιατί σε κάθε περίπτωση αυτό έχουν διδαχθεί και αυτό πληρώνονται να κάνουν.Είναι σημαντικό -πέρα απο το κομμάτι των γνώσεων - να δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην ψυχολογία των παιδιών και στην ικανότητα των ίδιων των δασκάλων να μπορούν να τα διδάσκουν.
Δυστυχώς η έλλειψη πληροφόρησης μας κάνει πολλές φορές να μιλάμε μόνο θεωρητικά αγγίζοντας επιδερμικά το πρόβλημα ,αλλά η ουσία βρίσκεται στον τρόπο αντιμετώπισης και συμπεριφοράς τόσο απο όλους εμάς ,όσο (ειδικότερα ) απο τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς ,μια και ακόμη κι εκείνοι δεν γνωρίζουν πώς πρέπει να ασκήσουν το επάγγελμά τους ,επιλέγοντας δυστυχώς την ευκολία και την άγνοιά τους πληγώνοντας ανεπανόρθωτα τις ευαίσθητες παιδικές ψυχές .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου