....του Κώστα Aστροπεκάκη
Ναι, έκανα το λάθος, εγώ και πολλοί άλλοι, και δεν ασχολήθηκα με τα πολιτικά δρώμενα της χώρας στο παρελθόν. Δεν ενημερώθηκα, δεν νοιάστηκα για το τι συμβαίνει γύρω μου, για το αν δίνω σωστά την ψήφο μου. Κάτι σαν τον ασθενή που δεν έχει πάει ποτέ στο νοσοκομείο για εξετάσεις μέχρι την στιγμή που μαθαίνει πως είναι άρρωστος. Και τότε αρχίζει ο φόβος, ο πανικός και η απαισιοδοξία. Δεν νομίζω πως οι γνώσεις μου στην πολιτική σκηνή είναι αρκετές για να σχολιάσω τα γεγονότα, γι’ αυτό δεν θα επεκταθώ σε αυτό το κομμάτι. Άλλωστε είναι αρκετά πολύπλοκο και διεφθαρμένο ώστε να ειπωθεί οτιδήποτε και να μην είναι ασαφές και γενικό.
Αντίθετα θα γράψω για τον φόβο της άγνοιας. Την άγνωστη «επόμενη μέρα». Μεγαλώσαμε σε μια όμορφη χώρα, με καλές συνθήκες, σε μια καλή εποχή. Κάναμε όνειρα, μορφωθήκαμε, σπουδάσαμε για να βρούμε εκείνη την περιβόητη θέση εργασίας, με τα πολλά χρήματα. Και σήμερα κάνουμε όνειρα για να βρούμε κάτι να ασχοληθούμε, που θα απέχει πολύ από αυτό που σπουδάσαμε, και απλά θα μας συντηρεί σε μια εποχή κρίσης και θα μας κάνει να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε πως κάτι θα αλλάξει. Δεν κρύβω ότι φοβάμαι και ότι ίσως να σταμάτησα να ονειρεύομαι όπως παλιά. Προτιμώ να είμαι ρεαλιστής. Όχι όμως απαισιόδοξος όσο ίσως φαίνεται από το κείμενο. Πιστεύω πως λύσεις υπάρχουν. Και δεν το πιστεύω αυτό γιατί έχω κάτι στο μυαλό μου, εξάλλου δεν είμαι εγώ αρμόδιος. Αλλά το πιστεύω γιατί κάθε πρόβλημα έχει την λύση του. Σε κάποια ίσως να πρέπει να κοπιάσουμε περισσότερο. Αλλά σίγουρα θα λυθούν. Θα χρειαστούν θυσίες, ήδη έχουμε πάρει μια γεύση, αλλά πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι.
Δεν πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε, και να πνιγόμαστε με τα προβλήματα μας. Όλο αυτό μπορεί να σας ακουστεί σαν προεκλογική εκστρατεία. Εμένα όμως μου ακούγεται σαν μονόδρομος. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να γράψεις οτιδήποτε στην εποχή που ζούμε και να καλύψεις όλες τις απόψεις. Όπως πολύ σωστά διάβασα πρόσφατα, «σε μια παρέα 100 ατόμων θα ακούσεις 100 διαφορετικές απόψεις». Δεκτό και δημοκρατικό. Αυτό είναι το νόημα της Δημοκρατίας άλλωστε. Να ακουστεί η φωνή μας χωρίς φόβο και πάθος. Πιστεύω όμως πως υπάρχει κάτι που θα συμφωνήσουν και οι 100, και λέγεται ποιότητα ζωής, και γι αυτή την ποιότητα πρέπει να παλέψουμε. Ίσως όταν τελικά την αποκτήσουμε, να την εκτιμήσουμε όσο της αρμόζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου