....του Ρίζου Καϊάφα
Από τότε που ενέσκηψε η κρίση στη χώρα μας, όλοι μιλούμε για τις αλλαγές που δεν έρχονται. Με ρυθμούς νωθρούς κι απρόθυμους, όσα κρύβαμε τόσα χρόνια κάτω από το χαλί της δανεικής μας ευημερίας βγαίνουν στην επιφάνεια. Τώρα μας ενοχλούν πολύ περισσότερο αλλά εξακολουθούμε να τα ανεχόμαστε. Οι συνήθειες μιας ζωής βλέπετε – προ πάντων οι κακές – δεν αλλάζουν εύκολα.
Έτσι με ενοχλεί κι εμένα η ιστορία καθημερινής γραφειοκρατικής τρέλας που έζησα πρόσφατα. Ξεκίνησε την ωραία πρωία της 10ης Οκτωβρίου από μια ανάρτηση ενός καθηγητή μου στο Facebook, με την οποία ενημέρωνε τους συμμετέχοντες σε μια εκπαιδευτική εκδρομή του τμήματος ότι καλό θα ήταν να εφοδιαστούν με την Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Ασθενείας (ΕΚΑΑ). Κάνοντας μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο, σχημάτισα την εντύπωση ότι θα μπορούσα να την προμηθευτώ σε ένα μόνο πρωινό. Αλλά φευ, όταν μπλέκεις με τη γραφειοκρατία τέτοιου είδους εκτιμήσεις είναι τουλάχιστον υπεραισιόδοξες.
Όπως κάνει κάθε σώφρων Έλληνας πολίτης πριν από οποιαδήποτε άμεση επαφή με τις αρχές, έλαβα τα μέτρα μου. Τηλεφώνησα στο ιατρείο της φοιτητικής λέσχης, καθότι διαθέτω πανεπιστημιακό βιβλιάριο υγειονομικής περίθαλψης, και έμαθα ότι εκτός από τα αυτονόητα (ταυτότητα, βιβλιάριο σπουδών), έπρεπε να τους προσκομίσω μία βεβαίωση σπουδών, δύο φωτοτυπίες σελίδων του βιβλιαρίου και μία βεβαίωση συμμετοχής στην εκδρομή από συνοδεύοντα καθηγητή. Ωστόσο, υπήρχε και μία άλλη προϋπόθεση, κάθε άλλο παρά δεδομένη στη χώρα αυτή: η κάρτα θα έβγαινε όταν η κατάληψη στη λέσχη θα λάμβανε τέλος.
Το επόμενο κιόλας πρωινό πήγα στη γραμματεία της σχολής για να ζητήσω τη βεβαίωση σπουδών. Όμως τι κρίμα, οι υπάλληλοι απείχαν από τα καθήκοντά τους και θα εξακολουθούσαν να απέχουν όλη εκείνη την εβδομάδα! Στράφηκα τότε προς τον άλλο πολυπόθητο στόχο, την εξασφάλιση μιας βεβαίωσης συμμετοχής. Για να τον κατακτήσω έπρεπε να υπερπηδήσω το εμπόδιο ενός ακόμα κτηρίου υπό κατάληψη και να συναντηθώ δύο φορές με τον συνοδεύοντα καθηγητή. Και μια σκηνική λεπτομέρεια: όλες αυτές οι συζητήσεις και οι συναντήσεις λάμβαναν χώρα εν μέσω διογκούμενων σωρών σκουπιδιών, που απειλούσαν να καταλάβουν κάθε σπιθαμή ελεύθερου εδάφους στο ΑΠΘ.
Όταν επιτέλους οι γραμματείες άνοιξαν και πήρα τη βεβαίωση, έφθασε η ώρα της επίσκεψης στο ιατρείο. Όμως τότε, μια σωτήρια πνευματική επιφοίτηση, με ώθησε να κάνω ένα δεύτερο τηλεφώνημα. Κι έτσι έμαθα πως εκτός από όλα τα παραπάνω χρειαζόμουν μια φωτοτυπία της ταυτότητάς μου, διότι το ιατρείο δεν διαθέτει φωτοτυπικό δια το κοινό, αλλά και ένα έγγραφο όπου θα αναφέρεται το ΑΦΜ μου. Αισίως τα πιστοποιητικά, πρωτότυπα και αντίγραφα, που θα κουβαλούσα για την έκδοση της περιβόητης πια ΕΚΑΑ, είχαν φθάσει τα… οκτώ.
Ήμουν πλέον πάνοπλος, έτοιμος να αντιμετωπίσω το τέρας της γραφειοκρατίας. Ή μάλλον έτσι νόμιζα. Όμως οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν όταν πληροφορήθηκα ότι ο αξιότιμος κύριος πρόεδρος της λέσχης ασχολείται μόνο μία φορά την εβδομάδα με ποταπά ζητήματα όπως τα προς υπογραφήν έγγραφα. Τουλάχιστον, είχα καταφέρει να κάνω την αίτηση.
Η αγωνία κορυφωνόταν καθώς η ημερομηνία της αναχώρησής μου πλησίαζε. Τελικώς, πήρα την κάρτα στα χέρια μου τριάντα μέρες μετά την πρώτη εκείνη ανάρτηση, λίγες ώρες πριν ανέβω στο αεροπλάνο. Ή μάλλον μια σφραγισμένη φωτοτυπία που την αντικαθιστούσε προσωρινά.
Δεν έχω τίποτα με τους υπαλλήλους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν ευγενικοί και εξυπηρετικοί. Νομίζετε όμως πως μετά από όλα αυτά πρέπει να νιώθω ικανοποιημένος; Εγώ πάντως αισθάνομαι αφόρητα αφελής. Κι ως αφελής έχω ανάλογες αναρωτήσεις: πόσες εργατοώρες πρέπει άραγε να χάσει κάποιος στο βωμό της γραφειοκρατίας; Πώς στην ευχή περιμένουν εκεί στο μέγαρο Μαξίμου «να πάρει μπρος η μηχανή της οικονομίας», όταν για να βγάλει κανείς μια απλή κάρτα ασφάλισης απαιτούνται 8 δικαιολογητικά κι ένας μήνας; Πώς είναι δυνατόν να διακηρύσσουμε ότι θα αλλάξουμε τη χώρα δίχως να αλλάζουμε τίποτα;
1. Μετά τη συγγραφή του κειμένου, κοιτάζοντας μια ανακοίνωση του Γραφείου Διασύνδεσης του πανεπιστημίου, απέκτησα μία ακόμα αφελή απορία: πόσοι και ποιοι προπτυχιακοί φοιτητές μπορεί άραγε να έχουν τριετή παρακαλώ και αποδεδειγμένη εμπειρία σε γραμματειακή υποστήριξη κα καταχώριση δεδομένων, ώστε να υποβάλουν υποψηφιότητα για την παρακάτω προκήρυξη;
2. Θυμάστε εκείνο το περίπτερο του δήμου Θεσσαλονίκης, στο οποίο αναφέρθηκα στις «μουτζουρωμένες πόλεις»; Κάποιοι αφισοκολλητές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεώρησαν σκόπιμο να το καλύψουν από πάνω μέχρι κάτω με αφίσες μιας εκδήλωσης της παράταξης, η οποία αφιερώνεται μάλιστα στα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης. Και μόνο εξαιτίας αυτής της αφισοκόλλησης, εγώ προσωπικά δεν θα πήγαινα στην εκδήλωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου