Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει...;

....του Νίκου Καμπούρη

Όπως όλα δείχνουν και όλοι καταμαρτυρούν, ο ΣΥΡΙΖΑ προδιαγράφεται ως η επόμενη κομματική δύναμη που θα αναλάβει τις τύχες τις χώρας, έπειτα από την πολυετή περίοδο της εναλλαγής ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στους Κυβερνητικούς θώκους.

Ένα κόμμα της Αριστεράς, με μοναδική Κυβερνητική εμπειρία τη συμμετοχή του για μερικούς μήνες του ‘βρώμικου ’89 στην Οικουμενική του Ζολώτα.

Μεγάλο ατού η έλλειψη Κυβερνητικής προϋπηρεσίας κατά πολλούς, μειονέκτημα λόγω απειρίας για άλλους.

Όπως και νά’χει, ο ΣΥΡΙΖΑ, αργά ή γρήγορα, έρχεται. Μόνος ή με στηρίγματα, αυτοδύναμος ή συνεργαζόμενος, ο Αλέξης Τσίπρας θα γίνει ο νεότερος, ο ‘αριστερότερος’ και ο πιο αντισυμβατικός Πρωθυπουργός που έβγαλε αυτός ο τόπος.

Όλα αυτά βέβαια θα ήταν ωραία σε μια Ελλάδα προ κρίσης, όπου το μόνο που θα απασχολούσε τα media θα ήταν το lifestyle του Alexis ή η χαριτωμένη απειρία των αξύριστων, πρώην κομμουνιστών, νεοφερμένων Κυβερνητών.

Δεν είμαστε όμως σε αυτή την Ελλάδα. Αυτή η Ελλάδα εξάλλου, δεν θα έβγαζε ποτέ για Πρωθυπουργό της έναν Τσίπρα. Οι ‘δυναστείες’ των πολιτικών τζακιών ανέκαθεν εξυπηρετούσαν πολύ καλύτερα την Ελλάδα της ρηχότητας, της αρπαχτής και της σαχλοποπ νεοελληνικής υποκουλτούρας.

Η Ελλάδα που επιλέγει τον Τσίπρα για Πρωθυπουργό, είναι μια Ελλάδα βαθιά αλλαγμένη. Είναι ταρακουνημένη, απελπισμένη, ξεριζωμένη βίαια από όλες τις μεταπολιτευτικές της σταθερές. Μια Ελλάδα δίχως μεσαία τάξη, με μια αστική τάξη άβουλη να βάλει πλάτες στην παρούσα δοκιμασία και με μια όλο και μεγαλύτερη μάζα νεόπτωχων, ανέργων και απελπισμένων, οι οποίοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν πια και άρα τίποτα να φοβηθούν.

Γι’ αυτό λοιπόν βλέπουμε ένα κόμμα με ιστορία δεκαετιών αλλά με δεδομένη και μετρημένη την εκλογική του επιρροή κάπου μεταξύ του 2 και του 5% μέχρι πρότινος, να εμπνέει ξαφνικά μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων.

Όχι, δεν έγινε μόδα η Αριστερά. Ούτε το Πρόγραμμα του Κόμματος είναι αυτό που έφερε κατά εκατοντάδες χιλιάδες τους ψηφοφόρους κοντά του.

Οι τραγικές και συνάμα ιστορικές στιγμές που περνά η Ελλάδα είναι αυτές που φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο με την μεγαλύτερη πρόκληση, που μπορεί να παρουσιαστεί σε ένα πολιτικό κόμμα και δη σε ένα κόμμα της Αριστεράς.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην Εξουσία, θα πρέπει να αποδείξει πως η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει, παραμένοντας Αριστερά. Και αυτό είναι θεμελιώδους σημασίας, καθώς βρισκόμαστε σε μία χώρα όπου πολλοί αυτοαποκαλούμενοι Αριστεροί κυβέρνησαν τον τόπο, αλλά μόνον Αριστερές δεν ήταν οι πολιτικές που εφάρμοσαν...

Και αυτό, δεν μπορεί να γίνει χωρίς συγκεκριμένο και τεκμηριωμένο πρόγραμμα.

Η σημερινή Ελλάδα δεν κυβερνιέται με γενικόλογες διακηρύξεις και αρχές.

Το όραμα για την Σοσιαλιστική οικοδόμηση δεν είναι αυτό που θα δώσει τις απαντήσεις για το αύριο, για το σήμερα, για το τώρα.

Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακυρώσει το Μνημόνιο. Ναι, θα επαναδιαπραγματευτεί την Δανειακή Σύμβαση. Ναι, θα επιδιώξει συμμαχίες με τους ομοιοπαθούντες του Ευρωπαϊκού Νότου. Ναι, θα άρει τα ακραία και βάρβαρα μέτρα φτωχοποίησης.

Αν όμως δεν τα καταφέρει;

Τι θα γίνει αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταφέρει να ακυρώσει το Μνημόνιο;

Τι θα γίνει αν στην Ευρώπη βρει πόρτες ερμητικά κλειστές;

Τι θα γίνει αν οι Μόντι, Ραχόι, Κοέλιο του γυρίσουν την πλάτη;

Τι θα γίνει αν οι άρσεις των βάρβαρων δημοσιονομικών μέτρων εκτροχιάσουν τον ήδη παραπαίοντα Προϋπολογισμό;

Σε αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει απαντήσει ακόμη. Και το γεγονός αυτό, μας φέρνει αντιμέτωπους με το καταλυτικό ερώτημα:

Τι θα γίνει αν ο ΣΥΡΙΖΑ διαψεύσει τις ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων για αξιοπρέπεια και επιβίωση; Τι θα γίνει αν αυτό που σήμερα φαντάζει ως λύση, μετατραπεί σε ακόμα μεαλύτερο πρόβλημα απ’το σημερινό;

Δεν θέλω να σκεφτώ αυτό το ένδεχόμενο.

Θέλω να πιστεύω πως ο ΣΥΡΙΖΑ, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα των καιρών, θα φέρει σε πέρας το τιτάνιο έργο της βίαιης πολιτικής του ενηλικίωσης, γιατί είναι καταδικασμένος από την Ιστορία να πετύχει.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το κάνει, θα επιχειρήσει να το κάνει κάποιος άλλος.

Και αυτός ο άλλος, δεν θα έρθει με Εκλογές...