Κύκλος;

.....της Αναστασίας Λαδοπούλου

Διάβασα το πρόγραμμα για τα φετινά Δημήτρια (26 Σεπτέμβρη-24 Οκτώβρη) και μου δημιουργήθηκε μια παράξενη νοσταλγία. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή μαζί με την πόλη προετοιμαζόμουν κι εγώ. Χαιρόμουν που θα ξεκινούσε πάλι το σχολείο, που θα έμπαινα ξανά στην τάξη και θα βρισκόμουν με τους φίλους μου.

Αργότερα η χαρά αυτή άλλαξε μορφή. Το μεγάλωμα βλέπεις.. οι διακοπές μακριά από το σπίτι, με τις παρέες. Το ελληνικό καλοκαίρι με βιβλίο και παγωμένο τσάι στο μπαλκόνι ενώ στεγνώνεις από το απογευματινό σου μπάνιο και η γνώση οτι είναι περιορισμένος ο χρόνος σου, γιατί σε λίγο ξεκινάει το φροντιστήριο, το διάβασμα που θα αποτελέσει το εισιτήριό σου στον κόσμο των μεγάλων!

Κι όμως είναι μερικές στιγμές που θα ήθελες να γυρίσεις πίσω το χρόνο, να γίνεις πάλι 16, τότε που δε σε ένοιαζε τίποτα, που το άγχος σου ήταν άγνωστη λέξη και τα όνειρά σου έμοιαζαν πιο μακρινά.

Αυτή τη χρονιά τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Καλώς εχόντων των πραγμάτων το (επερχόμενο) πτυχίο σε φέρνει προ των ευθυνών σου, των ονείρων σου που πλέον παίρνουν σάρκα και οστά και αποτελεί το εναρκτήριο λάκτισμα μιας νέας ζωής. Μιας ζωής που παίρνεις στα χέρια σου με την πεποίθηση οτι θα αλλάξεις τον κόσμο.

Φανατική λάτρης του χειμώνα κι όμως.. αυτό το καλοκαίρι για πρώτη φορά το αντιμετωπίζω λίγο διαφορετικά. Δε βιάζομαι τόσο να το σπρώξω, να τελειώσει, να φύγει, γιατί ξέρω οτι σε λίγο θα αποτελεί μια ανάμνηση αλλιώτικη, την τελευταία παντελώς ξέγνοιαστη ανάμνηση. Στο εξής ξεκινάει το άγχος της αποκατάστασης, το άγχος να αποδείξεις οτι δεν πάλευες άδικα να μάθεις, να πάρεις όση περισσότερη γνώση μπορείς, ώστε να τη διοχετεύσεις για το κοινό καλό.

Παρ'όλα αυτά, είναι στο χέρι του καθενός να διατηρήσει την παιδικότητά του, να δημιουργεί όμορφες αναμνήσεις και να ζεί τη ζωή του χωρίς να περιμένει στο περιθώριο. Γιατί σε τελική ανάλυση τα πάντα είναι κύκλος ή..μήπως όχι;