Τι κάνεις;

....της Νικολέττας Τσακίρη

Τι κάνεις; Έχουμε συνειδητοποιήσει πόσες φορές τη μέρα ακούμε και επαναλαμβάνουμε τη φράση αυτή; Νομίζω πως, αν επιχειρήσουμε ποτέ να καταμετρήσουμε, θα χάσουμε τον υπολογισμό.

Το θέμα δεν είναι πόσες φορές ακούμε ή κάνουμε την ερώτηση αυτή ούτε η απάντηση που παίρνουμε ή δίνουμε, αλλά το ενδιαφέρον που δείχνουμε στην ουσία. Η φράση βγαίνει μηχανικά απ'το στόμα μας όταν χαιρετάμε κάποιον, από απλό γνωστό μέχρι και άτομο που αισθανόμαστε πολύ κοντά μας, χωρίς να περιμένουμε την απάντηση, αφού γνωρίζουμε πως κατά 80% είναι η κλασική και αναμενόμενη, ένα ξερό, προβλέψιμο «καλά»...Γιατί όμως;

Ίσως φταίει ο λιγοστός χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας τόσο για να εξωτερικεύσουμε φόβους, ανησυχίες, προβλήματα όσο και για ν' ακούσουμε τον άλλον. Έχουμε στο νου μας τη δουλειά, τις σπουδές, το άγχος, την κούραση, χίλιες δυο υποχρεώσεις, το πρόγραμμά μας και δεν μπορούμε ή δε θέλουμε να εντάξουμε σ'αυτό έναν καφέ, μια βόλτα μ'έναν άνθρωπο που έχουμε την ανάγκη του ή εκείνος χρειάζεται την παρουσία μας!Τι είναι αλήθεια ένα δύωρο μπροστά στο εικοσιτετράωρο ή την αιωνιότητα;

Απ' την άλλη ευθύνεται η ανασφάλειά μας! Φοβόμαστε να μιλήσουμε γι'αυτά που μας προβληματίζουν και μας στοιχειώνουν και αυτό, γιατί σκεφτόμαστε πως δε φταίει σε τίποτα ο άλλος ν' ακούσει τις σκοτούρες μας, πράγματα που δεν τον αφορούν άμεσα ή τον αφήνουν παγερά αδιάφορο. Έτσι, παραμένουμε στη σιωπή μας, φοράμε το μυστήριο χαμόγελο της Τζοκόντα ή το διάπλατο χαμόγελο - προσωπείο του κλόουν, κρύβοντας τα εξωτερικά και εσωτερικά δάκρυά μας, παριστάνοντας πως όλα είναι καλά και ανθηρά!

Τέλος, αυτό που μας κρατά μακριά απ'τους άλλους, θεωρώ πως είναι ο εγωισμός μαςκαι η καχυποψία μας! Φοβόμαστε να μοιραστούμε το ζυγό των ζοφερών σκέψεων, μην τυχόν ο άλλος μας ειρωνευτεί, μας κοροιδέψει. Εξάλλου, πολλοί θεωρούν ότι οι εξομολογήσεις αποτελούν το τρωτό τους σημείο - την αχίλλειο πτέρνα τους-, σημείο αδυναμίας στην παλαίστρα της επιβίωσης! Βέβαια, σε αρκετές περιπτώσεις πάλι, εμείς δε θέλουμε να μοιραστούμε τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο μας με κάποιον, γιατί βαριόμαστε ν' ακούμε γκρίνιες, προβλήματα, αφού στην πρώτη θέση είναι το τεράστιο εγώ μας!

Τα παραπάνω αποτελούν προϊόν «έρευνας» και σκέψης μιας μέρας μου σ' έναν καφέ και συνειδητοποίησα την ακούσια και εκούσια απομόνωσή μας. Αυτά δεν τα γράφω για να κατηγορήσω κανέναν, γιατί όλοι το κάνουμε αυτό συνειδητά ή ασυνείδητα! Όλοι μας κάνουμε λάθη αλλά οφείλουμε ν'αποτρέψουμε το λάθος, να κλείνουμε την πόρτα σε όσους μας νοιάζονται ή να βγαίνουμε απ' τις ζωές ανθρώπων που μας θεωρούν σημαντικούς! Ο σοφός λαός λέει πως η χαρά που μοιράζεται είναι διπλή χαρά, ενώ η λύπη που μοιραζόμαστε αποτελεί μισή λύπη!Εξάλλου, ούτε στον Παράδεισο, δεν μπορούμε να υπάρξουμε δίχως συντροφιά, γιατί κατά τα φιλοσοφικά λεγόμενα του Αριστοτέλη, είμαστε όντα κοινωνικά και απ'τη φύση μας έχουμε την προδιάθεση να ζούμε και να σκεφτόμαστε συλλογικά και στα δύσκολα και στα εύκολα.

Επομένως, είναι καλό από δω και πέρα να μη μένουμε στη στερεότυπη φράση «τι κάνεις;», αλλά να δίνουμε χώρο και χρόνο στον άλλον. Νομίζω πως το σκηνικό πάντα αλλάζει με μια ζεστή αγκαλιά, με ένα γλυκό φιλί, με ένα ειλικρινές, εγκάρδιο χαμόγελο και τα σύννεφα εξαφανίζονται, έστω και προσωρινά απ'τον ορίζοντα!Εσείς, λοιπόν, τι θα κάνετε;

*Η Νικολέττα Τσακίρη είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.