(Στο κείμενο που ακολουθεί, σκέφτηκα να παίξω ένα ρόλο, το ρόλο της μαθήτριας που πρόκειται να εξεταστεί στις πανελληνίες εξετάσεις, προκειμένου να εισέλθει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κάνοντας το όνειρο της πραγματικότητα. Το θέμα είναι η πρωτοβουλία της μαθήτριας , η οποία θέλει με την επιστολή της να συνομιλήσει με την κοινωνία και τους αρμοδίους.) Ένα συνηθισμένο πρωινό , στο πρώτο θρανίο, δίπλα στο παράθυρο.Ο καθηγητής παραδίδει μάθημα παρά τη φασαρία, τις φωνασκίες και την πλήρη αταξία που επικρατεί.
Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά έξω από το παράθυρο, δεν είναι δύσκολο να παρασυρθείς από τα ολόλευκα περιστέρια που βγήκαν για την πρωινή τους βόλτα στον ουρανό. Το γαλάζιο του ουρανού συμβολίζει την απόλυτη ελευθερία και την αισιοδοξία για τα όνειρα μας. Πόσο ζηλεύω τα περιστέρια που πετάνε ελεύθερα, χωρίς να διακόπτει την πορεία τους κανένας κόκκινος σηματοδότης στο διάβα του ουρανού. Το λευκό των περιστεριών είναι η κάθαρση που επέρχεται από οποιαδήποτε ματαιόδοξη σκέψη της στιγμής.
Όπως ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα ζώα σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, με τον έναρθρο λόγο μέσα στον οποίο μετουσιώνονται φωνές, έτσι και οι φωνές των εφήβων μετουσιώνονται μέσα στους άψυχους, άχρωμους τοίχους των ''απολίτιστων'' σχολείων μας. Από τα στόματα πολλών ηχείται συνεχώς ένα γιατί; Γιατί; Γιατι; Νιώθω φερέφωνο μιας αφανούς πολιτείας. Δεν είναι αυτές οι προσδοκείες μου για την χώρα στην οποία ζώ. Σε άλλες χώρες δίνουν έμφαση στην εκπαίδευση, στη μόρφωση, στην πνευματική ωρίμανση των νέων. Η ζωή μου, οι ελπίδες μου μοιάζουν με ένα άπιαστο και απλησίαστο όνειρο που κρατάει λίγα δευτερόλεπτα.
Ποιός είναι ο ρόλος του σχολείου σ’ αυτήν την παράσταση που καλείται ''εκπαίδευση''; Να προσφέρει όλα εκείνα τα εφόδια για τη ζωή, για να έχει η χώρα υγιείς πολίτες στους κόλπους της. Η ζωή στο σχολείο μοιάζει με άλογο κούρσας. Όταν έρθουν οι πανελλήνιες εξετάσεις η αυλαία πέφτει, τα πάντα έχουν κριθεί, τα αποτελέσματα έχουν βγεί πριν καν ξεκινήσει ''ο αγώνας''. Κύριοι,υπαίτιοι, δυστυχώς, είμαστε όλοι. Όπως διαβάζουμε κάπου, η ελληνική παιδεία εξισώνεται με τη Βατοπαιδεία, εννοώντας ότι το σκάνδαλο της παιδείας είναι όμοιο με εκείνο του Βατοπεδίου, γιατί για την άθλια κατάσταση της παιδείας ευθύνονται οι λειτουργοί και οι φορείς της. Το σχολείο είναι βραχνάς, οι σχολικές αίθουσες μοιάζουν με κελιά και η καρέκλα μου είναι γεμάτη αλυσίδες. Το σχολείο είναι πολύ μακριά από τα όνειρά μου! Θέλω να μάθω για την ουσία της ζωής, για την χαρά της δημιουργίας, για την ποίηση, τον μαγικό εκείνο χώρο που ανθίζει στις καρδιές των εφήβων, αποτυπώνοντας την ανάγκη για ουρανό, θέλω να μάθω για όλα εκείνα που θα με κάνουν να σταματήσω να τρέχω με ασθματικούς ρυθμούς στους λαβύρινθους της ζωής. Οι ώρες χάνονται και δεν μπορείς να ζήσεις την κάθε στιγμή, γιατί είσαι δούλος του σχολείου και του εκαπιδευτικού συστήματος, που κάθε τόσο σε τιμωρεί με απουσίες, αποβολές και μείωση βαθμολογίας. Αυτός είναι ο λόγος που επικρατεί η βαθμοθηρία ,δεσπόζει το απόλυτο χάος, η αγραμματοσύνη, η πνευματική κενότητα και ο ηθικός κατακερματισμός.
Μερικοί αξιόλογοι καθηγητές που προσφέρουν τις γνώσεις τους ''απλόχερα'', κοιτώντας το ρολόι τους για να περάσει η ώρα, ώσπου να πληρωθούν χωρίς να παράγουν έργο, προσποιούνται ότι μας δίνουν τα ''φώτα'' τους, γιατί, όμως, εμείς δεν τα βλέπουμε να φωτίζουν τον ορίζοντα; Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι προς τη γνώση, γιατί η γνώση είναι δύναμη σύμφωνα με τον Bacon. Μήπως, όμως, το σύγχρονο σχολείο είναι έρμαιο στα χέρια των μεγάλων και δυνατών που μας απομακρύνουν από την γνώση και την αρετή;
Το σχολείο είναι το αίτημα των ημερών μας!!! Η γνώση του είναι περιορισμένη, η χαρά του ανύπαρκτη, η ζωή και η ζωντάνια, τα όνειρα και οι επιθυμίες της νεολαίας χαμένες μέσα στα παραμύθια των πρώτων σχολικών μας χρόνων. Πίσω από το τζάμι της ζωής όλα φαίνονται διαφορετικά και η θέα της ζωής διαφέρει απο την δράση της. Για κάθε επιτυχία χρειάζεται αγώνας, δεν μπορώ να βγώ στους δρόμους να εναντιωθώ με όσα με πνίγουν, γι'αυτό χρησιμοποιώ τον λόγο μου ως όπλο. Δεν είμαι πολιτικοποιημένη ,απλώς θέλω ν'αντισταθώ στα αδικήματα και στην υποκρισία που διέπει την καθημερινότητά μου. Οι καιροί είναι «ου μενετοί», γι'αυτό απαιτούμε να ανοιχθεί διάπλατα ένα παράθυρο στο όνειρο και στη γνώση που θα αλλάξει τα κακώς κείμενα.
Ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος, γι'αυτό ο τίτλος «ζητείται ελπίς» του ομώνυμου έργου του Αντώνη Σαμαράκη θα είναι πάντα επίκαιρος. Τα παραμυθένια όνειρα των εφήβων χάνονται και εμείς «ψάχνουμε» να βρούμε το κλειδί για ν' ανοίξουμε την πόρτα μιας «κλειδωμένης εκπαίδευσης», ενός άλλου σχολείου που θα φωλιάζει στις καρδιές όλων μας. Μαγικές συνταγές και μαθητευόμενοι μάγοι δεν υπάρχουν!! Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του στο καθημερινό σισύφειο αγώνα που διεξάγεται, για να εξαφανιστεί το νέφος της απαισιοδοξίας που καλύπτει την ατμόσφαιρα γύρω μας. Τότε μόνο θα απελευθερωθούμε από τα δεσμά μας για να γίνουμε όχι επιμηθείς αλλά Προμηθείς δεσμώτες!
*Η Βασιλική Τσιαμήτα είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας, της άδικης, της κουραστικής, της χωρίς ανταπόδοσης, της γεμάτης υποχρεώσεων..Επομένως δεν μου κάνει εντύπωση και το σχολείο μέσα στο οποίο αναγκάζουμε τα παιδιά μας να "αποκτούν γνώσεις". Δυστυχώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι καθόλου κακό να είσαι πολιτικοποιημένη, ίσως αν ήμασταν όλοι να καταφέρναμε να φέρναμε τις αλλαγές που έχει ανάγκη η κοινωνία μας..ή η μικρογραφία της, το σχολείο.