Μια παράνοια.

......της Κάλλις Κολόζη

  Να ηρεμήσει η ψυχή μου θέλω. Να έρθει το αύριο και να μην χρειαστεί να ανάψω το φως.

Να λαμποκοπάει το χαμογελό μου σαν ήλιος. Χωρίς λόγο. Να μην φοβάμαι ότι όλα θα γίνουν καπνός.

Και να μη νιώθω. Να αισθάνομαι μόνο ευφορία. Ευτυχία. Χαρά. Έτσι απλά. Να μην υπάρχει τίποτα άλλο.

Να μην θυμάμαι το χτες, να μην περιμένω το αύριο, να μην με νοιάζει καν το τώρα. Τίποτα μικρό ή μεγάλο.

Να νιώθω όμορφα. Να νιώθω υπέροχα. Απλά να χαμογελώ και κάπου κάπου να ξεσπάω σε γέλια ηχηρά.

Να μην βλέπω τίποτα. Να μην ακούω τίποτα. Μόνο γύρω μου χρώμα και δυνατή μουσική να παίζει χαρούμενα ή λυπηρά.

Να μην περιμένω τίποτα, να μην ανησυχώ, για τίποτα να μην ενδιαφέρομαι ούτε και να

νοιάζομαι.

Να πάψω να ξεγυμνώνω διαρκώς τον εαυτό μου και στην ίδια μου τη φύση να

ντροπιάζομαι.

Να μην με ενδιαφέρει τίποτα. Απλά να είμαι εδώ..όπου κι αν είναι αυτό. Μόνη ή με παρέα.

Μόνο ομορφιά να μου φέρνει η ζωή, ευδαιμονία, τρέλα, και γω να τα δέχομαι όλα αυτά

μοιραία.

Δεν θέλω τίποτα, αλλά θέλω αυτά τα συναισθήματα.Να χαμογελώ. Να τρελαίνομαι. Να

διασκεδάζω.

Δεν θέλω τίποτα άλλο πια. Δεν θέλω να είμαι εδώ, να στριφογυρνώ, τον εαυτό μου να

κουράζω.

Μια τρέλα, μια μοναξιά αλλά μια συντροφιά να με φιλάει σαν σταυρό και σαν θεό πριν

κοιμηθώ.

Κάθε βράδυ, κάθε πρωινό, να μην υπάρχει τίποτα να φοβάμαι και τίποτα από το οποίο

μπορεί να ηττηθώ.