Αγανακτισμένοι, γιαούρτια και πατάτες.

....του Νώντα Λειβαδίτη

   Έβλεπα τις αντιδράσεις μερίδας ανθρώπων στη συναυλία του Νταλάρα και θυμήθηκα ανάλογες αντιδράσεις με αποδέκτες τον Πάγκαλο και άλλους πολιτικούς. Η αλήθεια είναι ότι ενώ οι αντιδράσεις αυτές προς τους πολιτικούς δεν με ενόχλησαν, το γιαούρτωμα και τα άλλα αντικείμενα που δέχτηκε ο Νταλάρας δεν με βρίσκουν σύμφωνο.
Αυτό δεν συμβαίνει επειδή τον θαυμάζω για την προσωπικότητά του ή τη μουσική του (ίσα- ίσα πάντα τον ειρωνευόμουν και τον θεωρούσα τεράστιο υποκριτή), αλλά δεν νομίζω ότι εκείνος είναι η πηγή του κακού. Άλλωστε όλοι ξέρουν, όλα αυτά τα χρόνια ποιος είναι ο Νταλάρας, την πολιτική του θέση, ποια είναι η γυναίκα του και που ανήκει, όπως και το γεγονός ότι κι ο ίδιος, έμμεσα, δήλωσε «μνημονιακός». Επομένως, η συγκεκριμένη αντίδραση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, μάλλον άκαιρη.

Ένα άλλο θέμα το οποίο έχει προκύψει είναι το «κίνημα της πατάτας», το οποίο μου θυμίζει πολύ το «κίνημα των Αγανακτισμένων» που μόλις μπήκε Σεπτέμβρης, ξαφνικά όλοι το ξέχασαν και κανείς δεν έβγαινε στις πλατείες. Μπορεί το συγκεκριμένο κίνημα να καταργεί τους μεσάζοντες, κάτι που ευνοεί τους «ριγμένους» παραγωγούς, αλλά δεν παύει να είναι μια σπασμωδική αντίδραση που δεν λύνει το πρόβλημα.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μια λανθασμένη αντίδραση, σίγουρα είναι καλύτερη από την πλήρη αδράνεια, αλλά το θέμα είναι η οποιαδήποτε αντίδραση να γίνει μαζικά και με γνώμονα το γενικό καλό και όχι για ψηφοθηρικούς λόγους. Κάτι μου λέει όμως ότι αυτοί που αποδοκίμασαν τον Νταλάρα, είτε αγόρασαν πατάτες από τους παραγωγούς (ή οι ίδιοι οι παραγωγοί), είτε βγήκαν το καλοκαίρι στις πλατείες, μόλις έρθει η ώρα της κάλπης θα ψηφίσουν πάλι ΠΑΣΟΚάρα ή ΝΔ. Το αποτέλεσμα θα είναι ως συνήθως μια τρύπα στο νερό, κάτι το οποίο είναι συχνό για τους Έλληνες. Να δούμε λοιπόν μετά τους «Αγανακτισμένους» και το «κίνημα της πατάτας» τι θα βρούμε για να ξεγελάσουμε την πλήρη ανικανότητά μας για μια αξιοπρεπή επανάσταση.