.....της Δήμητρας Ρυμενίδη
.jpg)
«Και ενώ πίνεις τον καφέ σου στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, βλέπεις να περνούν μπροστά σου δεκάδες ομοφυλόφιλοι ντυμένοι με ετεροφυλόφιλα προσωπεία και αναρωτιέσαι γιατί……
Η ελληνική ‘’κοινωνία’’ καταρρέει. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ένας από τους σημαντικότερους είναι η κατηγοριοποίηση των ατόμων σε μειονότητες, μειονότητες που περιθωριοποιούνται και αποκλείονται από ένα γενικότερο σύνολο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ‘’διώχνει’’ τα άτομα που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της ίδιας της κοινωνίας, άτομα που μπορούν να την αναπτύξουν. Αντιθέτως μένει προσκολλημένη σε πουριτανικές αντιλήψεις- οι άνθρωποι παραμένουν το ίδιο ημιμαθείς και δεισιδαίμονες- χωρίς ίχνος προόδου.
Μία τέτοια ‘’μειονότητα’’ είναι και η κοινότητα των ομοφυλοφίλων που –αν και καθόλου ισχνή- βιώνει καθημερινά τον ρατσισμό.
Ο ρατσισμός αυτός ή αλλιώς ομοφοβία (που ακόμα και το λεξικό του υπολογιστή μου δεν την αναγνωρίζει), οδηγεί πολλούς από εμάς που έχουμε επιλέξει ένα διαφορετικό τρόπο ζωής να φοβόμαστε να παρουσιάσουμε το πραγματικό μας προφίλ στην κοινωνία για να είμαστε αρεστοί.
Στερούμαστε αυτονόητων πραγμάτων, από τον καφέ με το σύντροφό μας χωρίς να κατακριθούμε από τους γύρω, την εύρεση εργασίας και αργότερα το γάμο και τη δημιουργία οικογένειας.
Το χειρότερο είδος της ομοφοβίας όμως είναι από τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους. Από τους ανθρώπους αυτούς που ονομάζονται δημόσια πρόσωπα και αντί να αποκαλυφθούν ώστε να συμβάλλουν στην κατοχύρωση –ανθρωπίνων- δικαιωμάτων και για εμάς, κρύβονται πίσω από μία ασφαλή νόρμα ετεροφυλοφιλίας και μας καταδικάζουν.
Για το λόγο αυτό πολλοί από εμάς κρυβόμαστε για να επιβιώσουμε –ειδικά σε μικρές κοινωνίες- με αποτέλεσμα να δυστυχούμε, ενώ σε άλλες χώρες το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι …σαν να μην τρως κοτόπουλο.
Σκοπός είναι να διεκδικήσουμε τα πάγια δικαιώματά μας όπως το σύμφωνο συμβίωσης, ο γάμος και οι υιοθεσίες καθώς και να συμβάλλουμε ώστε να εξαλείψουμε την –λεκτική, ψυχολογική, ακόμα και σωματική- βία που έχουμε γνωρίσει τουλάχιστον δύο στους τρεις ομοφυλόφιλοι.
Η βία -οποιασδήποτε μορφής - δεν μας οδηγεί σε καμία άλλη διαπίστωση παρά μόνο το πόσο λανθασμένη παιδεία καλλιεργούμε ως ελληνική κοινωνία. Διότι από τη μία πλευρά μιλάμε για ελευθερία, ισότητα, αξιοκρατία και δημοκρατία και από την άλλη θεωρούμε άτομα με κινητικές ανάγκες ανάπηρους, τους αλλοδαπούς εγκληματίες και τους ομοφυλόφιλους ανώμαλους.»
Μιλάμε για ελευθερία, ισότητα, αξιοκρατία και δημοκρατία και από την άλλη θεωρούμε άτομα τους ομοφυλόφιλους ανώμαλους.
Η Δήμητρα είναι μία απλή κοπέλα, φοιτήτρια όπως πολλές από εσάς, που όμως αγανάκτησε με την ελληνική κοινωνία και τα αδιέξοδα που ξεφυτρώνουν μπροστά της σε κάθε της βήμα. Μην αντέχοντας άλλο αυτή την καταπιεσμένη καθημερινότητα αποφάσισε να συντάξει ένα άρθρο που αποκαλύπτει τι σκέφτεται η ίδια, αλλά σίγουρα και πολλές από εμάς, και προσπαθεί μέσα από πολιτικούς κύκλους αυτό το κείμενο να φτάσει και κατ’ επέκταση να ακουστεί στη βουλή.
Η Δήμητρα είναι μία απλή κοπέλα, φοιτήτρια όπως πολλές από εσάς, που όμως αγανάκτησε με την ελληνική κοινωνία και τα αδιέξοδα που ξεφυτρώνουν μπροστά της σε κάθε της βήμα. Μην αντέχοντας άλλο αυτή την καταπιεσμένη καθημερινότητα αποφάσισε να συντάξει ένα άρθρο που αποκαλύπτει τι σκέφτεται η ίδια, αλλά σίγουρα και πολλές από εμάς, και προσπαθεί μέσα από πολιτικούς κύκλους αυτό το κείμενο να φτάσει και κατ’ επέκταση να ακουστεί στη βουλή.
«Και ενώ πίνεις τον καφέ σου στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, βλέπεις να περνούν μπροστά σου δεκάδες ομοφυλόφιλοι ντυμένοι με ετεροφυλόφιλα προσωπεία και αναρωτιέσαι γιατί……
Η ελληνική ‘’κοινωνία’’ καταρρέει. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ένας από τους σημαντικότερους είναι η κατηγοριοποίηση των ατόμων σε μειονότητες, μειονότητες που περιθωριοποιούνται και αποκλείονται από ένα γενικότερο σύνολο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ‘’διώχνει’’ τα άτομα που αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της ίδιας της κοινωνίας, άτομα που μπορούν να την αναπτύξουν. Αντιθέτως μένει προσκολλημένη σε πουριτανικές αντιλήψεις- οι άνθρωποι παραμένουν το ίδιο ημιμαθείς και δεισιδαίμονες- χωρίς ίχνος προόδου.
Μία τέτοια ‘’μειονότητα’’ είναι και η κοινότητα των ομοφυλοφίλων που –αν και καθόλου ισχνή- βιώνει καθημερινά τον ρατσισμό.
Ο ρατσισμός αυτός ή αλλιώς ομοφοβία (που ακόμα και το λεξικό του υπολογιστή μου δεν την αναγνωρίζει), οδηγεί πολλούς από εμάς που έχουμε επιλέξει ένα διαφορετικό τρόπο ζωής να φοβόμαστε να παρουσιάσουμε το πραγματικό μας προφίλ στην κοινωνία για να είμαστε αρεστοί.
Στερούμαστε αυτονόητων πραγμάτων, από τον καφέ με το σύντροφό μας χωρίς να κατακριθούμε από τους γύρω, την εύρεση εργασίας και αργότερα το γάμο και τη δημιουργία οικογένειας.
Το χειρότερο είδος της ομοφοβίας όμως είναι από τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους. Από τους ανθρώπους αυτούς που ονομάζονται δημόσια πρόσωπα και αντί να αποκαλυφθούν ώστε να συμβάλλουν στην κατοχύρωση –ανθρωπίνων- δικαιωμάτων και για εμάς, κρύβονται πίσω από μία ασφαλή νόρμα ετεροφυλοφιλίας και μας καταδικάζουν.
Για το λόγο αυτό πολλοί από εμάς κρυβόμαστε για να επιβιώσουμε –ειδικά σε μικρές κοινωνίες- με αποτέλεσμα να δυστυχούμε, ενώ σε άλλες χώρες το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι …σαν να μην τρως κοτόπουλο.
Σκοπός είναι να διεκδικήσουμε τα πάγια δικαιώματά μας όπως το σύμφωνο συμβίωσης, ο γάμος και οι υιοθεσίες καθώς και να συμβάλλουμε ώστε να εξαλείψουμε την –λεκτική, ψυχολογική, ακόμα και σωματική- βία που έχουμε γνωρίσει τουλάχιστον δύο στους τρεις ομοφυλόφιλοι.
Η βία -οποιασδήποτε μορφής - δεν μας οδηγεί σε καμία άλλη διαπίστωση παρά μόνο το πόσο λανθασμένη παιδεία καλλιεργούμε ως ελληνική κοινωνία. Διότι από τη μία πλευρά μιλάμε για ελευθερία, ισότητα, αξιοκρατία και δημοκρατία και από την άλλη θεωρούμε άτομα με κινητικές ανάγκες ανάπηρους, τους αλλοδαπούς εγκληματίες και τους ομοφυλόφιλους ανώμαλους.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου