O κήπος του σκότους

.....του Σταύρου Μολύβα

Ο κήπος

του σκότους είναι

ο πρόωρος

χαμός μας.

βλέποντας τον κήπο

δεν φοβόμαστε

ωραίος φαινεται

μα φίδια

κρυβονται

και απλως περιμένουν

χτυπώντας βαριές αλυσίδες

πίσω στου φωτός
την αιωνιότητα
χαζό και ξένο
όνειρο
φαντάζει ο κάθε
δισταγμός
πυ μας λυτρώνει
απο την
βεβαιότητα
Φαντάσου όμως
οτι οι αλυσίδες
έχουν δόντια
και δέρμα
και μάτια.
και απλως περιμενουν
να χτυπησουν δυνατα
οποιον τυχον
αντισταθει
οποιον ισως παλεψει
Σκοτος απεραντο
μεσα στο φως
και περιμενει
τον εαυτο του
να μειωθει
οταν ξανα θα ειδωθει
σε τοπο η και οχι
τοσο μακρινο
που μερα με τη μερα
φτανει
και καθε μερα προσπερναει τους παντες
Ο κηπος μεσα στο τρενο
που δε σταματαει
ακομα κι οταν φτασει στον τελευταιο
προορισμο του
Οταν η σφυριχτρα για τελευταια
φορα
ηχησει
τοτε αρχιζει το αεναο ταξιδι
που αλλο σκοπο δεν εχει.
μα ας φανταστουμε
πως καποτε χαραμιζομαστε
σε τοσα πολλα ταξιδια
που ποτε δεν φτασανε σε
τελευταιο
προορισμο
που ποτε δεν σταματησανε οσες φορες
και αν ακουσαν την σφυριχτρα
Δεν ανεβαινουμε ποτε στο τελευταιο τρενο
δε χανουμε ποτε την τελευταια πτηση
και γινεται πτωση
χωρις πατο και
επιπεδο
χωρις να σκοραρουμε στης ζωης μας το γηπεδο
κι ο ηλιος μας χτυπαει καταματα
και εμεις χωρις νεφος
κανενα
που σκια να δινει
μες στο σκοταδι
κια εκει ειναι που τα αγριοχορτα γινονται
ροδα και μυριζουν χρυσανθεμα...
μα πριν προλαβεις να τα μυρισεις οι
αλυσιδες τερματιζουν
και καταλαβαινεις
πως εφτασε η ωρα που ολοι περιμενουν
Η υποκλιση.