....της Άννας Ζάχου
Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο βίωνοντας ένα σοκ...περνάμε από το απόλυτο σκοτάδι στο απότομο φως....Διανύουμε τη ζωή μας αντιμετωπίζοντας πολλά τέτοια οδυνηρά ξαφνιάσματα....γνωρίζοντας όμως ότι κάποια στιγμή όλα θα τελειώσουν...για άλλους ήσυχα για άλλους απότομα και τραγικά...Το ξέρουμε από νωρίς...Τίποτα δε ζει αίωνια....
Κι όμως συμπορευόμαστε ψάχνοντας την τέλεια δουλειά, τον ιδανικό σύντροφο, επιδιώκουμε την τελειότητα...Γιατί;
Όλα αυτά οφείλονται στη λήθη;Υπάρχει ένας αμυντικός μηχανισμός που μας προστατεύει από την απογοήτευση του τέλους;
Δίνουμε στα παιδιά μας ονόματα όπως Ζωή, Ελπίδα, Ευτυχία για να εξορκίσουμε το αναπόφευκτο;
Θα μπορούσα να παρομοιάσω τη ζωή σα το χαμστερ μέσα στο κλουβί...τρέχει σε μια ατέρμονη ρόδα χώρις να οδηγείται πουθενά....
Κι όμως πριν κατηγορηθώ ως κυνική θα θελα να προσπαθήσω να δικαιολογήσω την διαρκή πάλη του ανθρωπου σε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Έχουμε συνείδηση της θνητής μας φύσης....αλλά δεν την αποδεχόμαστε. Αποναρκωνόμαστε στο νεφέλωμα της καθημερινότητας, δημιουργώντας εμπόδια και προβληματισμούς, απλά και μόνο για να δικαιολογήσουμε την ύπαρξή μας....
Μερικές φορές έρχεται ένα τραγικό γεγονός που σηκώνει το πέπλο που έχουμε οι ίδιοι δημιουργήσει και αποκτούμε σαφή γνώση της καταστασής μας...αποδεχόμαστε την ασημαντότητα των πάντων...αλλά παροδικά...είναι μια προσωρινη αφύπνιση που διαρκεί εως ότου ένα νεό ταπεινό πρόβλημα βρεθεί μπροστά μας...
Από μικρούς μας μαθαίνουν να ζούμε υπεύθυνα...διαφωνώ...ο θάνατος απαιτεί υπευθυνότητα και σεβασμό....κι αν πραγματικά το αντιληφθούμε αυτό,μπορούμε να ανέβουμε στη ρόδα μας και να απολαύσουμε την "βόλτα"....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου