Cult 80's

...της Αναστασίας Λαδοπούλου

Αυτή τη φορά θα αφήσουμε για λίγο το σήμερα και θα ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο κάνοντας μια μουσική (και όχι μόνο) αναδρομή στη χρυσή εποχή των 80's!

Αφορμή γι'αυτή την ιδέα στάθηκε μια πρωινή, κυριακάτικη βόλτα στο youtube, το οποίο παρασύρει σε τέτοιο βαθμό, ώστε εκεί που ξεκινάς ψάχνοντας κάτι πολύ συγκεκριμένο καταλήγεις να ακούς αγαπημένα τραγούδια μέχρι οι κόρες των ματιών σου να γίνουν σαν τα φρουτάκια του κουλοχέρη.

Εκεί λοιπόν που άκουγα ξένα τραγούδια, ''πετάχτηκε'' σαν πρόταση από δίπλα ένα τραγούδι της δεκαετίας αυτής, της εποχής της ξεγνοιασιάς και έτσι στάθηκα για λίγο και κόλλησα. Χρυσή εποχή ομολογουμένως! Αρχικά, σε παγκόσμιο επίπεδο και μετά και σε πιο τοπικό. Η παραγωγή σε ταινίες και μουσικές ήταν μεγάλη και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός οτι ακόμα και σήμερα αναπολούμε και ακούμε ή βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτής της παραγωγής.

Πρώτα απ'όλα σε μουσικό επίπεδο έχουμε τη δημιουργία σπουδαίων συγκροτημάτων όπως οι Bon Jovi ή οι Nirvana, αλλά και την εμφάνιση καλλιτεχνών όπως ο George Michael (προσωπική αδυναμία) στους Wham αρχικά που διαλύθηκαν στη συνέχεια με εκείνον να ακολουθεί μια επιτυχημένη μοναχική πορεία ή ο Michael Jackson που ουσιαστικά η δεκαετία αυτή του ''ανήκει'' θα λέγαμε ύστερα από τα 8 βραβεία Grammy που κέρδισε το 1983 για το αλμπουμ του '' Thriller''. Άνθρωποι που επηρέασαν τρόπους σκέψης με τους στίχους και το ύφος τους, περνώντας μηνύματα μέσα από την τέχνη.

Την ίδια εποχή, εκτός από την πλούσια μουσική παραγωγή υπάρχει ανάπτυξη και σε άλλες μορφές τέχνης όπως ο κινηματογράφος με τη δημιουργία σπουδαίων έργων σαν το ''Ρεμπέτικο'' του Φέρρη (γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου..) ή το ''Φάνι και Αλέξανδρος'' του Μπεργκμαν, που τιμήθηκε με τέσσερα βραβεία Οσκαρ. Τα έργα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε είναι αρκετά, όμως ενδεικτικά επέλεξα καναδυό για να καταδείξω ό,τι με απασχόλησε μέσα από αυτή την αναπόληση.

Πώς είναι δυνατό μέσα σε μια εικοσαετία το γούστο και η διάθεση για δημιουργία να έχουν χαθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε πια να ψάχνουμε πραγματικά καλές παραγωγές με το κυάλι; όχι μόνο στη μουσική, αλλά και στις τέχνες και στη ζωή εν γένει. Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ να ωραιοποιήσω την αλλοτινή εποχή, η οποία σαφώς θα είχε κι εκείνη τα αρνητικά της στοιχεία ( θυμηθείτε μόνο το μαλλί-λάχανο της εποχής και αυτό φτάνει!). Ωστόσο, κάθε φορά που συζητώ με ανθρώπους που έζησαν εκείνες τις μέρες η κατάληξη είναι πάντα η ίδια: ''αχ! και να ξαναγυρίζαμε πίσω''. Δεν μας προξενεί εντύπωση αυτό; δε μας κάνει να αναρωτηθούμε, να αναθεματίσουμε τη φτήνια, την κακογουστιά και την αδιαφορία που επικρατεί στο σήμερα;

Τελικά δεν μας προκαλείται η ανάγκη να φτιάξουμε μια χρονομηχανή και να γυρίσουμε πίσω -όπως γύρισαν η Marion Cotillard και ο Owen Wilson στο ''Μεσάνυχτα στο Παρίσι- όπου (κατ'εμέ) τα πράγματα ήταν οπωσδήποτε καλύτερα; τώρα θα μου πείτε ''ναί, αλλά υπάρχουν τομείς όπως για παράδειγμα η επιστήμη που έχουν κάνει αλματώδη πρόοδο και πώς θα κάναμε χωρίς επιστημονική πρόοδο;''. Σωστό, θα πώ εγώ, επομένως αφού δεν μπορούμε να μεταφερθούμε στο παρελθόν, ας παραδειγματιστούμε τουλάχιστον από αυτό και ας προσπαθήσουμε να προσδώσουμε στο σήμερα κάτι από την περασμένη αθωότητα του χθές.