Πίνακας

...του Θωμά Καλοκύρη

Ένα άγγιγμα στα χείλη, μία ρακέτα για δυο, ήλιος.

Το γράψιμο είναι σαν τη ζωγραφική ∙

σχηματίζεις τοπία και τα γεμίζεις συναισθήματα.

Είναι ένα κομμάτι χαρτί και λίγη μελάνη, όπως λίγη μπογιά και ένας άδειος πίνακας.

Η ανάγνωση θέλει φαντασία.

Η φαντασία θέλει ψυχή, ζωντάνια.

Πώς μια πέτρα στην άκρη του δρόμου πυροδοτεί μια πυρηνική βόμβα, φυλαγμένη μυστικά σε ένα σκοτεινό υπόγειο.

Πώς μια πεταλούδα γίνεται η αιτία να βαθύνει ένας απ’ τους χιλιάδες κρατήρες της σελήνης,

και να μείνει έτσι για πάντα.

Πώς μια νότα που παίχτηκε στο πιάνο απ’ τα χέρια μιας νεαρής μελαχρινής κοπέλας τον

Αύγουστο άλλαξε το ρου της ιστορίας.

Πώς ένας καβγάς δυο ανθρώπων συντελεί στον απάνθρωπο βασανισμό ενός ολόκληρου

έθνους.

Πώς ένα κομμάτι χαρτί με μόνο μια συλλαβή αποτελεί το κλειδί της γνώσης του ανθρώπινου

γένους.

Πώς ένα σπίρτο στα χέρια ενός εφήβου πυρπολεί τα αστέρια.

Πώς η ύπαρξη μας χάνεται και ενώνεται με το άπειρο σ’ ένα χορό των κόσμων, όπου όλα

έχουν σημασία και τίποτα δεν έχει.

Πώς εγώ ακούω τη φωνή σου και γράφω τις νότες της, με λέξεις.