Νυχτερινές Αμφιβολίες

.....του Ιωάννη Μυλωνέλη

  Τα τελευταία βράδια, με το πέρας της δημιουργίας

και της εργασίας, καθώς ξαπλώνω

το εγώ μου νιώθει

το εκστατικό κάλεσμα της ψυχής μου.

Καθώς τα φώτα σβήνουν και ξαπλώνω,

εκείνη τη στιγμή οι σκιές στον καθρέπτη του δωματίου ζωντανεύουν,

τα βιβλία στη βιβλιοθήκη αρχίζουν να ανασαίνουν και ξερνούν σκόνη,

τα λαμπάκια από τις ηλεκτρικές συσκευές σημάνουν πως κάτι πλησιάζει.

Τότε ο λόγος θέτει ερωτήματα τα οποία πολλές φορές

είναι σημαντικότερα από τις απαντήσεις

Τί θα απογίνει η Ελλάδα;

Τί θα απογίνω εγώ μέσα στην Ελλάδα;

Θα τα καταφέρουμε ή θα τα καταφέρω;

Να φύγω ή να μείνω;

Να μείνουμε ή να φύγουμε;

Πού είναι οι άνθρωποι και η ζεστασιά τους;

Είμαι εγώ ο ίδιος αυτό που σημαίνει η λέξη άνθρωπος;

Πού είναι ο έρωτας;

Γιατί δεν ερωτευόμαστε;

Τα δίνουμε όλα ή φοβόμαστε;

Μήπως φοβάμαι να τα δώσω όλα;

Υπάρχουμε ή ζούμε;

Σε όλα ενέχει η αμφιβολία,

Καληνύχτα.