Δυσοίωνο αύριο…

...του Νώντα Λειβαδίτη

Ο καθένας από μας σίγουρα έχει κουραστεί να αναλύει τη σημερινή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Τί φταίει; Ποιος φταίει; Πως προκλήθηκαν όλα αυτά και από ποιους; Ποια είναι η λύση;

Πόσοι όμως έχουν μπει στην διαδικασία να αναρωτηθούν πώς θα είναι η επόμενη μέρα που θα ξημερώσει και πως θα μας βρει; Γιατί σίγουρα όλα αυτά που συμβαίνουν έχουν αντίκτυπο στην προσωπικότητα και στην καθημερινότητά μας και σίγουρα είναι γεγονότα που θα σημαδέψουν και τις επόμενες γενιές.    
 

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα η Ελλάδα βγαίνει από αυτή την οικονομική κρίση και γυρίζει το χρόνο μερικά χρόνια πίσω, τότε που όλα (φαινομενικά) έβαιναν καλώς. Πώς θα είναι η χώρα μας την επόμενη μέρα; Για να δώσει κανείς αυτή την απάντηση θα πρέπει να ρίξει μια ματιά γύρω του, για να δει ποιά είναι η κατάσταση σήμερα. Και δεν αναφέρομαι στα προφανή προβλήματα, τα οποία αναγνωρίζουν όλοι γιατί, λίγο ως πολύ, τα αντιμετωπίζουμε καθημερινά, αλλά σε αυτά που υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια, αλλά η κρίση τα έβγαλε τώρα στο φώς. 

Η παρακμή λοιπόν, είχε ξεκινήσει προ πολλού, αλλά η «καλή ζωή» μας απέτρεπε απ’ το να την αντικρύσουμε. Η δημοκρατία, η παιδεία, η εντιμότητα, είναι έννοιες οι οποίες με τα χρόνια εκφυλίστηκαν ή εξαγοράστηκαν, χωρίς κανείς να αντιδράσει. Για να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο συνέβησαν πολλά εξαιτίας της αδιαφορίας και της ανοχής που επιδείξαμε για να διεκπεραιώσουμε τα δικά μας συμφέροντα. 

Με την πάροδο των χρόνων αυτή η χώρα έπαψε να γεννά ικανούς πολίτες (και κατά συνέπεια ικανούς πολιτικούς), το χρήμα και το συμφέρον έγιναν αυτοσκοπός και η ειλικρίνεια γραφική αξία του παρελθόντος. Τη θέση της πήρε η κοροϊδία και η «λαμογιά», κορόιδα όμως δεν πιάστηκαν τα ίδια τα λαμόγια, αλλά οι φανατικοί υποστηρικτές τους. Άλλοι «έφαγαν» πολύ, άλλοι λίγο, άλλοι καθόλου, όμως αυτός ο λαός έπεσε στο βούρκο χωρίς διακρίσεις και η αξιοκρατία που ποτέ δεν έκανε την εμφάνισή της, εξακολουθεί να είναι απούσα σε μια εποχή που όλοι δικάζουν και δικάζονται. Ο σεβασμός αντικαταστάθηκε από μια στείρα κριτική και γνώμη για τα πάντα, η οποία άφησε εκτός τους πραγματικούς ενόχους και στράφηκε ενάντια σε ανθρώπους που είχαν όντως κάτι να πουν και ικανότητα να αφυπνίσουν. Το πνεύμα και η γνώση βρέθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο και η «μπουρδολογία» με την αμορφωσιά στο απυρόβλητο. Ο στοχευμένος παραγκωνισμός της ιστορίας έβγαλε γενιές ανιστόρητες, χωρίς καθόλου κρίση, με τον θυμό να οδηγεί σε αδιανόητες αντιδράσεις, κάτι το οποίο νομιμοποιήθηκε στο βωμό της «αγανάκτησης».

Τα οικονομικά προβλήματα και η κρίση δεν μας άλλαξαν σα λαό, απλά έφεραν στην επιφάνεια το πραγματικό μας πρόσωπο. Όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς, ο κατήφορος δεν ήρθε τα τελευταία 2-3 χρόνια, αλλά εδώ και πολλά χρόνια, με τους πάντες να εθελοτυφλούν. Με την υπάρχουσα νοοτροπία, θα ξαναβρεθούμε πάλι στο ίδιο σημείο, ψάχνοντας αίτια και ευθύνες, χωρίς όμως να έχει διορθωθεί κάτι. 

Όποια λύση κι αν βρεθεί και όποιο και να είναι το «οικονομικό» μας αύριο, η πολυσυζητημένη αλλαγή που δεν γίνεται και η μηδενική διάθεση για σκληρή αυτοκριτική, κάνουν το μέλλον να διαγράφεται ιδιαίτερα δυσοίωνο…